Πολλές φορές λέμε πως υπάρχουν καλύτεροι άνθρωποι από εμάς. Άλλες φορές, εγωιστικά μιλώντας, βάζουμε τον εαυτό μας στην κορυφή, λες και υπάρχει μονάδα μέτρησης για την ανθρωπιά. Πολλές φορές, ακόμη και αν δεν το θέλουμε, κατηγορούμε τους συνανθρώπους μας για πράγματα τα οποία πιστεύουμε πως είναι αδικαιολόγητα, ανόητα, περίεργα, λες και εμείς είμαστε αλάνθαστοι και υπεράνω.
Υπάρχουν φυσικά και οι άνθρωποι που δεν είναι αρκετά δυνατοί και χάνονται, γίνονται ένα με τη μάζα. Φοβισμένοι, αποστρέφονται την απόρριψη και αγκαλιάζουν το καθετί που θα τους δώσει “αξία”. Ασφαλείς πίσω από συγκριτικούς και υπερθετικούς βαθμούς επιθέτων. Κοινωνικά παρόντες και προσωπικά απόντες!
Μήπως, λέω μήπως φοβόμαστε αυτό το κάτι το διαφορετικό που έχει ο άλλος; Μήπως προσπαθούμε να καλύψουμε τις δικές μας ανασφάλειες; Μήπως πληγώνεται ο εγωισμός μας όταν βρεθεί ο “καλύτερος” μας; Μήπως ανησυχούμε ότι θα καταντήσουμε όπως αυτόν/αυτήν που επικρίνουμε;
Κάποιος θα μπορούσε να απαντήσει “ναι” σε όλες αυτές τις υποθετικές ερωτήσεις. Κάποιος άλλος, ελαφρώς προσβεβλημένος, θα έλεγε “εξαρτάται”. Αυτό που σίγουρα διαφαίνεται είναι πως δεν μπορούμε να καταλάβουμε την αξία και τη σημασία του να είσαι διαφορετικός από τους άλλους.
Η έννοια της λέξης διαφορετικός έχει παρεξηγηθεί και παρερμηνευθεί ειδικά από τους κύκλους της σημερινής νεολαίας.
Διαφορετικός = διαφέρει από τον άλλον, αλλιώτικος από ότι ήταν πριν
Διαφέρω = είμαι ανόμοιος ή διάφορος, υπερέχω, ξεχωρίζω
(Τεγόπουλος – Φυτράκης)
Διαφορετικός σημαίνει ξεχωριστός!
Αντί να βρούμε τον εαυτό μας, να μάθουμε δηλαδή ποιοι είμαστε και τι είναι αυτό που μας κάνει να ξεχωρίζουμε, αυτό που θα μας κάνει να λάμψουμε μέσα στο πλήθος, ψάχνουμε να βρούμε αυτό που θα μας κάνει ίδιους με κάποιους άλλους συνήθως με αυτούς που θεωρούμε καλύτερους από εμάς ή τους καλύτερους στον τομέα που θέλουμε να δραστηριοποιηθούμε.
Το πρόβλημα δημιουργείται επειδή για να ορισθεί το μέγεθος αλλά και το είδος της διαφορετικότητας χρειάζεται ένα μέτρο σύγκρισης. Είναι εκεί στη σύγκριση που χανόμαστε όλοι πολύ απλά γιατί οι λέξεις “καλός” – “καλύτερος”, “κακός” – “χειρότερος” είναι πολύ υποκειμενικές. Λέξεις που δυστυχώς μαθαίνουμε από πολύ νωρίς μέσω της σχολικής εκπαίδευσης. Είναι αυτού του είδους η σύγκριση που προκαλεί εντέλει τον σχολικό, και όχι μόνο, εκφοβισμό (bulling).
Αν το ψάξουμε ακόμη λίγο πιο βαθιά η σύγκριση που γίνεται βασισμένη στη διαφορετικότητα του καθενός δεν παράγεται ούτε από το σχολείο, ούτε από την οικογένεια. Είναι εξαιτίας μιας διαχρονικά ανθρώπινης ανάγκης: αυτή της κοινωνίας. Έχουμε ανάγκη να κάνουμε τους άλλους να μας μοιάσουν. Τόσο μας φοβίζει βλέπετε, η μονάξια, που πιστεύουμε ότι πρέπει να είναι όλοι ίδιοι με εμάς, για να νιώσουμε ασφάλεια, για να νιώσουμε ότι ανήκουμε και εμείς κάπου. Κάπου όπου μας κατανοούν. Μας λείπει αυτή η κατανόηση του “ποιοι είμαστε;” και του “που ανήκουμε;”.
Πιστεύω πως αν χάσω την προσωπικότητά μου, τότε παύω να υφίσταμαι, είμαι απλά ένας από τους υπόλοιπους. Ένας ακόμη υπόδουλος του κοινωνικού συστήματος που σε θέλει ανενεργό πολίτη και μη εκφραστή των συναισθημάτων και της άποψη σου.
Ας κοιτάξουμε λοιπόν λίγο τον εαυτό μας και να τον συγκρίνουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό και όχι με κάποιον άλλο που έτσι και αλλιώς μόνο φαινομενικά γνωρίζουμε. Ας βρούμε αυτό το κάτι που μας κάνει να ξεχωρίζουμε, να γίνουμε “ο κάποιος” και όχι απλά “κάποιος”, ένας ακόμη από τους πολλούς.
“Ο καλύτερος τρόπος για να αντιστέκεσαι είναι να μην εξομοιώνεσαι” ~ Μάρκος Αυρήλιος, 121-180 μ.Χ., Ρωμαίος Αυτοκράτορας
