Αλήθεια, θα το έχετε παρατηρήσει, πόσο γραφικοί καταντάνε μερικές φορές (τις περισσότερες θα έλεγα) οι δήθεν άνθρωποι. “Δήθεν” με την έννοια:
- του δήθεν κουλτουριάρη,
- του δήθεν διανοούμενου,
- του δήθεν καλλιτέχνη,
- του δήθεν επιστήμονα,
- του δήθεν φιλόσοφου
…και πάει λέγοντας. Επί της ουσίας, ο,τιδήποτε παλεύεις να περάσεις προς τα έξω, θέλωντας να ταμπελώσεις μόνο σου τον εαυτό σου, οποιεσδήποτε πράξεις κάνεις επιτηδευμένα για να δηλώσεις ότι είσαι κάτι, συγκαταλέγονται στην έννοια αυτή.
Και δεν καταντάνε μόνο γραφικοί, αλλά περισσότερο κουραστικοί. Δεν είναι όμως η ψευτιά τους που κουράζει, αλλά η εμφανέστατη προσπάθεια να γίνουν κάποιος άλλος, να καταφέρουν να αποτινάξουν από πάνω τους τα σημάδια του πραγματικού εαυτού τους.
Δεν είναι εύκολη υπόθεση να είσαι δήθεν, αλλά είναι δυσκολότερο σε μια εποχή σαν αυτή που διανύουμε, να είσαι αυτός που είσαι στην ουσία.
Ίσως είναι φοβερά ανασφαλείς, αθεράπευτα ρομαντικοί ή αρκετά επιπόλαιοι και επιφανειακοί άνθρωποι. Όλη αυτή η προσπάθεια δηλώνει ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ. Κοριτσάκια που το παίζουν σκληρά θηλυκά για να κρύψουν τις ευαισθησίες τους, αγοράκια που το παίζουν αρσενικά τύπου μάτσο για να μην χαρακτηριστούν μια μέρα (προς Θεού) “ευαίσθητοι“. Λες και είναι κανένα έγκλημα να νιώθεις, να έχεις ευαισθησίες.
Δεν είναι κακό να μπορείς να νιώθεις στις μέρες μας. Είναι όμως λυπηρό να θες να το κρύβεις.
Άλλωστε “οι δήθεν” φωνάζουν από χιλιόμετρα. Στην αρχή τα καταφέρνουν να σε ξεγελάνε, μπορεί και να τους θαυμάσεις, μέχρις ότου συνηδητοποιήσεις πως μόνο τον εαυτό τους ξεγελάνε.
Κάποιοι καταφέρνουν με επιτυχία να υποστηρίξουν τη “φτιαχτή είκονα” του εαυτού τους, άλλοι πάλι καταφέρνουν να υποστηρίζουν με επιτυχία αυτό που είναι, δίχως κολλήματα. Σε αυτούς λοιπόν, βγάζω το καπέλο!
