Από μικροί, περίπου από το δημοτικό, καταλαβαίνουμε ότι μας ελκύει το αντίθετο φύλο. Είναι αυτά τα αθώα πειράγματα, τα αθώα αστεία, που ως μικροί και αφελείς δεν τα καταλαβαίνουμε ως πρέπει.
Στο γυμνάσιο φτάνουμε στο σημείο να έχουμε τηλέφωνο και να μπορούμε να επικοινωνούμε με αυτόν που μας αρέσει. Αν πάλι δεν είχαμε το τηλεφωνό του/της τότε περνούσαμε τις ώρες μας, ελπίζοντας να μας ρίξει έστω και μια Τι είναι η “αγάπη”; ή να περάσει από δίπλα μας και να μας αγγίξει καταλάθος.
Θυμηθείτε πόσο ενθουσιαζόμασταν όταν συνέβαινε κάτι τέτοιο… Θέλαμε να το φωνάξουμε σε όλο τον κόσμο, αλλά επειδή δεν μπορούσαμε, πηγαίναμε και το λέγαμε το συντομότερο στον καλύτερο μας φίλο/η, με κάθε λεπτομέρεια.
Στο λύκειο φτάσαμε σε άλλο επίπεδο. Ήταν το πρώτο φιλί, η πρώτη παιδική αγάπη, ο πρώτος καβγάς, η πρώτη απογοήτευση και πρώτος χωρισμός. Το κλάμα και ο πόνος που νιώσαμε.
Βγαίνοντας από το σχολείο κάνεις πλέον μια ζωή στην οποία θες δε θες, αλλά αρχίζεις να ωριμάζεις.
Κάποια στιγμή της ζωής σου ερωτεύεσαι και κατά τη διάρκεια της σχέσης σου όσο ερωτευμένος και να είσαι ρωτάς τον εαυτό σου αν είναι πραγματικά εκείνος/η ο/η ένας/μία. Αμφιβολίες θα υπάρχουν πάντα.
Το χειρότερο λάθος, όμως, είναι να τα θεωρείς όλα δεδομένα. Δεν είναι.
Μπορείς όμως να καταλάβεις ότι αγαπάς πραγματικά το άτομο που βρίσκεται δίπλα σου όταν σου αρέσουν τα πάντα πάνω του:
- Όταν σου λείπει η αγκαλιά του, μετά από μερικά λεπτά που έχετε να δείτε ο ένας τον άλλον.
- Όταν σου λείπει η μυρωδιά του, ο τρόπος που σε φιλά και που σου κρατά το χέρι. Το γέλιο του και το γλυκό χαμόγελό του. Αυτά που νιώθεις όταν είναι δίπλα σου, μα και αυτό που όταν είναι μακρυά σου.
- Το πώς χαμογελάς σε άκυρες στιγμές γιατί θυμήθηκες μια αστεία στιγμή μαζί του. Ο τρόπος που θυμώνει και νευριάζει.
- Να θέλεις να τον κοιτάς με τις ώρες, ακόμα και όταν κοιμάται. Με μια λέξη να είσαι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ/Η.
Όλα αυτά τα νιώθεις μόνο όταν σε αγαπάνε και σε κάνουν να νιώθει πραγματικά βασιλιάς/βασίλισσα.
