<< …Σε οκτώ μήνες ακριβώς από σήμερα, μια όμορφη μέρα του Μαρτίου, σε μια κλινική στη Λευκωσία θα με κρατήσουν για πρώτη φορά οι γονείς μου. Η μαμά Λίνα θα κλάψει από συγκίνηση στο δωμάτιο και ο μπαμπάς Γιώργος στο WC μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα. Η γιαγιά μου Σούλα, θα ρωτάει τις νοσοκόμες –επίμονα– για να της πουν με ακρίβεια δευτερολέπτων την ώρα που γεννήθηκα έτσι ώστε να βρει από τις μεσημεριανές εκπομπές τον ωροσκόπο μου.
Σε τρία χρόνια από εκείνη την ημέρα, ο παππούς μου Καλλίμαχος θα λιποθυμήσει μέσα σε ένα τεράστιο, επιχρυσωμένο κτήριο μόλις ακούσει το: Βαπτίζεται ο δούλος του θεού Θανάσης. Η γιαγιά Μάγδα θα κατηγορήσει την γιαγιά Σούλα δημοσίως ότι πλήρωσε τους γονείς μου για να με ονομάσουν Θανάση και θα πιαστούν μαλλί με μαλλί. Ο παχουλός κύριος με την άσπρη γενειάδα και το μαύρο φουστάνι θα διακόψει έντρομος τη λειτουργία η οποία θα επαναληφθεί σε βαρύ κλίμα ένα μήνα αργότερα εν τη απουσία του παππού Καλλίμαχου (ως ένδειξη διαμαρτυρίας).
Μετά από άλλα τρία χρόνια, θα μετακομίσω με τους γονείς μου σε καινούριο -δικό μας- σπίτι στο Γέρι. Εκεί, θα γνωρίσω τον Πέτρο. Θα πάμε μαζί στο νηπιαγωγείο, στο Δημοτικό, στο Γυμνάσιο και στην Τεχνική Σχολή και θα μείνουμε πιστοί φίλοι μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος. Στα επτά μου, θα ανέβω στον παλιό καναπέ της βεράντας και προσπαθώντας να λύσω την απορία αν μπορώ να πετάξω θα πηδήξω από το μπαλκόνι (αυτή θα είναι και η αφορμή για την οποία θα χωρίσουν οι γονείς μου). Αφού μεσολαβήσουν τρία χρόνια, που θα τους βρουν σε διάσταση, θα αντιληφθούν πως η ζωή τους είναι καλύτερη μαζί παρά χώρια και θα παντρεύτουν ξανά σε μια σύντομη οικογενειακή τελετή στην οποία θα αναγκαστώ να παραστώ ως παράνυμφος. Από επιλογή, δεν θα κάνουν ποτέ άλλο παιδί.
Δέκα χρόνια μετά, και αφού το πέσιμο από το μπαλκόνι θα είναι μια γελοία ανάμνηση για όλους, θα δώσω Παγκύπριες Εξετάσεις, δε θα περάσω σε Πανεπιστήμιο στην Κύπρο, αλλά θα γίνω δεκτός στην Ελλάδα σε ΤΕΙ Ζαμπονοκοπτικής. Η προδομένη μητέρα μου θα μου κρατήσει μούτρα για τρεις μέρες, ενώ ο πατέρας μου θα επισκεφτεί κρυφά ένα Σύμβουλο Επαγγελματικού Προσανατολισμού για να ενημερωθεί για ευκαιρίες μελλοντικής απασχόλησης στη Ζαμπονοκοπτική. Την ίδα χρονιά ο Πέτρος θα αρρωστήσει και θα χρειαστεί μεταμόσχευση. Συμβατός δότης θα είμαι εγώ και ο Πέτρος μέρα με την ημέρα θα γίνεται καλύτερα.
Για δύο χρόνια, θα καταταγώ στο Πεζικό. Θα ξαναδώσω Παγκύπριες και θα εξασφαλίσω θέση -και πάλι σε ΤΕΙ στην Ελλάδα- στο τμήμα Διοίκησης Ζωολογίας. Ο παππούς Καλλίμαχος θα επανέλθει και πάλι στο πεδίο των οικογενειακών συγκρούσεων υποστηρίζοντας πως είναι το επάγγελμα του μέλλοντος. Αφού εκτίσω επιπλέον έξι μήνες στρατιωτικής φυλάκισης για την καταλάθος ανατίναξη της στρατιωτικής αποθήκης, με τα λεφτά του πατέρα μου θα σπουδάσω για πέντε χρόνια Αρχιτεκτονική στη Σκωτία. Στο μεταπτυχιακό που θα ακολουθήσει -επίσης στη Σκωτία- θα γνωρίσω την Στέλλα, την οποία οκτώ χρόνια αργότερα και αφού την περάσω από σαράντα κύματα, θα παντρευτώ. Θα αποκτήσουμε δύο γιους, τους οποίους οι γονείς μου θα μεγαλώσουν πολύ καλύτερα από ‘μένα. Κατά παράδοξο τρόπο με τη Στέλλα δε θα χωρίσουμε ποτέ, όπως δε χώρισαν και ποτέ ξανά οι γονείς μου.
Με το πέρασμα των χρόνων θα ιδρύσω την δική μου εταιρεία, την οποία θα κληρονομήσει ο μεγάλος μου γιος και θα εργαστεί ο μικρότερος. Όταν θα συνταξιοδοτηθώ, και αφού η Στέλλα θα ασχολείται με τα εγγόνια μας, θα γυρίσω σε 5 χρόνια όλο τον κόσμο. Θα πεθάνω σε ηλικία 87 ετών στην Μαλαισία, πλήρης ευτυχισμένων ημερών.
Υ.Γ. Η ιστορία μου δε διαφέρει από τη δική σου ή από αυτές που ακούς καθημερινά. Είναι μια ιστορία επιλογών, συμπτώσεων και σφαλμάτων… Ποτέ δεν ξέρουμε πού μπορούν να μας οδηγήσουν οι επιλογές μας και πού όχι. Κάποτε η επιλογή μοιάζει να είναι μονόδρομος, όταν από αυτή όμως εξαρτώνται κι άλλες ζωές η επιλογή είναι… ευθύνη. Α! Παρέλειψα να σας πω ότι όλα αυτά θα συνέβαιναν αν ο πατέρας και η μητέρα μου δεν έπαιρναν σήμερα την απόφαση ότι είναι νωρίς ακόμα για να με φέρουν στη ζωή. Σε δυόμιση περίπου ώρες από τώρα, και αφού το ιατρικό νυστέρι ξεκινήσει τη διαδικασία, τίποτα από όλα αυτά δε θα συμβεί, ποτέ… >>
