… και το όνειρο με τη φτώχεια μας – την υλική και την πνευματική.
Αυτή τη χρονιά ζήσαμε – ως ανθρωπότητα – το δράμα σε όλες του τις διαβαθμίσεις.
Πρόσφατα οι ιερείς χτύπησαν πένθιμα τις καμπάνες για το Σύμφωνο συμβίωσης. Την ίδια στιγμή η ανεργία εξαθλίωνε και η φτώχεια τσάκιζε τους συνανθρώπους τις, ενώ οι πόλεμοι και οι τρομακρατικές επιθέσεις ανάγκαζαν παιδιά να πνιγούν στο Αιγαίο.
Μέσα σ΄όλα αυτά να σου και οι γιορτές.
Συγγενείς μαζεμένοι σε σπίτια που επιδίδονται μετά μανίας στην απόλαυση των Χριστουγεννιάτικων εδεσμάτων. Στολίδια βουτηγμένα σε χρυσόσκονη, μυαλά βουτηγμένα σε αστερόσκονη, που ξεχειλίζουν προσδοκίες για ένα θαύμα. Τρίγωνα κάλαντα, άστρα φωτεινά, κορυφές των δέντρων που λαμποκοπούν, καμπάνες που ηχούνε και έλκυθρα στο χιόνι.
Kάποιες καταστάσεις όμως δεν πείστηκαν από το καλοστημένο αυτό σκηνικό του φαίνεσθαι και δεν άλλαξαν – παραμένουν ίδιες και απαράλλαχτες ακόμα και κατά τη γιορτινή περίοδο. Αυτές οι μέρες για κάποιους δεν είναι κάτι ξεχωριστό, στη γκρίζα και ανάλγητη καθημερινότητά τους. Σε κάποιους ανθρώπους η ζωή κλήρωσε αληθινές δυστυχίες.
Κάτω από τα λαμπιόνια και τις γιρλάντες βρίσκονται σκεπασμένοι με καμιά σκισμένη κουβέρτα οι σύγχρονοι Χριστοί, οι άνθρωποι που έχουν για σπίτι τους το πεζοδρόμιο. Αυτοί, που για να ζεσταθούν κάπως, φτιάχνουν πρόχειρα “σπιτάκια” από κούτες που βρήκαν στον κάλαθο των σκουπιδιών. Γι΄ αυτό, απ’ έδω και πέρα, έχε το νου σου: μην εύχεσαι να χιονίσει …
Ή, για εκείνους που η μόνη τους παρέα είναι ο εαυτός τους, τα Χριστούγεννα δεν είναι παρά ακόμη μια μοναχική μέρα, μην σας πω και με μία έξτρα δόση θλίψης. Είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν κάποιο να περιμένουν αυτές τις γιορτές, δεν έχουν κάποιο να ανταλλάξουν δώρα και να φάνε μαζί τη πρώτη μέρα του χρόνου. Γι’ αυτό μη γκρινιάζεις που και πάλι φέτος τα μικρά ενοχλητικά σου ξαδερφάκια σου ρήμαξαν το δωμάτιο σου – κάποιοι θα έδιναν τα πάντα για λίγες στιγμής οικογενειακής θαλπωρής (ναι, θαλπωρή ονομάζεται το ρημαγμένο σου δωμάτιο!).
Γι’ αυτό, τα φωτάκια που δε χορτάσαμε να βάλουμε μόνο στο δέντρο, αλλά αδημονούσαμε να φτάσουν μέχρι τη βεράντα, ας τα βάλουμε μέσα μας, να μπορούμε “φωτισμένοι” πλέον να αντικρύσουμε την πραγματικότητα.
Ας μην ασχοληθούμε πρώτα με τα ψεύτικα στολίδια και μετά με τους αληθινούς ανθρώπους. Στολίδια ας γίνουν οι ψυχές μας.
Τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο οι χριστουγεννιάτικες μπότες που είναι κρεμασμένες στο τζάκι, ούτε η κουζίνα που μυρίζει κουλουράκια. Είναι μια ευκαιρία να προσφέρουμε στον Άλλο – αν σας περισσεύει λίγη αγάπη κάντε το, χωρίς να χάνετε άλλο χρόνο!
Δώστε απλόχερα φαγητό στον άστεγο που βρίσκεται 20 μέτρα από το σπίτι σας και καλέστε τη γειτόνισσά σας που δεν έχει “δικούς της” στον κόσμο για καφέ και δυο (καλές) κουβέντες.
Ας ελπίσουμε πως το ρυθμικό τύμπανο του μικρού τυμπανιστή, ο οποίος – μη έχοντας τίποτα άλλο να δώσει – πρόσφερε στο νεογέννητο βρέφος ένα φτωχικό δώρο, χτυπά ακόμη στις καρδιές μας.
Και μια ευχή για το έτος που μπαίνει:
“… κάνω ευχή για ‘σένα απόψε: Η ζωή σου. Η ζωή σου η τωρινή και η ζωή σου η μελλοντική.
Όπου και να είναι ακουμπισμένη, να είναι πάντα απαλλαγμένη από όλα όσα,
για τα όνειρα και για ταξίδια, είναι άχρηστα.”
– Μαλβίνα Καράλλη
Υ.Γ. Χρόνια πολλά.
Χριστούγεννα στου Λιναρντό
άγιος δεν πέρασε από δω
μόνο η Μαρία με τρεις γιους
αμύρωτους μικρούς Χριστούς
Και μ’έναν γέρο μαραγκό
Χριστούγεννα στου Λιναρντό
Πρωτοχρονιά στου Λιναρντό
Μ’Αγιο Βασίληδες σωρό
που δίνουν σώνει και καλά
σ’ αυτούς που ξέρουνε πολλά
για μπουναμά βραχιόλια δυο
Πρωτοχρονιά στου Λιναρντό
Δεν έχει σχόλη ο Λιναρντό
κι ούτε έχει πάει σ’ εσπερινό
Μα ο ζητιάνος που θα `ρθεί
θα βρει φωτιά να ζεσταθεί
Ποιος είδε τάχα το Θεό
Μπορεί και να ‘ναι ο Λιναρντό
Δες επίσης: Αποχαιρετώντας το 2015: Τι θα του λέγαμε αν μπορούσαμε;
