Από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, η αδεξιότητά σου ήταν και συνεχίζει να είναι το σήμα κατατεθέν σου. Στο ιστορικό σου έχεις τόσες μελανιές και τραυματισμούς, που πλέον έχεις χάσει το μέτρημα, η οικογένεια και οι φίλοι σου είναι πάντα σε εγρήγορση όταν βρίσκονται μαζί σου, ενώ δεν υπάρχει φορά που έχεις περπατήσει σε δρόμο ή πεζοδρόμιο και δεν έχεις σκοντάψει κάπου. Βέβαια, δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει κάποιο εμπόδιο για να πέσεις. Πέφτεις ακόμα και στο ίσιωμα! Η ζωή σου είναι ένας συνεχής αγώνας με τη βαρύτητα που σε κάθε μάχη βγαίνεις χαμένος. Όπως και να ‘χει, μεγαλώνοντας αποδέχτηκες την αδεξιότητα σου. Δεν είχες κι άλλη επιλογή! Άλλωστε χάρη σ’ αυτή σε θυμούνται πολλοί άνθρωποι και πάντα έχεις μια απίθανη ιστορία για να πεις. Ώρες ώρες το λες και πλεονέκτημα! Ωστόσο, δεν έχουν την ίδια γνώμη όλοι όσοι σε περιτρυγιρίζουν.
Ήρθε η ώρα λοιπόν να τους δείξουμε τι εστί η ζωή ενός πραγματικά αδέξιου 20χρονου:
Κανένας δεν μπορεί να σε εμπιστευτεί να μεταφέρεις κάτι εύθραυστο.
Πραγματικά κάποιος μπορεί να περπατήσει για χιλιόμετρα ώστε να ζητήσει βοήθεια μόνο και μόνο για να είναι βέβαιος πως θα είναι όλα εντάξει παρά να το δώσει σ’ εσένα.
Ακόμα και τώρα που έχεις μεγαλώσει η μητέρα σου δε σε αφήνει να μπεις μαζί της σε κατάστημα με εύθραυστα αντικείμενα.
Μπορεί να έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά που μπήκες και πήρες σβάρνα βάζα, πιάτα και ποτήρια, ωστόσο για τη μητέρα σου συνεχίζει να παραμένει ένας από τους φόβους της.
Οι φίλοι σου αποφεύγουν να σου δανείζουν πράγματα τους.
Έχεις χαλάσει αρκετά πράγματα από όσα σου είχαν δανείσει παλιότερα που πλέον δε δικαιούσαι τέτοια προνόμια. Κι εσύ στη θέση τους το ίδιο θα έκανες.
Ακόμα κι όταν είσαι σπίτι τους, σε ακολουθούν από πίσω για να προλάβουν τυχόν ατυχήματα με έπιπλα και διακοσμητικά που βρέθηκαν μπροστά σου.
Μα κανένας να μη σ’ εμπιστεύεται πια;
Η αλήθεια είναι βέβαια πως ό,τι αγγίζεις, χαλάει.
Δεν έχει σημασία αν είναι κάτι μικρό ή μεγάλο. Όσο πιο πολύ βρίσκεται στα χέρια σου, τόσο το πιθανότερο είναι να σπάσει ή να χαλάσει.
Δεν υπάρχει πεζοδρόμιο που έχεις περπατήσει και δεν έχεις σκοντάψει.
Βέβαια δεν πτοείσαι. Είναι ένα τόσο συχνό φαινόμενο που δε σου κάνει αίσθηση πια. Ακόμα κι αν τρέξει κάποιος να σε βοηθήσει, είσαι τόσο cool που απλά σηκώνεσαι μόνος και συνεχίζεις να περπατάς…
Οι σκάλες όμως είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σου.
Είτε ανεβαίνεις είτε κατεβαίνεις, δεν έχει διαφορά. Το χειρότερο είναι όταν παραπατάς, βρίσκεις ισορροπία, παραπατάς πάλι, βρίσκεις ξανά ισορροπία, χαίρεσαι για τον εαυτό σου, αλλά όχι για πολύ, γιατί τελικά κατεβαίνεις τα σκαλιά τσουλήθρα.
Κάθε φορά που φοράς ψηλοτάκουνα και πρέπει να κατέβεις/ανέβεις σκαλιά, κοιτάς γύρω σου πόσο κόσμο έχει και τα βγάζεις ή πιάνεσαι από την κουπαστή και το πας σκαλί-σκαλί κι ο Θεός μαζί σου.
Εδώ πέφτεις στις σκάλες με flat παπούτσια, με τα ψηλοτάκουνα θα κάνεις τη διαφορά;
Ζεις κι αναπνέεις μέσα στην αβεβαιότητα.
Πρέπει να είσαι προσεκτικός σε ό,τι κι αν κάνεις. Κάθε κίνηση σου είναι και μια καινούρια περιπέτεια.
Οι αγκώνες σου είναι το ευαίσθητο σημείο σου.
Δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθείς κοντά σε κάτι που προεξέχει και να μη χτυπήσεις κάποιον από τους αγκώνες σου. Και πονάει τόσο πολύ κάθε φορά… :'(
Με τις μελανιές και τα σημάδια που έχεις στο σώμα σου, αρκετοί νομίζουν πως κάποιος σε κακοποιεί.
Κι εσύ το ίδιο αναρωτιέσαι, γιατί κάθε πρωί που ξυπνάς ανακαλύπτεις και μια καινούρια μελανιά. Μήπως έρχεται κάποιος στον ύπνο σου και σε δέρνει; Τι συμβαίνει; Βέβαια μετά από λίγο σου λύνεται η απορία γιατί…
…και σήμερα χτύπησες δυνατά τον εαυτό σου κατά λάθος.
Ακόμα μία μελάνια που προστέθηκε στο ιστορικό σου.
Η «συλλογή» σου από τραυματισμούς είναι ανεκτίμητης αξίας.
Από κοψίματα, σπασμένα δάχτυλα και πόδια μέχρι το στραμπούληγμα του αστραγάλου ενώ περπατάς σε επίπεδο έδαφος, τα έχεις βιώσει όλα.
Οι ιστορίες για τραυματισμούς άλλων μπροστά στις δικές σου ακούγονται σαν παιδικό παραμύθι.
Έλα τώρα…
Παρόλα αυτά, συνεχίζεις να εκπλήσσεσαι κάθε φορά που τραυματίζεσαι.
Μα τι άλλο θα σου συμβεί πια;
Δεν υπάρχει βράδυ που έχεις βγει και δεν έχεις ρίξει το ποτό κάποιου ή το δικό σου.
Άμα δεν ακούσεις τον χαρακτηριστικό ήχο του ποτηριού όταν σπάει, δεν θα πάει καλά η βραδιά.
Δες: Όλα όσα μπορούν να πάνε στραβά σε μια βραδινή έξοδο!
Όταν κάτι χαλάει στο σπίτι, είσαι ο πρώτος που κατηγορούν.
«Μα σου λέω δεν το ακούμπησα καν. Γιατί δε με πιστεύει κανείς;» Έλα μου ντε!
Όσες φορές σου έχουν πετάξει κάτι από απόσταση, έχει καταλήξει στο πάτωμα.
Αφού είχες υπολογίσει σωστά ότι θα το πιάσεις, τι πήγε λάθος;
Το να απολογείσαι σε κάποιον είναι στοιχείο της καθημερινότητας σου.
Έχεις φτάσει σε σημείο να ζητάς συγγνώμη και σε αντικείμενα…
Το να αγοράσεις ακριβό κινητό δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.
Είσαι απ’ αυτούς που θα τους πέσει κάτω από την πρώτη μέρα που θα το πάρουν.
Όταν βγαίνεις έξω για φαγητό, κάτι από το σερβίτσιο θα καταλήξει σίγουρα στο πάτωμα.
Θες να είναι το πιρούνι, θες το μαχαίρι, θες το κουτάλι, όλα την ίδια τύχη θα έχουν.
Το ότι θα λερώσεις τα ρούχα σου είναι δεδομένο.
Εκτός από αδέξιος, δεν είσαι και καθόλου οικονομικός ρε παιδί μου. Κάθε μέρα έχει ρούχα για πλύσιμο.
Γι’ αυτό το λόγο αποφεύγεις να αγοράσεις λευκά ρούχα.
Όποτε φοράς λευκά ρούχα, όλοι μπορούν να μαντέψουν τι έφαγες ή τι ήπιες.
Ακόμα θυμάσαι που όταν ήσουν μικρός, οι γονείς σου σε έβαζαν να βγάλεις τα ρούχα σου και να φορέσεις τις πιτζάμες σου προτού φας.
Μα κάθε φορά!
Το να δοκιμάζεις καινούριες χορευτικές φιγούρες είναι ριψοκίνδυνο.
Κινδυνεύει όχι μόνο η δική σου σωματική ακεραιότητα, αλλά και των γύρω σου.
Ακόμα κι η προσπάθεια σου να δείξεις σέξι, καταλήγει σε αποτυχία.
Τα βάζεις συνέχεια με αντικείμενα που εμφανίζονται μπροστά σου από το πουθενά.
Εύκολα κάποιος που περνάει από δίπλα σου μπορεί να σε περάσει για τρελό, αφού κάθεσαι και βρίζεις …την κολόνα ή τη γλάστρα;
Κάθε φορά που πέφτεις ή χαλάς κάτι, νιώθεις πως όλοι σε σχολιάζουν κι η αντίδραση σου είναι κάπως έτσι:
Υπάρχουν φορές βέβαια που πίστευες πως θα έχεις μία ακόμη αδέξια στιγμή, όμως το έσωσες.
Και φούσκωσες από περηφάνια για τον εαυτό σου.
Στην τελική εσύ έχεις αποδεχτεί την αδεξιότητα σου. Αυτή είναι που σε κάνει να ξεχωρίζεις και να μένεις ανεξίτηλος στη μνήμη των ανθρώπων!
Πηγή: neopolis.gr
