Το τελευταίο καιρό βιώνουμε την ακραία μορφή τρομοκρατίας, αυτήν που πηγάζει από ομάδες ατόμων με εξτρεμιστικές ιδεολογίες και πρακτικές. Την τρομοκρατία της μάζας όμως και τη δύναμη που έχει, τη βιώνουμε καθημερινά από το πρωί που ξυπνάμε μέχρι το βράδυ που στριφογυρίζουν στο μυαλό μας τα λόγια κάποιου.
Αλήθεια, τη δύναμη της μάζας που υποσκάπτει, την υπολογίσαμε ποτέ;
Άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν. Και ο καθένας τους λέει το μακρύ του και το κοντό του. Κι όμως επηρεαζόμαστε. Πόσες φορές απομονώσαμε τα λόγια που μας είπε κάποιο πρόσωπο και τα αναλύαμε, τι ήθελε να πει, ποιο το νόημα, τι εννοούσε στα αλήθεια… και δεν έχει τέλος η διαδικασία αυτή.
Ο κόσμος κρίνει, είτε κάνεις αυτό που γουστάρεις είτε όχι, ο κόσμος θα κρίνει και θα το κάνει πάντα. Και μέσα σε αυτή τη μάζα, συγκαταλέγεσαι και εσύ. Θύτης και θύμα, γίνεστε ένα σε ένα ατελείωτο παιχνίδι λέξεων, που επηρεάζει το μυαλό και τη ψυχολογία του ανθρώπου.
Πόσες φορές νιώσαμε τα βλέμματα στραμμένα επάνω μας; Τα λόγια εκείνα που μας λένε ξεκάθαρα, πράγματα που ίσως να μη θέλαμε να πούμε, ακόμα και τα υπονοούμενα που αφήνει μια φράση, μια λέξη. Και δεν είναι οι λέξεις ή τα άτομα που πληγώνουν. Είναι το μυαλό μας, το οποίο κολλάει στις λέξεις και δε μας αφήνει να προχωρήσουμε.
Αφήνουμε να παρασυρθούμε από τις δικές μας εμμονές, ξεχνώντας πως κανείς δε μπορεί να τους ικανοποιεί όλους, αναπόφευκτα θα δυσαρεστήσουμε πολλούς στη πορεία της ζωής μας όπως και θα μας δυσαρεστήσουν αρκετοί. Αυτό το άτιμο το μυαλό μας όμως δε θα πάψει ποτέ, αρκεί να αποφασίσουμε εμείς να σιγάσουμε τις φωνές εκείνες που μας επηρεάζουν αρνητικά και να σταματήσουμε να δίνουμε αξία στα λόγια. Άλλωστε η ίδια η γλώσσα μας ξεγελά πολλές φορές. Θα το έχεις παρατηρήσει.
Από το τι φοράμε, τι λέμε, τι διαβάζουμε, τι τρώμε, πως φλερτάρουμε και με ποιους, πώς γράφουμε, τον τρόπο που συσχετιζόμαστε με τους γύρω μας… Τα πάντα αποτελούν πηγή έμπνευσης για τον κακεντρεχή άνθρωπο, που περιμένει στη γωνία για να μας στήσει στον τοίχο. Για να μην αναφερθώ στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, όπου μόνοι εκτιθούμε τους εαυτούς μας και το περιβάλλον μας. Κανείς δεν μας αναγκάζει να στεκόμαστε ‘γυμνοί’ σε κοινή θέα, εμείς οι ίδιοι το επιλέγουμε. Εκεί , το παιγνίδι της τρομοκρατίας παίζεται ύπουλα, διότι αυτόν που εμείς σχολιάζουμε τη μία μέρα, την επομένη σχολιάζει εμάς, και πάει λέγοντας.
Αφού λοιπόν κανείς μας δε τολμάει να βγει γυμνός στους δρόμους –κυριολεκτικά και μεταφορικά– θεωρούμε απόλυτα φυσιολογικό να ξεγυμνωνόμαστε καθημερινά, μπροστά από μια οθόνη γιατί είναι ασφαλέστερο. Κανείς δεν έχει τα κότσια να στηρίξει τον πραγματικό του εαυτό, εκτός οθόνης.
Εάν όντως τα γούστα και οι προτιμήσεις είναι προσωπική υπόθεση, θα πρέπει να μάθουμε να στηρίζουμε τις επιλογές μας, όσο και να μας επηρεάζει η γνώμη κάποιου. Η σύγχρονη τρομοκρατία που ασκεί η μάζα, αντιμετωπίζεται κατά πρόσωπο και όχι με φυγή ή υπεκφυγές.
Όπως είχε πει και ο Αlbert Camus, ‘για να είμαστε ευτυχισμένοι πρέπει να μη μας απασχολούν και πολύ οι άλλοι’ .
Όπως το βλέπω εγώ, η καθημερινή επαφή με τους ανθρώπους, είτε μας ανεβάζει είτε μας κατεβάζει. Η επιλογή όμως είναι στο χέρι μας. Το στοίχημα παραμένει: για να κάνουμε τον εαυτό μας ευτυχισμένο, θα πρέπει να τον απομονώσουμε από την αρνητικότητα της μάζας, και όχι να απομονώνουμε τα λόγια που λέει η μάζα για εμάς. Στο τέλος, θα καταντήσουμε δυστυχισμένοι, τρομοκρατημένοι και φοβισμένοι, άνθρωποι που δε θα ξέρουν πώς να επικοινωνήσουν με τους γύρω τους.
Δες επίσης: Keep an open mind: Πόσο απελευθερωμένος νιώθεις στην κοινωνία που ζεις;
