“Καλό παιδί” λοιπόν… Ωραίο το να ακούς συχνά για το πόσο καλός είσαι, όμως όταν μένεις μόνος σου είσαι στ’ αλήθεια τόσο ευτυχισμένος όσο φαίνεσαι;; Ή μήπως χάνεις μέρος του εαυτού σου προσπαθώντας να ευχαριστείς τους άλλους;; Κακά τα ψέματα, πολλές φορές καταπιέζεις τα θέλω και τα συναισθήματα ούτως ώστε να μην φέρεις κανέναν σε δύσκολη ή δυσάρεστη θέση.
Σίγουρα όλοι μας γνωρίζουμε τουλάχιστον ένα “καλό παιδί” για το οποίο πάντοτε μιλάμε με τα καλύτερα λόγια.
Αυτό που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, είναι πώς αυτά τα άτομα τις πιο πολλές φορές αποσιωπούν αυτά που πραγματικά νιώθουν φοβούμενοι πώς θα στενοχωρήσουν ή ακόμη χειρότερα θα πληγώσουν κάποιον από το στενό τους περιβάλλον.
Γι’ αυτό, όταν κλείνουν οι πόρτες και μένουν με μόνο σύμμαχο τον εαυτό τους διαπιστώνουν πώς το μόνο που καταφέρνουν με αυτή τους την στάση είναι να δίνουν τα πάντα χωρίς να παίρνουν απολύτως τίποτα!
Το να είσαι καλός σε φορτώνει με την ευθύνη πώς ποτέ και κανείς δεν πρέπει να στενοχωρηθεί εξαιτίας σου, ασχέτως αν αυτό για σένα είναι αβάσταχτο.
Γι’ αυτό τον λόγο από καθαρά προσωπική τους επιλογή πληγώνουν τους εαυτούς τους, αφού ότι αρνητικό μπορεί να τους συμβεί το κρατάνε μέσα τους αδυνατώντας να το εξωτερικεύσουν.
Δεν είναι τυχαίο που τα “καλά παιδιά” ταυτοχρόνως είναι και τρομερά ευαίσθητοι χαρακτήρες οι οποίοι “θάβουν” βαθιά μέσα στις ψυχές τους ότι τους έχει στενοχωρήσει αλλά και ότι τους έχει πληγώσει βαθιά. Φυσικά, τα άτομα που προξένησαν πόνο σε αυτά τα παιδιά δεν το έχουν μάθει ποτέ. Ένα τέτοιο παιδί δυστυχώς ή ευτυχώς, (μάλλον δυστυχώς) δεν μπορεί με τίποτα να τους κρατήσει κακία παρά μόνο παράπονο. Ένα παράπονο που δεν θα το μάθουν ποτέ, τρέμοντας στην ιδέα πώς μπορεί να προξενήσουν πόνο σε κάποιον άλλον εκτός από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Αναμφίβολα η συγκεκριμένη στάση ζωής είναι τουλάχιστον αυτοκαταστροφική αφού ποτέ δεν μπορείς να είσαι ο πραγματικός σου εαυτός. Σίγουρα όμως, η υπερβολική καλοσύνη δεν βοήθησε ποτέ κανέναν και πουθενά!
Εάν είσαι “καλό παιδί” και τυχαίνει να διαβάζεις το εν λόγω κείμενο αυτό, έχω να σου πω πώς όταν προσπαθείς αδιάκοπα να είσαι αποδεκτός και αγαπητός σε όλους δεν θα σε βοηθήσει στο να είσαι και ευτυχισμένος.
Αντιθέτως.. Για να είσαι πραγματικά ευτυχισμένος οφείλεις να είσαι πάντοτε ο εαυτός σου ακόμη κi αν κάποιες φορές αντιδράσεις και λιγάκι “άσχημα” σε κάποιον που σε πλήγωσε, σε κάποιον που στην τελική αργά ή γρήγορα θα πάρει αυτό που του αξίζει.
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα δύσκολο κομμάτι στις μέρες μας. Όλοι κοιτάνε πρώτα πώς θα είναι αυτοί καλά χωρίς να τους ενδιαφέρει το “κακό” που μπορεί να σου προξενήσουν. Γι’ αυτό λοιπόν, οφείλουμε να λέμε την ίδια στιγμή αυτό που πραγματικά θέλουμε και έχουμε να πούμε, χωρίς να βασανιζόμαστε για το αν θα είμαστε αποδεκτοί από όλους.
