Γεια σας αγαπητοί φοιτητές και κυρίως αγαπημένοι Spotlighters fans. Καλοκαιράκι λοιπόν, μπήκε και ο Ιούλιος, όλο και οδεύουμε προς την επάνοδο στο Πανεπιστήμιο. Εγώ δεν θα ξεκινήσω λέγοντας «λίγο η ζέστη του καλοκαιριού, λίγο τα ποτά που έχω πιει», ούτε θα σας απασχολήσω με τρόπους ώστε να χάσετε τα κιλά από τα ατέλειωτα παγωτά και τα κοκτέιλς κλπ (με τόσα καίρια ζητήματα σιγά μην σας αφορά κιόλας), οπότε κάλλιστα μπορείς και να σταματήσεις να διαβάζεις το κείμενο αυτό.
Εάν όμως αναρωτήθηκες και εσύ πολλές φορές μέσα στην απόγνωση και στο θυμό σου, γιατί για κάποιους η ζωή είναι άδικη, το κείμενο αυτό είναι για ‘σένα.
Πριν βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα ότι το γραπτό αυτό αποτελεί κατάθεση προσωπικών βιώματων, κοίταξε γύρω σου και δες πόσοι νέοι φοιτητές ανά το Παγκόσμιο και σε ευρωπαικά επίπεδα περνούν δύσκολα αυτές τις μέρες. Και δεν εννοώ δύσκολα το να μην έχουν να φάνε ή το να είναι άστεγοι. Εννοώ την ικανότητα της αυτοσυντήρησης σε μια κοινωνία που υπολογίζει την αξία των ανθρώπων με βάση το εισόδημα των γονιών, το σπίτι, το αυτοκίνητο και τα υλικά αγαθά γενικότερα. Ο άνθρωπος λένε κουβαλά μαζί του από την γέννηση του το ένστικτο της επιβίωσης.
Από πότε όμως μεταφέραμε αυτήν την ανάγκη της επιβίωσης, ως μια κατεξοχήν υποχρέωση και καθήκον των γονιών;
Αυτοί μας μεγαλώνουν και μας παρέχουν τα απαραίτητα ώστε να μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας κάποια στιγμή. Δεν υποχρεούνται να μας συντηρούν εφ’ όρου ζωής, αφού πλέον θεωρούμαστε ενήλικες. Δεν τους πάει όμως καρδιά να σταματήσουν να ξοδεύουν για ‘μας και έτσι φτάνουμε σε ένα σημείο γύρω στα 20-22 που δεν ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε τους πρώτους μας μισθούς, πώς να κάνουμε τον διαχωρισμό ενοικίων, λογαριασμών και άλλων υποχρεώσεων. Εάν δεν ανήκουμε στην κατηγορία των προνομιούχων (τους λίγους «τυχερούς» που αιώνια επιβιώνουν με το γερό κομπόδεμα των γονιών) ερχόμαστε στη δεινή θέση να νιώθουμε άχρηστοι, χωρίς καμιά αξία και έτσι απλά να καταθέσουμε τα όπλα και να πέφτουμε και πάλι στην ανάγκη του γονιού, σαν ένα 5χρoνο που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνο του.
Δεν μας αδικώ, κανένα εκπαιδευτικό σύστημα δεν φρόντισε να μας διδάξει την ζωή:
…Παρά μόνο σκόρπιες γνώσεις, που λίγο μας βοηθούν να ανταπεξέλθουμε όταν φτάσουν οι πρώτες δυσκολίες. Τι απομένει λοιπόν; Να αρκεστούμε στο ότι η ζωή είναι άδικη, επειδή χαρίζει στις μειονότητες κέρδη και χρήματα και αφήνει την μάζα να χαίρεται κάτι από τον δικό τους πλούτο, ένα 10% για να λέμε πως έχουμε και εμείς περιούσια και κέρδη (αυτή είναι και η βάση του καπιταλισμού). Αυτή είναι και η αιτία που σήμερα πολλοί από εμάς παύουμε να ονειρευόμαστε και μένουμε κολλημένοι στο defacto ρητό «η ζωή είναι άδικη».
Ναι είναι, από πότε όμως σταματήσαμε να προσπαθούμε;
Από πότε μας λείπει αυτή η θέληση να διεκδικούμε περισσότερα και όχι να συμβιβαζόμαστε με κάτι ψίχουλα που λίγο αντιπροσωπεύουν την δουλειά που κάνουμε και την αξία μας. Εγώ λοιπόν έμαθα από μικρή πως τίποτα δεν σου χαρίζεται και αν δεν θες να είσαι από αυτούς που με την πρώτη ατυχία και δυσκολία τα βάζουν με το σύστημα χωρίς όμως να προσπαθούν να βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής τους, τότε θα πρέπει να βγάλεις μπροστά τη δυναμικότητα σου, να έχεις υπομονή και κυρίως να επιστρατεύσεις το πείσμα σου. Πρωτίστως οφείλεις να έχεις επίγνωση των δικαιωμάτων σου σαν πολίτης και σας εργαζόμενος, όποιος γνωρίζει τα δικαιώματα του ξέρει και να τα διεκδικεί. Δεν είπα να περιμένεις άκριτα πότε θα γίνει το θαύμα ή πότε ο Θεός θα βάλει το χέρι του( δεν υπάρχουν πια «μάνα εξ’ ουρανού» προς πληροφορία σου) για να βρεις δουλειά και χρήματα.
Χρειάζεται γερό πείσμα, ακέραιος χαρακτήρας και τσαγανό για να πετύχεις στη ζωή.
Και δεν εννοώ το να πετύχεις με την έννοια του μεγάλου και τρανού, με 5 υπερπολυτελέστατα αυτοκίνητα και σπίτια, αλλά με την έννοια της αυτοσυντήρησης. Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να νιώθεις πως πατάς γερά στα πόδια σου και δεν έχεις κανένα πίσω σου να σου κάνει πλάτες. Δύσκολο; Μπορεί. Ακατόρθωτο όμως όχι. Τίποτα δεν έρχεται σε εμάς απευθείας ούτε μας περιμένει. Εμείς αν θέλουμε μπορούμε να κινήσουμε τα νήματα της ζωής μας.
