Έτος 2014. Οικονομική κρίση, δυσκολία να βρει κάποιος δουλειά, ακόμη και όταν βρίσκεις ο μισθός είναι εξωφρενικά χαμηλός. Τότε αποφασίζω πως πρέπει να ταξιδέψω. Πρέπει να το κάνω για το άθλημα που αγαπώ. Να δω μπάλα, αστέρια, φάσεις, καταπληκτικά γκολ και άλλα πολλά.
Κάπου εκεί ξεκίνησα να ψάχνω τις αγωνιστικές, μετά τα εισιτήρια για τον αγώνα και τέλος τα αεροπορικά εισιτήρια. Καθώς έψαχνα ξαφνιάστηκα. Λέω δεν γίνεται. Δεν είναι δυνατό. Πώς γίνεται να ξοδεύω από 50 – 300ευρώ για να παρακολουθήσω ένα ποδοσφαιρικό αγώνα; Οι μισές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκονται σε κρίσιμη οικονομική κατάσταση αλλά τα πάντα είναι ακριβά.
Ποδόσφαιρο. Το άθλημα του λαού. Το άθλημα που ξετρελαίνει μικρούς και μεγάλους εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Γιατί όμως φτάσαμε σε τέτοιο σημείο; Ποιος είναι υπεύθυνος για αυτή την κατάντια; Μιλώ για την κατάντια να γίνονται μεταγραφές δισεκατομμυρίων ευρώ ενώ υπάρχουν παιδιά που πεινούν. Μιλώ για την κατάντια του να μην ανανεώνει κάποιος το συμβόλαιο του γιατί παίρνει μόνο 1,000,000 ευρώ τον χρόνο ενώ θέλει 1,500,000. Μιλώ για την κατάντια του να αγοράζουν ποδοσφαιριστές με 90,000,000 ευρώ. Με τέτοια έξοδα πώς να μην πληρώνεις το εισιτήριο λες και είναι χρυσός;
Ποιος φταίει όμως; Ποιον πρέπει να κατηγορήσουμε; Ποδοσφαιριστές, σωματεία, μάνατζερ, την ΦΙΦΑ μήπως; Κανέναν από αυτούς. Οι υπαίτιοι για αυτή την κατάντια είμαστε εμείς που ανεχόμαστε αυτή την κατάσταση εδώ και τόσα χρόνια. Που τα σκάμε χοντρά μόνο και μόνο για να δούμε την ομάδα μας από κοντά. Άσχετα αν υπάρχουν παιχνίδια τα οποία η ομάδα μας πουλά για κάποιες χιλιάδες ευρώ.
Όλα αυτά καταλήγουν σε ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Στο εισιτήριο που όλοι πληρώνουμε καθημερινά. Στο εισιτήριο που πληρώνουμε για να παρακολουθήσουμε το έργο του παραλόγου στο οποίο είμαστε εδώ και χρόνια αμέτοχοι θεατές. Στο παιχνίδι που οι συμφωνίες και το χρήμα υπερισχύουν της ευγενής άμιλλας και του «ευ αγωνίζεσθε». Στο παιχνίδι που αντί να είναι γιορτή μετατρέπεται σε ένα καλοστημένο θέατρο γιατί κάποιοι «δεν γίνεται» να χάσουν.
Δυστυχώς αυτή είναι η νέα τάξη του «σύγχρονου ποδοσφαίρου». Καλοντυμένοι ποδοσφαιριστές οι οποίοι σε καμία περίπτωση δεν αγωνίζονται για την φανέλα, πληρωμένοι κατευθυνόμενοι διαιτητές και καπάκι εξωφρενικές τιμές για να παρακολουθήσεις αυτό το θέαμα. Το ποδόσφαιρο δεν είναι πλέον το άθλημα που έβαζες τον μαύρο κάλαθο αχρήστων του σχολείου σου για εστία, είναι το άθλημα που πρέπει να τοποθετήσουμε ειδικό μηχανισμό για να αποδεικνύει αν πέρασε την γραμμή γιατί όλοι λέμε ότι μας συμφέρει.
Αφού λοιπόν είμαστε αναγκασμένοι να βλέπουμε αυτά που βλέπουμε, που γίνονται μέχρι και σε διεθνή επίπεδα, αφήστε μας να το κάνουμε με ένα πολύ μικρότερο κονδύλι από αυτό που απαιτείτε κύριοι για να μπορέσουμε να απολαύσουμε ότι έμεινε από το αγαπημένο μας άθλημα του οποίου η φλόγα ανθρωπιάς σιγοκαίει και είναι στο χέρι μας αν θα αναζωπυρωθεί ή όχι.
