Όπως έχω αναφέρει σε προηγούμενο άρθρο, οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι και εφόσον συμβαίνει αυτό τα πράγματα είναι διαφορετικά για τον καθένα.. Από την μια, άνθρωποι ήσυχοι, χωρίς πολλές εντάσεις στη ζωή τους και από την άλλη άνθρωποι εκρηκτικοί, έτοιμοι να λογομαχήσουν σε κάθε ευκαιρία. Τι συμβαίνει όμως όταν αυτοί οι δύο είναι σε σχέση;
Ο εκρηκτικός χαρακτήρας του ‘’Χ’’, του δίνει την εικόνα του ενόχου καθώς η συνεχής ετοιμότητα του να λογομαχήσει τον κάνει πολλές φορές να χάνει τον έλεγχο. Με αυτό τον τρόπο, ακόμη και αν έχει όλο το δίκαιο του κόσμου, το χάνει.
Έχει συνηθίσει βρε παιδάκι μου να λέει ντόμπρα αυτό που τον ενοχλεί ή που τον θυμώνει χωρίς υπεκφυγές και δειλιάσματα. Και όταν τον φέρεις στα όρια του; Βρες τόπο να κρυφτείς. Δεν θα αρκεστεί στο να κάνει μια ήρεμη συζήτηση με το συ και με το σας. Και τον τόνο της φωνής του θα σηκώσει, και καμιά ειρωνεία θα ρίξει και θα βγει και από πάνω!
Όπα όπα.. για κάτσε στη θέση σου γιατί εκεί ακριβώς είναι το λάθος! Το θέμα δεν είναι το αν θα θυμώσεις αλλά να έχεις γνώση για το πότε φταις.
Για παράδειγμα…
Μπορεί να μην φταις για το συμβάν που σε έχει ενοχλήσει και σε έχει φέρει σε αυτό το σημείο, φταις όμως που εκδηλώθηκες με αυτό τον τρόπο. Έλα τώρα μια συγνώμη την οφείλεις. Τι σου φταίει το άλλο το ανθρωπάκι να ουρλιάζεις μέρα με την μέρα;
Τώρα θα μου πεις καβγάς χωρίς φωνές γίνεται; Και όμως ΓΙΝΕΤΑΙ – που λέει και ο Ρέμος στην επανεκτέλεση του!
Θυμήσου πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι θηρία, έτοιμα να χιμήξουν και όποιο πάρει το ποτάμι… Υπάρχουν άνθρωποι ήρεμοι που μπορεί να θυμώσουν, να βγουν εκτός ορίων αλλά ..μην και ακούσουν καμιά φωνή έντονη! Θίγονται! Όχι ότι φταίνε για αυτό, αλλά ο ‘’Ψ’’ έχει συνηθίσει σε ήρεμες καταστάσεις. Είναι θέμα καθαρά νοοτροπίας.
Καβγάς για αυτόν, δεν σημαίνει συναγωνισμός στο ποιος θα φωνάξει περισσότερο αλλά αντίθετα, μια ήρεμη συζήτηση με ανταλλαγή απόψεων. Ήσυχες καταστάσεις.
Στα επί της ουσίας όμως! Ζήτημα δεν είναι το ποιος θα συμπεριφερθεί με… εκλεπτυσμένο τρόπο! Στο κάτω κάτω αν δεν σου κάνω η πόρτα είναι ανοιχτή και τα σκυλιά δεμένα… (ε καλά τώρα.. αστειεύομαι!)
Το ζήτημα είναι η αλληλοκατανόηση και η αμοιβαία προσπάθεια!
Τι εννοώ ;
Ο ‘’Χ’’ θα προσπαθήσει από την μια να περιορίσει τον εκρηκτικό του χαρακτήρα εξηγώντας το πρόβλημα με κάπως πιο ήπιους τόνους ( όσο μπορεί βέβαια, καθώς τέτοιες συνήθειες δύσκολα αλλάζουν) από την άλλη, ο “Ψ’” θα εκτιμήσει την προσπάθεια αυτή, ακόμα και αν το ύφος της κατάστασης πιθανόν να εξακολουθεί να είναι εν μέρει έντονο. Μην τα θέλουμε και όλα δικά μας!
Όταν ο ‘’Χ’’ αντιληφθεί πως η προσπάθεια του εκτιμάται οφείλει να ζητήσει συγγνώμη για την έστω και λίγο έντονη συμπεριφορά του! Τότε και μόνο μπορούν να λυθούν τα προβλήματα και γιατί αυτό;
