Έχοντας ήδη γράψει για τους “δήθεν” ανθρώπους, σειρά έχουν τώρα και αυτοί που αρέσκονται στο να υπόσχονται.
Όχι πως θα σου φέρουν τον ουρανό με τα άστρα, κάτι πολύ πιο απλό που όμως ποτέ δε φέρνουν εις πέρας: να σε κρατήσουν στη ζωή τους, ή έστω να κρατήσουν μαζί σου μια όσο το δυνατό φιλική και τυπική σχέση, προς τιμή των στιγμών και αναμνήσεων που μοιραστήκατε παρέα.
Μπορεί να ακούγεται απλό στη θεωρία, στην πράξη ωστόσο είναι που υστερούμε οι περισσότεροι.
Και δεν εννοώ μόνο πρώην φλερτ ή σχέσεις, αλλά και πρώην φίλους, συμμαθητές, συνάδελφους, γενικότερα με όσους μας ένωναν συγκεκριμένες καταστάσεις σε συγκεκριμένες περιόδους της ζωή μας. Τους συναντάς λοιπόν στο δρόμο και καθώς αισθάνεσαι ότι η στιγμή θα είναι αμήχανη και για τους δύο, επιταχύνεις το βήμα σε μια προσπάθεια να αποφύγεις το αναπόφευκτο: μια τυχαία, κατά πρόσωπο συνάντηση. Και εκεί είναι που σε βαραίνουν οι ενοχές, αφού κάθε φορά που συναντιέστε κλείνεις με τη γνωστή φράση “μη χαθούμε μωρέ, να τα λέμε πού και πού“, ξέροντας εκ των προτέρων πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Είτε επειδή δεν υπάρχει τίποτα πλέον που να σας ενώνει, εκτός από σκόρπιες συζητήσεις περί ανέμων κα υδάτων, είτε γιατί πολύ απλά αδιαφορείτε να μάθετε τα νέα του ανθρώπου αυτού που τώρα στέκεται μπροστά σας και τον οποίο τώρα ντρέπεστε να κοιτάξετε στα μάτια.
Αφού λοιπόν δε μας νοιάζει τι κάνουν και πώς περνάνε πια, αν βρήκαν νέα δουλειά ή πήραν πτυχίο, τότε γιατί κάθε φορά υποσχόμαστε “να τα λέμε και να κανονίσουμε να βγούμε να τα πούμε“;
Είναι σαν μια συγκατάβαση και των δύο πλευρών, μια σιωπηρή συμφωνία, επειδή απλά θέλουμε να αποφύγουμε την άβολη στιγμή όπου δε θα έχουμε κάτι να πούμε, όταν επιτέλους βρεθούμε για εκείνο το ποτό, και έτσι αποχαιρετιζόμαστε με την ίδια σιγουριά κάθε φορά “μη χαθούμε“. Εντάξει, μπορούσαμε να πούμε και ένα απλό “γεια“, που θα ήταν πολύ πιο αληθινό.
Για όσους όμως ενδιαφέρονται πραγματικά ο ένας για τον άλλο, τι είναι αυτό που τους κρατά απασχολημένους;
Τόσο απασχολημένους που δε βρίσκουν μισή-μια ώρα ανάμεσα στις 365 μέρες του χρόνου, ώστε να βγουν και να τα πουν. Απλούστατα, έχουμε συνηθίσει να υποσχόμαστε περισσότερα από όσα μπορούμε να πράξουμε, δίνοντας πιο πολύ βαρύτητα στις λέξεις παρά στις πράξεις. Κάπως έτσι καταλήγουμε να μένουμε μόνοι μας και να χάνουμε επαφή με τους ανθρώπους γύρω μας. Άσε που και με την σύγχρονη τεχνολογία, όλες μας οι στιγμές έχουν αποθανατιστεί σε στιγμές από check-in και hashtags, ενώ τα νέα μας τα λέμε πλέον μέσω ενός πληκτρολογίου διατηρώντας μια τυπική και απρόσωπη μορφή επαφής, καθόλου ανθρώπινης και ουσιαστικής.
Μπορείς όμως από σήμερα να σταματήσεις να υπόσχεσαι να κρατήσεις επαφή και να αποτινάξεις το βάρος αυτό που νιώθεις όταν αναγκάζεσαι να κάνεις πράγματα που δε θες να κάνεις. Ούτε και το προσπέρασμα ή το γνωστό κόλπο με το κινητό πιάνει, ας αντιμετωπίσουμε τις άβολες αυτές στιγμές με ένα απλό χαμόγελο και ένα απλό γεια. Ή μήπως είναι τελικά και αυτό ένα βάρος για εμάς;
Δες επίσης: Γιατί πρέπει να επενδύσουμε στο συναίσθημα και στον έρωτα;
