Είκοσι χρόνια είναι που βαδίζω σε αυτή την χρυσή πόλη. Πόλη η οποία αποτελεί ασίγαστο πόθο για πολλούς. Έξω κάνει κρύο, παίρνω το παλτό μου και ξεκινώ το δικό μου ταξίδι. Τα μάτια μου είναι κλειστά, μονάχα περπατώ και ακούω. Ακούω φωνές γεμάτο παράπονα, ακούω λυπητερά λόγια, ακούω φωνές οργής. Συνεχίζω το ταξίδι μου σε τούτη την πόλη. Ελάχιστες φωνές, μα κι αυτές πάντα μελαγχολικές. Μια ευκαιρία δουλειάς, και αυτή η δουλειά μόνο για 6 μήνες ή και λιγότερο ακούω. Αναρωτιέμαι γιατί, μα συνεχίζω. Μυρίζομαι το άρωμα των λουλουδιών και της φύσης, ενώ τα λόγια γύρω μου που ακούω γλυκύτερα. Το κλίμα τώρα μετατρέπεται σε ζεστό, βγάζω το παλτό και συνεχίζω. Οι φωνές αυτές αλλάζουν. «Θέλουμε κι άλλα» η κύρια φράση. Περπατώ παραλιακά όπου γίνεται μεγάλη οχλαγωγία, φωνές, χαρούμενα λόγια όπως «τι ωραία» , «μακάρι να ήταν πάντα έτσι». Και κάπου εκεί να ακούω τη θλιβερή φράση «μακάρι να περνούσαμε έτσι καλά και βιώσιμα το χειμώνα».
Ήρθε η ώρα να ανοίξω τα μάτια. Να δω τι γίνεται. Να μελετήσω και να ερευνήσω. Γιατί τα ακούω αυτά; γιατί νιώθω πως βρίσκομαι σε ένα σκοτεινό σύννεφο για μερικούς μήνες και μετά στον παράδεισο; ένας επαναλαμβανόμενος κύκλος. Ξεκινώ από το ημι-κατεχόμενο χωριό μου. Βλέπω φυγή προς τις άλλες πόλεις. Η αστικοποίηση όπως λένε. Οι ανάγκες και οι υποχρεώσεις δεν μπορούν να υλοποιηθούν. Βάζουν μετά δυσκολίας βενζίνη και πηγαίνουν στη «Χώρα», στη «Σκάλα». Περνώ από το γραφείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων και τι βλέπω; Μια ουρά από ανθρώπους που υπογράφουν άνεργοι. Τώρα κατάλαβα, ο χειμώνας εδώ είναι συνώνυμο της ανεργίας και της θλίψης. Πηγαίνω και στα άλλα χωριά. Η διαφορά; μηδενική. Ίδια κατάσταση παντού. Μαγαζιά να κλείνουνε, κάτι συνηθισμένο στην περιοχή μου.
Η ταμπέλα «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ» και «ΠΩΛΕΙΤΑΙ», μας είναι πλέον οικεία και συνηθισμένη.
Εικόνες οι οποίες μετά την άνοιξη ξεθωριάζουν, εξαφανίζονται. Κάθε καλοκαίρι, ειδικά στα παράλια της πόλης μου, βλέπω ανθρώπους σαν τα σαλιγκάρια. Έρχονται γεμάτοι ενέργεια, λαχτάρα και απολαμβάνουν την ομορφιά μας. Όλο γλέντι. Οι δουλειές αυτή την περίοδο ξεχειλίζουν. Οι ταμπέλες αυτή τη φορά αναγράφουν «ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ». Τα χαμόγελα των πολιτών μας επιτέλους φάνηκαν. Έχουν χρήματα, κοπιάζουν και ασχολούνται με τις δουλειές τους. Ξεχνούν για λίγο τη χειμωνιάτικη κόλαση. Συναναστρέφονται με άτομα από όλο τον κόσμο. Συζητάνε διάφορα θέματα και γελούν. Μα σα φεύγει το καλοκαίρι, φεύγουν κι αυτοί. Άντε και ξανά από την αρχή. Ποιος το αντέχει ξανά. Το ταξίδι μου δεν τελειώνει. Κάθομαι και συλλογίζομαι «Υπάρχει ελεύθερη επαρχία Αμμοχώστου, ή έγινε κι αυτή φάντασμα;» .
Βλέπω φωτογραφίες από την κατεχόμενη Αμμόχωστο. Βλέπω διάφορα φεστιβάλ, το λιμάνι, πανηγύρια. Εκδηλώσεις που ξεχείλιζαν από δάκρυα χαράς. Δυστυχώς, αυτά μας τα πήραν. Μας τα πήραν μαζί με τη ζωή μας. Όλοι τους μας ξέχασαν. Ανοίγω την τηλεόραση κι όλο ακούω μα δε βλέπω. «Θα επιστραφεί η Αμμόχωστος» λένε. Μόνο αυτό. Τα χρόνια περνάνε κι εμείς περιμένουμε με ψεύτικες ελπίδες. Τι γίνεται με την ελεύθερη Αμμόχωστο; σκέφτομαι. Γιατί δεν ακούω τίποτα για αυτή; Έρχεται η ώρα να σπουδάσω. Οι διδάκτορες μας δίνουν παραδείγματα από τις πόλεις της Κύπρου και η ελεύθερη Αμμόχωστος απουσιάζει. Δεν ακούγεται το όνομα της. Το διαγράψανε από το χάρτη της Κύπρου. Πηγαίνω στα καταστήματα σε άλλες πόλεις και όταν μαθαίνουν την καταγωγή μου από τη μια ακούω «λογικά δεν ζεις εκεί εφόσον είναι κατεχόμενη πόλη» και από την άλλη «μα υπάρχει ελεύθερη Αμμόχωστος;» Και μετά φημίζονται πως ξέρουν τα πάντα για την ιστορία της χώρας τους.
Η ντροπή και οργή που νιώθω απερίγραπτη και χωρίς τελειωμό. Μέχρι και τα ΜΜΕ μας ξέγραψαν. Μερικά δεν νοιάζονται καν να πούνε κάτι για τις καιρικές μας συνθήκες παρά μόνο να αναφέρουν τα μερικά αρνητικά μας. Για τα φεστιβάλ και τις εκδηλώσεις μας ούτε λόγος. Όμως δεν το βάζω κάτω. Το ταξίδι μου δεν θα τελειώσει μέχρι να δω ζωή στην περιοχή που ζω. Μέχρι να φορέσω το παλτό μου και να ακούω χαρές.
Συνεχίζεται…
