« Αν κοιμηθώ νωρίς, θα σηκωθώ νωρίς, θα ξεκινήσω νωρίς και θα παρκάρω νωρίς
Αν κοιμηθώ αργά, θα σηκωθώ αργά κι όταν θα ψάχνω για θέση θα ‘ναι αργά…»
Μεν μου πείτε ότι εν σας έτυχε ποττέ να έχετε μάθημα η ώρα 9:00 το πρωί και να μεν ποκοιμηθείτε.. Τι πιο φυσιολογικό πράμα για ένα φοιτητή! Μετά όμως; Ο απόλυτος εφιάλτης για κάθε αργοπορημένο φοιτητή.
Τζιαι εν δαμέ που ταιρκάζει το δεύτερο κομμάτι των πιο πάνω στίχων. Επειδή το πρώτο ούτε στα όνειρα μας εν το θωρούμε..
Τι κάμνουμε που το πρωί;
1Το ξυπνητήρι του κουφού…
Tο ξυπνητήρι σταθερά αρχίζει να παίζει που η ώρα 7:30 το πρωί με τον πιο πρίχτηκο ήχο ever.. Και εσύ σταθερά πατάς αναβολή. Μέχρι που γίνεται το ΜΕΓΑ λάθος και πάνω στον ύπνο σου πατάς ακύρωση. Ξαφνικά και αυθόρμητα βλέπεις την ώρα 08:45… Και τότε αρχίζει ο ΠΑΝΙΚΟΣ! Πετάσεσαι σαν σούστα που το κρεβάτι..!
2Έτοιμος στο τσακ-μπαμ…
Πάνω στον ύπνο σου, πάνω στην αφασία σου, πρέπει στο άψε-σβήσε να:
- νιφτείς,
- βουρτσίσεις δόντια,
- βάλεις ρούχα…
Ρούχα; Ακόμα ένα πρόβλημα. “Εν έχω σιδερωμένα“, “άραγε σου τούτα τερκάζουν;“, “λείπει η μάνα μου να σιδερώσει..“, Σικκιμέ βάλε ότι κι αν ένει.. Όσο για το καφέ; Ας εν καλά ο περιπτεράς…
3Ο σταματημένος αγώνας δρόμου…
Λάβετε θέσεις, έτοιμοι, κάτω το χειρόφρενο και ξεκινάμε. Η κίνηση παντού στον δρόμο, οι πουρούες, το κόκκινο φανάρι σε όλα τα φώτα τροχαίας και τα νεύρα που σου δημιουργούνται, είναι για τους πλείστους αναπόφευκτα φαινόμενα.
Η κίνηση με τα αυτοκίνητα να μην κινούνται, να σου παίζουν τις πουρούες και εσύ να μεν μπορείς να κάμεις κάτι, και εκτός τούτου να βλέπεις και το ρολόι και η ώρα να περνά, οι σκέψεις παν και έρχονται.. “Εν να αρκέψει το κήρυγμα πάλι τζείνος..”, “Λαλείς να μεν μπω και εν πειράζει;“, “Πάλε εν να κάτσω μόνος μου πίσω, και εν να θέλω να κόψω φλέβα…“
4Το αιώνιο parking…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, φτάνεις επιτέλους στον προορισμό σου, χωρίς όμως να τελειώνει το δικό σου δράμα… Κάτι λείπει. Όπως πάντα το parking. Αποφασίζεις να κάμεις την απόπειρα και να μπεις μέσα στα “κανονικά” parking του πανεπιστημίου, αλλά όπως πάντα απλά κάμνεις άσκοπους γυρούς, χωρίς αποτέλεσμα..
Μέχρι που το παίρνεις απόφαση και λες.. “Ok.. πάλε θα παρκάρω όσο πιο μακριά γίνεται, πάλε εν να φκάλουν τα πόθκια μου νερό ως που να πάω..” και έτσι γίνεται. Ξαπολάς το αυτοκίνητο στο τελευταίο χωράφι του πανεπιστημίου που θέλεις και 10 λεπτά για να πάεις.. Έκαμες και την πρωινή σου γυμναστική δηλαδή.
5“Γεια σας, ήρτα…”
Η ώρα είναι 09:30, ίσως και 10 παρά, εσύ όμως επιτέλους φτάνεις αισίως στη τάξη.. Η αμήχανη στιγμή που ανοίγεις την πόρτα, επικρατεί πλήρης ησυχία, όλοι στις θέσεις τους και όλοι να σε βλέπουν. “Καλημέρα, απολογούμαι για την καθυστέρηση“.
Στην καλύτερη περίπτωση, ο καθηγητής δεν μπαίνει στο κόπο να σχολιάσει, λες και δεν μίλησες (πάλε καλά δηλαδή). Στη χειρότερη φάση όμως, υπάρχουν και αυτοί που θα σε βγάλουν χωρίς δεύτερη κουβέντα έξω… (τζάμπα το άγχος και το τρέξιμο).
Εμείς ελπίζουμε στην καλύτερη αντίδραση του καθηγητή, που μένει χωρίς σχόλιο και κάπου εδώ γλιτώνουμε και το κήρυγμα. Αφού μπαίνεις λοιπόν, ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι πως δεν σου κράτησαν θέση οι φίλοι σου.. “ok ψυχραιμία, εν να κάτσω πίσω μόνος μου και εν να περάσουμε, μισή ώρα που έμεινε“.
Τα έζησες κι εσύ όλα αυτά;
Δες επίσης: 3 λόγοι που αργείς το πρωί όπου κι αν πας και πώς να τους αποφύγεις!
