Θα ξεκινήσω λέγοντας πως ο σκοπός του άρθρου αυτού δεν είναι να αναλύσει την έννοια της λέξης “ερωτεύομαι-έρωτας-ερωτεύτηκα“, “τι είναι, γιατί συμβαίνει, ποιοι είναι οι καλύτεροι τρόποι να το αντιμετωπίσεις, πότε ξέρεις αν όντως είσαι” κλπ.
Αυτό επειδή πολύ απλά η λέξη από μόνη της δεν σημαίνει κάτι, εμείς δίνουμε το νόημα σε αυτήν.
Στο μυαλό του καθενός, ο έρωτας παίρνει μορφή μέσα από χιλιάδες διαφορετικά πράγματα ή απλά από (το) ένα και μοναδικό πράγμα.
Το παράδοξο εδώ είναι ότι ο έρωτας (ή όπως αλλιώς τον αντιλαμβάνεται ο καθένας) είναι κάτι που όταν το νιώθεις δυσκολεύεσαι να το εξηγήσεις κι όταν με το καιρό περάσει (γιατί αναπόφευκτα θα γίνει κι αυτό κάποια στιγμή) θεωρείς πως μπορείς να τον εξηγήσεις με μεγάλη ευκολία. Λάθος. Γιατί όσο κάθεσαι και προσπαθείς να τον σπάσεις σε μικρά κομματάκια, τόσο πιο πολύ αντιλαμβάνεσαι ότι τελικά αυτός δεν είναι κάτι το χειροπιαστό, δεν μπορείς να τον αναλύσεις αφού παίρνει οποιαδήποτε μορφή εσύ αποφασίζεις να του δώσεις: έντονος, ξαφνικός, ουσιαστικός, αφοπλιστικός, παράνομος, αρρωστημένος… και πάει λέγοντας. Αυτό λοιπόν που ξεκινάει σαν ιδέα στο μυαλό μας, επεκτείνεται και στα υπόλοιπα μέρη του σώματος και τότε αρχίζει όλο το υπόλοιπο “δράμα” που συνήθως ακολουθεί όταν διογκώνουμε αυτό το συναίσθημα στο μυαλό μας και του δίνουμε υπέρμετρη αξία.
Συχνά εγώ αναρωτιέμαι, όταν λέμε “νιώθω ερωτευμένος/ερωτευμένη”, τι ακριβώς έχουμε ερωτευθεί;
Τον άνθρωπο που έχουμε απέναντι μας ή τον σύντροφο έτσι όπως τον έχουμε πλάσει στο πίσω μέρος του μυαλού μας; Έχω παρατηρήσει δε, ότι τείνουμε να ωραιοποιούμε τους ανθρώπους που μας ενδιαφέρουν μέσα σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα και να πιστεύουμε πως είναι καταπληκτικοί, μοναδικοί, υπέροχοι –απλά τέλειοι– ξεχνώντας πως οι άνθρωποι είναι γεννημένοι ατελείς και εύθραυστοι, με ελαττώματα.
Άρα, τι είναι αυτό που ξυπνάει τον έρωτα μέσα μας;
Το ίδιο το άτομο ή μια προσωπική αντίληψη της εικόνας και του χαρακτήρα του ανθρώπου αυτού (90-99% είναι η εικόνα του ιδανικού ατόμου σύμφωνα πάντα με τις δικές μας προδιαγραφές); Τι συμβαίνει όμως όταν καταρρίπτεται αυτή η πλαστή εικόνα, παντελώς και ολοκληρωτικά; Το συναίσθημα που νιώθαμε παραμένει το ίδιο ή αλλάζει μορφή ανάλογα με αυτόν/αυτήν που πραγματικά έχουμε απέναντι τη δεδομένη στιγμή;
Δεν θα ‘πρέπε όμως να λειτουργούμε τόσο μονοδιάστατα και εγωιστικά στον έρωτα: να έχουμε συγκεκριμένες προδιαγραφές και απαιτήσεις από τους συντρόφους μας. Κανείς δεν είναι ένα και μόνο πράγμα. Κάθε λεπτό που περνάει αλλάζουμε, εξελισσόμαστε, γινόμαστε χιλιάδες διαφορετικοί άνθρωποι. Αυτό σημαίνει ότι κανείς δεν γνωρίζει τον άλλο εκατό τοις εκατό, γιατί απλά δεν είμαστε στατικές οντότητες. Αντίθετα, είμαστε ζωντανοί οργανισμοί, που επηρεαζόμαστε από το περιβάλλον και τις συνθήκες στις οποίες ζούμε.
Άρα, όταν λες με σιγουριά ότι ερωτεύτηκες, ξανασκέψου. Μπορεί να ήταν η δική σου προσπάθεια να δημιουργήσεις κάτι από εκεί που δεν υπήρχε τίποτα ή να ήταν απλά ένας μικρός ενθουσιασμός.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες για την πολυπλοκότητα του έρωτα.
Να αναλύω και να αναλύω παλεύοντας να βρω πιθανές εξηγήσεις που να μπορούν να απαντούν στο κύριο ερώτημα του κειμένου αυτού. Και ως επί το πλείστον, θα ταίριαζαν όλες. Πιο εύκολα θεωρούμε ότι μπορούμε να καταλάβουμε από πού πηγάζει ο έρωτας σαν έννοια όταν τον βλέπουμε μέσα από τα μάτια τρίτων, γιατί τότε δεν γίνεται προσωπικό βίωμα και έτσι πιστεύουμε πως είμαστε αντικειμενικοί. Επί της ουσίας όμως, δεν υπάρχει περίπτωση κανείς και ποτέ να είναι σε θέση να πει τι ακριβώς είναι αυτό που νιώθει για τον άλλον και από πού πηγάζει. Το μόνο σίγουρο είναι πως μπορεί εύκολα να πάρει μορφή μέσα από το χαρτί, αφού για χάρη του έχουν γραφτεί τα πιο υπέροχα ποιήματα, θεατρικά έργα, μυθιστορήματα και τραγούδια.
Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω τη φίλη Χριστίνα για την ωραία κουβέντα που κάναμε και που έδωσε την αρχική ιδέα για το συγκεκριμένο άρθρο.
Δες επίσης: Γιατί πρέπει να επενδύσουμε στο συναίσθημα και στον έρωτα;
