Κατ’ αρχάς, θα ήθελα να τονίσω ότι, το άρθρο αυτό δεν αποτελεί τίποτε άλλο από εξομολόγηση μιας προσωπικής μου εμπειρίας. Δεν με ενδιαφέρει να “τσαλακωθώ”, αντίθετα θέλω να τα πω όλα αυτά, για να βοηθήσω έστω και ένα άτομο που αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα.
Και πιστέψτε με φίλοι μου, δεν είναι λίγοι αυτοί που αντιμετωπίζουν διάφορα προβλήματα με το σώμα τους.
Αρχικά, από παιδί δεν έτρωγα πολύ, ούτε μεγάλες ποσότητες. Ωστόσο, ό,τι έτρωγα, κατά έναν περίεργο και ανεξήγητο λόγο μου καθόταν σε κιλό. Η αλήθεια είναι ότι, τότε δεν είχα παραπανίσια κιλά. Επιπλέον, το γεγονός ότι, είμαι ψηλή, πάντα βοηθούσε. Παρ’ όλα αυτά, στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού είχα αποκτήσει περιττά κιλά, σύμφωνα πάντα με τα κοινωνικά στερεότυπα-πρότυπα. Ανάμεσα σε 11χρονες που μοιάζουν με καλάμια, μια αμηχανία τη νιώθεις ρε αδελφέ.
Έτσι, στο χρονικό διαστημα της μετάβασής μου από το δημοτικό στο Γυμνάσιο και συγκεκριμένα στην Α’ Γυμνασίου, έχασα κάποια κιλά, χωρίς δίαιτες και τέτοια, καθώς έτρωγα πολύ μικρές ποσότητες φαητού, σχεδόν τίποτα. Περνώντας στη φάση της εφηβείας, άρχισα να νιώθω άσχημα για το σώμα μου. Βασικά, ήθελα να χάσω κιλά και να αρέσω στους άλλους. Πρόσεξε κύριε μου! ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ! ΟΧΙ ΣΕ ‘ΜΕΝΑ! Πόσο λάθος σκεπτικό ρε παιδί μου!
Σταμάτησα ξαφνικά να τρώω και έκοψα σχεδόν τα πάντα!
Έβλεπα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και πίστευα ότι είχα βάλει κι άλλα κιλά, αντί να χάσω(!). Ήθελα να χάσω όσα περισσότερα κιλά γινόταν. Δεν ήταν ότι ήθελα να μην τρώω, ασυνήδειτα το έκανα αυτό. Τότε δεν είχα καταλάβει πώς άφησα τον ίδιο μου τον εαυτό να πέσει στο παιχνίδι αυτό.
Επιπλέον, θυμάμαι ότι, λόγω της υπερβολικά μικρής ποσότητας φαγητού που κατανάλωνα, ένιωθα και έδειχνα αδύναμη και κουρασμένη.
Το αποκορύφωμα όμως, είναι ότι, οι γονείς μου, μου έλεγαν ότι αδυνάτισα και έπρεπε να φάω, ενώ εγώ τους έλεγα ότι αντιθέτως, πάχυνα και έγινα υπέρβαρη. Λόγω των “μουρμουρητών“, φορούσα φαρδιά ρούχα για να μην με βλέπουν και να σχολιάζουν πάλι για το βάρος και την υγεία μου. Κατ’ ακρίβειαν, φορούσα φαρδιές φόρμες και φανέλες, με πιο μεγάλο size. Με αυτό τον τρόπο, πίστευα ότι, ξεγελούσα τους άλλους. Δυστυχώς, ξεγελούσα και εμένα την ίδια!
Βλέπω τώρα φωτογραφίες στις οποίες είμαι χλωμή, αδύνατ(μ)η και χαμογελώ. Ειλικρινά, τώρα που το σκέφτομαι, τόσο πιο παράλογα μου φαίνονται όλα αυτά. Όποιος περνά το στάδιο αυτό, συμπεριφέρεται αλλόκοτα και ασυνείδητα. Η νευρική ανορεξία είναι ξεκάθαρα μια από τις πιο σοβαρές ψυχικές αρρώστιες. Αν και είναι ένας τύπος διατροφικής διαταραχής, έχει να κάνει κατά κύριο λόγο με τον εγκέφαλο και το μυαλό του ατόμου. Αν μπορούσα να την παρομοιάσω με κάτι, θα έλεγα ότι αποτελεί τον αφέντη του εγκεφάλου μας, ο οποιος λειτουργεί σαν δούλος που εκτελεί εντολές με τραγικές συνέπειες στο σώμα και την ψυχή.
Είναι προφανές λοιπόν ότι, βρισκόμουν στα πρόθυρα νευρικής ανορεξίας, καθώς αρνούμουν να διατηρήσω ένα φυσιολογικό και υγιές βάρος και δεν άντεχα στην ιδέα ότι, θα αποκτούσα κι άλλα κιλά.
Για να ξυπνήσω από τον λήθαργο αυτό, μου έδωσε ένα γερό χαστούκι μια λιποθυμία και ένας γιατρός στις Πρώτες Βοήθειες. Συγκεκριμένα, επακόλουθο όλων αυτών ήταν η λιποθυμία μου μια μέρα ενώ είχαμε Γυμναστική, αφού όπως έτρεχα έχασα τις αισθήσεις μου για λίγο. Μεταφερόμενη λοιπόν στο Νοσοκομείο και αφού συνήλθα, ο γιατρός που με επέβλεπε με συμβούλεψε με ευγενικό και φιλικό τρόπο να σταματήσω αυτό που κάνω και να αρχίσω να τρώω κανονικά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια φράση, από τις πολλές που μου είπε:
“Κορίτσι μου, αγάπα το σώμα σου όπως είναι, γιατί κανένας άλλος δεν θα το αγαπήσει. Δεν αξίζει αυτό το πράγμα σε κανέναν. Ξύπνα πριν να είναι αργά“.
Ευτυχώς με τις συμβουλές του πολύ καλού γιατρού και αφού με ξαναείδα στον καθρέφτη με τα μάτια του κανονικού εαυτού μου και όχι αυτού του παράλογου και εμμονικού, ξύπνησα και κατάλαβα πόσο κοντά ήμουν στο να φτάσω στην νευρική ανορεξία. Στη συνέχεια, άρχισα σιγά-σιγά να τρώω κανονικά και να μην φοβάμαι να βάλω κάποια πρόσθετα κιλά. Ούτε βεβαίως μετρούσα πλεόν, θερμίδες και γραμμάρια.
Θα ήταν παράλειψή μου, να μην πω ότι πάλεψα αρκετά για να φτάσω στο σημείο να είμαι καλά με ‘μένα και να αγαπώ το σώμα μου, πράγμα που με έκανε ακόμη πιο δυνατή. Μέσα από αυτή την επίπονη σωματικά και ψυχικά διαδικασία, έμαθα πολλά. Το κυριότερο όμως, είναι ότι, έμαθα να νιώθω καλά με αυτό που είμαι, είτε βάλω, είτε χάσω κιλά.
Και γιατί το λέω αυτό; Γιατί όλα ξεκινούν από την εικόνα που έχεις για το σώμα σου.
Ανεξαρτήτως ηλικίας ή φύλου, όλοι νοιώθουμε κόμπλεξ με το σώμα μας. Σίγουρα, οι γυναίκες περισσότερο, λόγω των σύγχρονων κοινωνικών προτύπων του lifestyle! Όλες οι γυναίκες, αδύνατες ή γεμάτες, λίγο-πολύ νιώθουν άσχημα κοιτώντας το σώμα τους στον καθρέφτη. Κοπέλες με αδύνατο σώμα, βρίσκουν ατέλειες, όπως τις ραγάδες στις γάμπες ή τη χαλάρωση στα χέρια και τα πόδια! Ή κοπέλες πιο “γεμάτες“, βρίσκουν ατέλειες, όπως χοντρά πόδια, χέρια ή φουσκωμένη κοιλιά. Να μην σχολιάσω τις αδύνατες γυναίκες, που μπορεί να έχουν μόνο λίγη κοιλίτσα και να νομίζουν ότι ήρθε το τέλος του κόσμου.
Όλα αυτά από που πηγάζουν όμως; Από τις φωτογραφίες της Angelina Jolie και της Kim Kardashian που αποτελoύν το πρότυπο της γυναίκας του σήμερα.
Sorry φίλε που θα σε απογοητεύσω! Δεν γίνεται όλες να είμαστε Angelines. Σημείωσε ότι, τον χρόνο αυτό και η Jolie αντιμετωπίζει πρόβλημα με τα κιλά της, αφού σύμφωνα με φωτογραφίες και δημοσιεύματα βρίσκεται στα πρόθυρα νευρικής ανορεξίας (μακάρι βέβαια να μην είναι αλήθεια). Αυτό και μόνο δείχνει ότι, η νευρική ανορεξία μπορεί να χτυπήσει τους πάντες!
Δεν μπορώ να μην σχολιάσω και τις φωτογραφίες στα περιοδικά και στις ιστοσελίδες. Είναι γνωστό ότι, αποτελούν προϊόν phοtoshop! Οι ίδιοι οι διάσημοι το λένε! Μας παρουσιάζουν όλες τις κυρίες του lifestyle αδύνατες, χωρίς κυτταρίτιδα, χωρίς σημάδια. Γενικά μας τις παρουσιάζουν τέλειες.
Ξέρετε όμως καμιά γυναίκα που να μην έχει έστω μια ραγάδα ή κυτταρίτιδα;
Υποσυνείδητα λοιπόν, στο μυαλό της γυναίκας που το διαβάζει υπεισέρχεται το μήνυμα ότι, πρέπει να γίνει σαν αυτές. Ακούγεται χαζό, αλλά δυστυχώς συμβαίνει. Και δεν είναι μόνο αυτό. Γενικά στα ΜΜΕ προβάλλεται το άπιαστο “τέλειο” σωματικό πρότυπο της γυναίκας. Στα πλείστα –για να μην πω σε όλα– έργα και σειρές της τηλεόρασης, οι πρωταγωνίστριες είναι αδύνατες και τέλειες.
Το πρόβλημα της σωματικής ανασφάλειας δυστυχώς αντιμετωπίζουν και οι άνδρες. Πολλοί που έχουν παραπανίσια κιλά, νοιώθουν άσχημα με το σώμα τους, αφού όλοι τους λένε να χάσουν κιλά, γιατί το κανονικό δεν είναι αυτό, ιδίως στην εφηβεία. Σε μεγαλύτερες ηλικίες, μπορεί να μην τους λένε να χάσουν κιλά, όμως τα πρότυπα ανδρών του lifestyle τους το λένε! Ιδίως τώρα που έγινε της μόδας το six-pack, οι γραμμώσεις και οι μύες σε όλο το σώμα, φαντάζομαι πώς νοιώθει ένας άνδρας με λίγα κιλά παραπάνω, και φυσικά αν έχει και κοιλίτσα, όπως οι πιο πολοί.
Δεν πρέπει να υποτιμούνται και οι άνδρες στο θέμα αυτό. Σίγουρα οι γυναίκες είναι πιο ευάλωτα θύματα, αλλά και πολλοί άνδρες νοιώθουν κόμπλεξ με τα κιλά και το σώμα τους και κάποιοι καταλήγουν ακόμη και στην νευρική ανορεξία.
Τέλος, θα ήθελα να πω στον καθένα ξεχωριστά (είτε είναι άνδρας, είτε γυναίκα, είτε αδύνατος, είτε παχουλός) να σταματήσει να νιώθει άσχημα για το σώμα του.
Αγάπα το σώμα σου φίλε μου! Αγάπα το, πριν να είναι πολύ αργά, πριν να πέσεις στην παγίδα είτε της νευρικής ανορεξίας, είτε της βουλιμίας. Πρέπει να αγαπάς το σώμα σου, γιατί αλλιώς δεν παλεύεται! Μια ζωή θα νοιώθεις κόμπλεξ, άσχημα και μειονεκτικά με αυτό. Όλα τα τέλεια που μας σερβίρουν τα ΜΜΕ, ευτυχώς είναι ψεύτικα. Μην τα πιστεύεις. Δες έξω, τους φίλους, τους γνωστούς και τους αγνώστους. Είναι τέλειοι, όπως μας λέει η τηλεόραση; Όχι. Όμως, μπορεί να είναι τέλειοι για τους εαυτούς τους!
Μακάρι να βοήθησα έστω και ένα άτομο που αντιμετωπίζει πρόβλημα με τα κιλά του, ή έστω νιώθει μειονεκτικά για το σώμα του.
Θα χαιρόμουν πολύ να μου το λέγατε!
Υ.Γ. Όλοι είμαστε τέλειοι. Φτάνει να το καταλάβουμε και να το δούμε μέσα από τα δικά μας τα μάτια. Πρέπει να αγαπάς το σώμα σου. Να το αγαπάς και να το προσέχεις. Κανείς δεν θα νοιαστεί για αυτό περισσότερο από εσένα!
Δες επίσης: Προσωπική εμπειρία: Το αδυνάτισμα και οι κίνδυνοι που υποβόσκουν!
