Ήρθε η ώρα για να σπάσουμε τη σιωπή μας. Όλοι. Να ξεκινήσουμε να μιλάμε για ό,τι είδαμε και ξέρουμε. Για όλα αυτά, που τόσα χρόνια περνούσαν από μπροστά μας, τα βλέπαμε αλλά τα αφήναμε να μας προσπερνούν. Ο καθένας για τον δικό του λόγο. Άλλοι από φόβο, άλλοι επειδή κανένας δεν μιλούσε, άλλοι επειδή δεν είχαν κίνητρο να το κάνουν. Πιστεύω πως είμαστε σε μία πορεία χωρίς επιστροφή. Πως άρχισε να ξεμπλέκεται ο μίτος και πως είναι η ώρα να καθαρίσει ο στάβλος του Αυγεία, όπως είπε ο Πρόεδρος την Πέμπτη.
Όταν ο Πρόεδρος παραδέχεται πως είμαστε ως χώρα και ως διοίκηση ένας στάβλος, σημαίνει πως ήρθε η ώρα να τον καθαρίσουμε. Ο ωχαδερφισμός που μας πιάνει όλους και λέμε: «Δεν βαριέσαι, αφού όλοι τρώνε, και κανείς δεν μπαίνει μέσα», πρέπει να τελειώσει σήμερα. Ας το δούμε ως την εκδίκηση του πολίτη. Ας καρφώσουμε τον προϊστάμενό μας, το αφεντικό, τον πρόεδρο, τον διευθυντή. Ας μη φοβηθούμε, ας μην κάνουμε πίσω. Ας γίνουμε εμείς η αλλαγή που θέλουμε να δούμε. Χωρίς αναβολή και χωρίς τυμπανοκρουσίες.
“Ας το δούμε ως την εκδίκηση του πολίτη. Ας καρφώσουμε τον προϊστάμενό μας, το αφεντικό, τον πρόεδρο, τον διευθυντή. Ας μη φοβηθούμε, ας μην κάνουμε πίσω”
Τα σκάνδαλα είναι πολλά, πάρα πολλά. Οι εμπλεκόμενοι πολλαπλάσιοι. Το πόσα από αυτά θα φτάσουν μέχρι το σημείο ανακρίσεων, προφυλακίσεων και αναζήτησης τυχόν ποινικών ευθυνών είναι ένα στοίχημα. Δεν είμαι πολύ αισιόδοξος για να είμαι και ειλικρινής. Όταν όμως υπάρχουν καταγγελίες, με στοιχεία και αποδείξεις, οι αστυνομικές αρχές θα είναι υποχρεωμένες να τα κοιτάξουν. Ανεξαρτήτως το ποιοι ενέχονται. Και όλο αυτό καταλήγει και πάλι στην τόλμη που θα επιδείξουμε όλοι εμείς.
Χρειάζεται όμως και ενθάρρυνση από τις αρχές. Να νιώσουμε πως δεν θα είμαστε μόνοι μας σε όλο αυτό και να μείνουμε εκτεθειμένοι και απογοητευμένοι στο τέλος. Χρειάζεται, να βγουν μπροστά οι εισαγγελείς, οι αστυνόμοι και ποινικοί ανακριτές, οι πολιτικοί και οι πολιτικάντηδες, και να παροτρύνουν τον κόσμο να προχωρήσει σε καταγγελίες. Και να τον καθοδηγήσουν. Και αν όντως εννοούμε τα όσα λέμε θα πρέπει να προχωρήσουμε σε κίνητρα προς όλους όσους είναι έτοιμοι να καταγγείλουν, να καρφώσουν. Και δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό.
Ας δούμε τι κάνουν στις άλλες χώρες. Στην Ελλάδα πώς νομίζετε ότι γεμίζουν οι φυλακές με «πάλαι ποτέ επώνυμους»; Δίνουν κίνητρα για ελάφρυνση της ποινής σε όσους εμπλεκόμενους καρφώσουν συνεργούς ή άλλους που έφαγαν μίζες. Στις Ηνωμένες Πολιτείες προσφέρουν σε όσους καταγγείλουν, δέκα τις εκατό από το ποσό που φαγώθηκε από τη μίζα και επιπλέον τα «διαφυγόντα έσοδα» που θα είχε στη δουλειά του αυτός που κάρφωσε, προφανώς και δεν θα δουλεύει πλέον εκεί, με τις προσαυξήσεις και τις προαγωγές υπολογιζόμενες παρακαλώ.
Οι απειλές του τύπου, όταν ανοίξω το στόμα μου εγώ, ή οι εκ των υστέρων παραδοχές πως αυτά ήταν σε όλους γνωστά απλά κανείς δεν τόλμαγε να τα πει, πρέπει να τελειώνουν μια και έξω. Θα πρέπει να γίνει σε όλους βίωμα, πως όλα θα πρέπει να βγουν στο φως. Πως πρέπει να ξεφύγουμε από το κράτος της κουμπαριάς, των συγγενών και των φίλων και να προχωρήσουμε σε ένα κράτος στημένο σε γερά και προπάντων καθαρά θεμέλια. Αν πρέπει να το ρίξουμε όλο κάτω, ας το ρίξουμε. Αν αποφασίσουμε πως πρέπει να καθαρίσουμε και την τελευταία κουράδα σε αυτό το στάβλο ας το κάνουμε.
Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα λοιπόν. Αν εννοούμε όλα όσα λέμε στις κάμερες, για μαχαίρια και κόκκαλα, για την αλήθεια που πρέπει να λάμψει, για το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων, για στάβλους και διαφάνεια, για να τελειώνουμε με το κύκλωμα της σήψης και της διαφθοράς, θα πρέπει να δώσουμε κίνητρα και ένα πλαίσιο ασφάλειας, σε όλους όσοι έκαναν, είδαν και έχουν αποδείξεις για να πάνε να τα πούνε. Ας δημιουργήσουμε ένα γραφείο καταγγελιών του πολίτη, στο μοντέλο του γραφείου εξυπηρέτησης του πολίτη. Και επειδή στη βράση κολλά το σίδερο, ας το κάνουμε σήμερα, όχι αύριο.
