Γιατί έφυγες;
Γιατί ήταν όλα μια ιδέα. Μια λανθασμένη ιδέα της νιότης να τα βλέπει όλα θετικά, να κάνει το δύσκολο εύκολο και το ριψοκίνδυνο ακίνδυνο. Να που όμως το ριψοκίνδυνο έγινε μοιραίο.
«Μαμά θα προσέχω», «πατέρα το ελέγχω», «άστε με να κάνω ότι θέλω», «δεν υπάρχει κίνδυνος», ήταν οι τελευταίες λέξεις που είπε σε μία προσπάθεια να τους καθησυχάσει. Δεν επέστρεψε όμως ποτέ για να το κάνει…
Ήταν εκεί που η τρέλα της στιγμής αψήφησε τον κίνδυνο. Αυτή τη φορά όμως ήταν η τελευταία στιγμή. Του έκοψε το νήμα της ζωής και έτσι «απλά» έσβησε αφήνοντας πίσω του στιγμές ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ζωής. Οικογένεια, αγάπη, στιγμές. Άξιζε τον κόπο; Σίγουρα όχι.
Το τελευταίο διάστημα το μόνο που ακούμε ήταν «θανατηφόρο δυστύχημα σημειώθηκε…» και διερωτόμαστε μήπως είναι κάποιος γνωστός. Και αν δεν είναι; Σύντομα θα γίνει.
H Κύπρος έχει ντυθεί στα μαύρα…. Αδικοχαμένες ψυχές. Μέρα με τη μέρα μία και άλλη μία.
Είναι καιρός πια, να μπει η συνείδηση πάνω από την «τρέλα». Η ασφάλεια, πάνω από την αδρεναλίνη και η αγάπη όχι μόνο του εαυτού, αλλά του συνάνθρωπου σου, πάνω απ’όλα.
Για χρόνια ακούγαμε «ΜΗΝ πιείτε εάν θα οδηγήσετε», «ΜΗΝ τρέχετε», «ΦΟΡΑΤΕ τη ζώνη σας» και λέγαμε λόγια του αέρα.
Αυτά τα λόγια όμως, είναι τα πρώτα που θυμάται στο κρεβάτι του πόνου κάποιος που παλεύει για τη ζωή του ΜΕΤΑ το μοιραίο λάθος. Παλεύει να κερδίσει μια δεύτερη ευκαιρία που πολλές φορές δεν έρχεται ποτέ. Και αν έρθει, ίσως τα πράγματα να μην είναι όπως παλιά….
Αγάπησε την πρώτη ευκαιρία που σου έχει δοθεί… ΤΗ ΖΩΗ.
Στο όνομα των ψυχών που έχουν χαθεί όλο αυτό το διάστημα και σε ένα καλύτερο αύριο.
Δες επίσης: “Συγγνώμη, δεν ήθελα να προκαλέσω τόσο πόνο..”
