Είσαι κι εσύ ένα άτομο που σε περιόδους βαρεμάρας (και όχι μόνο) έχεις αναρωτηθεί: “Γιατί να πηγαίνω σχολείο; Σε τι θα με ωφελήσει;” και έπαιρνες πάντα μια απάντηση για το μέλλον σου, τις σπουδές και την “τέλεια” δουλειά; Τελικά τι από αυτά που μας έλεγαν πραγματοποιήθηκαν στο Πανεπιστήμιο ή συνεχίζονταν να λέγονταν κι εκεί;
Μαθήματα επιλογής ή αλλιώς ενισχυμένα μαθήματα:
Επιλεγόμενα μαθήματα από μαθητές Λυκείου, ώστε να καθορίσουν -κάπως- την κατεύθυνση που θέλουν να ακολουθήσουν στο μέλλον.
- Οι καθηγητές του σχολείου; Να “τρέχουν” για να καλύψουν την ύλη.
- Οι μαθητές; Να τρέχουν σε ιδιωτικά φροντιστήρια για να καλύψουν την ύλη που δεν καλύφθηκε από τους καθηγητές του σχολείου.
Τεράστια ύλη, τεράστιο άγχος και η απάντηση στην ερώτηση “Γιατί να πρέπει να τα ξέρω ΟΛΑ αυτά;” – “Κάποτε μπορεί να σου χρειαστούν“. Αυτό το κάποτε ήρθε τελικά σε κάποιον;
Υποχρεωτικά Μαθήματα Πανεπιστημίου (κυρίως του πρώτου έτους):
Αν εξαιρέσουμε τους στρατιώτες που απέχουν 2 χρόνια από το διάβασμα, οι μαθήτριες συνεχίζουν ακάθεκτα στο πανεπιστήμιο μετά το σχολείο, ως φοιτήτριες. Βασικό ερώτημα που παραμένει αναπάντητο: “Σε τι θα μου χρειαστεί αυτό το μάθημα/διάλεξη/θέμα;” Απάντηση από καθηγητές πανεπιστημίου: “Θα σου είναι χρήσιμο στα επόμενα χρόνια“. Να ρωτήσω, αυτό το κάποτε θα έρθει σύντομα ή θα περάσουν ταυτόχρονα και άλλα μαθήματα από τα φοιτητικά μου χρόνια, που θα θολώσουν τα πρώτα αρχικά “βοηθητικά” μαθήματα; Δηλαδή, με ακόμη 20-30 (τουλάχιστον) μαθήματα να ακολουθούν, πώς θα θυμάμαι τα πρώτα 5, που δεν μου χρειάστηκαν προς το παρόν, αλλά θα χρησιμεύσουν κάποτε; Και όταν επιτέλους έρθει το “κάποτε” εγώ θα τα θυμάμαι όλα αυτά που έπρεπε να θυμάμαι; Ίσως και όχι…
Ο μαθητής/φοιτητής θεωρείται σαν το σκληρό δίσκο ενός Η/Υ – μόνιμος αποθηκευτικός χώρος:
Πόσες φορές άκουσες τον καθηγητή σου να απαιτεί να θυμάσαι πράγματα από προηγούμενα χρόνια; Είτε σου τα δίδαξε ο ίδιος είτε διαφορετικός καθηγητής; Ή μήπως πόσες φορές οι καθηγητές μας, έχουν την απαίτηση να ξέρουμε πράγματα που μπορεί να μη τα διδαχτήκαμε καν; Σε αυτή την περίπτωση υπάρχουν 2 εκδοχές:
- Είτε ο νέος καθηγητής θα νευριάσει με τον προηγούμενο που δεν τα δίδαξε και θα συνεχίσει να διδάσκει παρακάτω
- Eίτε θα είναι στην καλή του μέρα και θα κάτσει να τα εξηγήσει από την αρχή.
Η τύχη ας είναι με το μέρος σου!
Πρέπει να είσαι άριστος ώστε να βρεις μια σίγουρη δουλειά(;) :
Τελικά αυτή η ατάκα: “Θα προκόψεις στη ζωή σου όσο περισσότερο διαβάζεις!” μπορεί να σταθεί επάξια στην εποχή μας; Άραγε πού να βρίσκονται όσες διάνοιες βγήκαν από τα καλύτερα σχολεία και πανεπιστήμια μας, με τους καλύτερους βαθμούς; Οι περισσότεροι ίσως ψάχνουν ένα καλύτερο μέλλον στο εξωτερικό. Όσοι έμειναν στον τόπο τους, ψάχνουν ίσως για δεύτερο πτυχίο. Good luck σε όποια κατάσταση και τόπο κι αν βρίσκονται. Όλοι αυτοί που παράτησαν το πανεπιστήμιο και δοκίμασαν την τύχη τους; Δεν ήταν και οι καλύτεροι φοιτητές κι όμως αρκετοί πέτυχαν.
Η μουρμούρα είναι έμφυτη ανάγκη:
Αυτό νομίζω το έμαθαν καλά όλοι οι μαθητές/φοιτητές. Είναι ευκόλως εννοούμενο πως ένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν μπορεί να μείνει συγκεντρωμένος και τα 40-80 λεπτά ενός μαθήματος. Θα μου πείτε, ο καθηγητής δεν είναι άνθρωπος; Πώς μπορεί να διδάσκει τόσες ώρες; Ξεχνάμε ένα βασικό δεδομένο: Οι μαθητές/φοιτητές πρέπει να επεξεργαστούν όσες πληροφορίες ακούν ή βλέπουν, ταυτόχρονα να τις κατανοήσουν και ταυτόχρονα να τις καταγράψουν ώστε να τις θυμούνται. Από την άλλη, οι καθηγητές απλά μοιράζονται τις γνώσεις που ήδη έχουν εμφυτευτεί στον εγκέφαλο τους και με την πάροδο των χρόνων τις εμπεδώνουν όλο και καλύτερα (επανάληψη).
Πόσο να αντέξει ακίνητος και σιωπηλός ένας άνθρωπος που δέχεται όλα τα πιο πάνω; Άσε που λέγονται και οι καλύτερες ατάκες σε ώρα μαθήματος!
