Όπως αναφέρει και ο τίτλος, η σημερινή γενιά (σε αυτήν που συγκαταλέγομαι και εγώ) είναι “ότι να’ ναι” κατά τη γνώμη μου. Δηλαδή, είμαστε η γενιά που συνδυάζει τα πάντα, δοκιμάζει σχεδόν τα πάντα, που αδυνατεί να εξειδικευτεί, που στερείται ρεαλιστικών στόχων και που… πετά κάπου στα σύννεφα.
Δε λέω, ωραία είναι να πετάς ψηλά.
Την ανώμαλη προσγείωση φοβάμαι, αυτή που σε επαναφέρει στη πραγματικότητα μόλις βρεις τη πρώτη “σοβαρή” δουλειά που θα σου”ανοίξει” επιτέλους τις πόρτες που ήθελες. Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να διευκρινίσω ότι υπάρχουν και άτομα τα οποία είναι σταθερά στις επιλογές τους και δεν είναι μια του ύψους και μια του βάθους. Δεν ονειροπολούν, αλλά βαδίζουν με βήμα σταθερό στην υλοποίηση των στόχων τους.
Κατά γενική ομολογία όμως, από άποψης κουλτούρας, παιδείας, μόρφωσης, ενδιαφερόντων, είμαστε η “γενιά του ότι να ‘ναι“.
Και σε αυτό έχουν συμβάλει σημαντικά τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Από τη μία, αντικρίζεις κοπέλες να ποζάρουν με “φουσκωμένα τα χειλάκια” και από την άλλη αντικρίζεις φωτογραφίες που σου έρχονται δάκρυα στα μάτια (όπως τους δεκάδες πρόσφυγες) ή φωτογραφίες που σου δείχνουν την αλήθεια κατάμουτρα: δουλεμπόριο, εκμετάλλευση ανηλίκων, κλιματικές αλλαγές, θύματα των πολέμων, τρίτος κόσμος…Η λίστα είναι ατελείωτη. Δε μπορεί λες, κάτι καλό θα έχει αυτός ο κοσμός.
Και έτσι προχωράς παρακάτω, όπου “φίλοι” ποζάρουν ανελλειπώς, τα likes σκορπίζονται ανάμεσα σε αποφθέγματα, των οποίων την εγκυρότητα δε γνωρίζεις, ανάμεσα σε γνωστούς και φίλους, στον καθένα που δημοσιοποιεί ότι του “κατέβει στο κεφάλι” Στην κυριολεξία. Με λίγα λόγια καταντήσαμε αρίστης ποιότητας μπλέντερ, όπου όλα αναμυγνείονται μεταξύ τους, με αποτελέσμα να χάνεται ο εσωτερικός εαυτός – Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ – και να καταπιέζεται από το πλαίσιο που καθορίζει η εκατόστε εποχή. Γίνεσαι λοιπόν και εσύ ρηχός, ακολουθώντας το ρεύμα.
Ώσπου μια μέρα αγανακτείς.
Δεν γίνεται να διαβάζεις τις “κίτρινες φυλλάδες” και αυτόματα να διαβάζεις ειδήσεις από τον κόσμο. Να είσαι σπίτι να ακούς Led Zeppelin, Bob Dylan και όταν βγαίνεις από το σπίτι Παντελίδη. Να είσαι με ανθρώπους των οποίων τα ενδιαφέροντα, περιορίζονται στα στενά όρια του κόσμου τους και από την άλλη να βρίσκεσαι με ανθρώπους, από τους οποίους μαθαίνεις πάντα κάτι καινούριο.
Όπως καταλαβαίνετε το χάσμα είναι μεγάλο. Βέβαια, δε σε αναγκάζει κανείς να διαλέξεις “ποιος θες να είσαι“. Ωστόσο, δε μπορώ να αποφύγω τη πραγματικότητα που αντικρίζω γύρω μου: ρηχούς ανθρώπους.
Ενώ εγώ τα γράφω όλα αυτά, μια φράση μου τριβιλίζει το μυαλό: ”περί ανέμων και υδάτων”. Ανούσιες συζητήσεις, αποχαύνωση, επιφανειακότητα.
Άτομα που πάνε ”όπου φυσάει ο άνεμος“…
Δες επίσης: Keep an open mind: Πόσο απελευθερωμένος νιώθεις στην κοινωνία που ζεις;
