26-05-2015 Τμήμα Αρχιτεκτονικής, Λήδρας 68, Ισόγειο και Εργαστήριο Πρώτου Ορόφου
9:00 π.μ.
Φοιτητές του τμήματος Αρχιτεκτονικής τρέχουν στους διαδρόμου για τις τελευταίες ετοιμασίες της Ετήσιας έκθεσης του τμήματος! Άγχος αλλά και ταυτόχρονη ανυπομονησία κατακλύζουν τους πέντε ορόφους της σχολής. Για κάποιους είναι η πρώτη φορά που τα έργα και η ομαδική δουλειά τους κατά τη διάρκεια του προηγούμενου χρόνου, παρουσιάζονται δημόσια σε έκθεση γι’ αυτό και αδημονούν το ρολόι να δείξει 19:00… Για κάποιους άλλους είναι ίσως η πρώτη και η τελευταία φορά που παρουσιάζουν το προσωπικό τους project ανάμεσα σε projects συμφοιτητών τους. Η ανυπομονησία και το τρέξιμο, παρόλα αυτά, παραμένουν ίσα!
12:00 π.μ.
”Ρε; Τούτο το πανέλο εν λλίο ζαβό!!!”
”ΑΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ έχουμεν ορθογραφικά! Ουυυυυ.. άτε εν πειράζει, ποιος εν να τα προσέξει!”
”Λαλείς να καταλάβει κανένας τι εκάμαμε σε τούτο το project;”
”Ωχ, ετελιώσαμε! Πότε αρκέφκει το ποτό;”
3:00 μ.μ.
”Παιθκιά εν να φάμεν επιτέλους;”
”Κόρη πού είσαι, γιατί εν έβαλες ακόμα τα δικά σου;”
6:00 μ.μ.
”Άτε ρε κανεί, εν πολλά καλά, πρέπει να λουθούμεν επιτέλους!”
”Ούφφου, νυστάζω! Αν ποτζιμηθώ τζιαι εν έρτω πειράζει;”
”Ρε μετά την έκθεση τι εν να κάμουμε; Πάμε για ούζα;”
7:00 μ.μ
”Τελικά όι, εν θα φάμε; Εν θα φέρουν τουλάχιστον τίποτε για τη δεξίωση;”
”Ππεεεε, πάλε έσσιει κίνηση! Άρκησα ως τζιαι στην έκθεση”
”Άμαν, γιατί ήρτεν η θεία μου; Έλεος ρε μάμμα, είπες το σε ούλλους;”
8:00 μ.μ.
Παντού γέλια, φωτογραφίες, οικογένειες γεμάτες περηφάνεια για τα παιδιά τους!
”Εμείς εκόφκαμεν του τζαι δεντρούθκια που τους θάμνους του γιου μας για τη τελική του μακέτα!”
”Παπά, που ούλλο το project εσύ φκάλεις φωτογραφία το ταπελάκι με το όνομά μου;”
“Μα εν για τούτο που εν ετζοιμάσουν; Ε εξήγα μας το να δούμε αν καταλάβουμε τίποτε!”
9:00 μ.μ.
”Ρε πάμε να δούμε κανένα project; ‘Ακουσα οι δευτεροετείς εν πολλά καλοί φέτος!”
”Καλέ που επίαν τα brownies; Εφάαν τα ούλλα μάνι-μάνι;”
9:30 μ.μ.
“Παιθκιά ετελειώσαμε επιτέλους!”
”Έννεν, εγώ αν δεν παραδώσω το book εν πιστεύκω!”
Πέντε χρόνια σπουδές, πίεση, άγχος, αϋπνία, λιποθυμίες, αγωνία, περηφάνεια, χαρά….Φιλία!!! Δύσκολα μπορείς να περιγράψεις τις εμπειρίες σου με λέξεις μερικές φορές. Ευχαριστώ που είμαι ακόμη γερή, αλλά κυρίως ευχαριστώ τους φίλους που απέκτησα παρ’όλα τα εμπόδια!
Αφιερωμένο στους ”παστάδες” συμφοιτητές μου, που ακόμη και με αρκετή δόση καφεΐνης, ταυρίνης και glyformin γέλασαν με τα αστεία μου, έκλαψαν με την κατάντια μου, αλλά κυρίως ήταν δίπλα μου με κάθε τρόπο, σε επιτυχίες και αποτυχίες, στη σχολή, στο δρόμο, ακόμη και στο πάτωμα! Εύχομαι σε όλους σας καλή συνέχεια!
P.S. Η έκθεση παραμένει ανοικτή στο κοινό μέχρι τα μέσα Ιουνίου!
