Τους τελευταίους μήνες μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε την κοινωνική κατακραυγή που υπάρχει γύρω μας, όσον αφορά τα ομοφυλόφιλα άτομα. Iδιαίτερα μετά την απόφαση της πολιτείας για το σύμφωνο συμβίωσης.
Το ερώτημα γι’ αυτό το πολυσυζητημένο θέμα είναι:
Πόσο δύσκολο είναι τελικά να αποδεχτείς κάτι διαφορετικό από ‘σένα, κάτι που ίσως να μην σε αντιπροσωπεύει, αλλά ταυτόχρονα να μην επηρεάζει την προσωπική σου ζωή;
Υπάρχουν άτομα στην κοινωνία, τα οποία δεν εγκρίνουν τον θεσμό αυτό και έχουν το κάθε δικαίωμα να εκφράζουν τα πιστεύω τους.
Όπως δικαίωμα έχουν άλλωστε και οι ομοφυλόφιλοι. Όσο παράδοξο και να ακούγεται για κάποιους ομοφοβικούς αυτό, ναι, τα ομοφυλόφιλα άτομα έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν ευτυχισμένοι. Eίτε αυτό προ:yποθέτει ένα γάμο ή μια απλή συμβίωση.
Αυτό που με εκπλήσσει, είναι ότι εκτός απο την πολιτεία που αναγνωρίζει πλέον τη συμβίωση μεταξύ ομοφυλοφίλων, έτσι και η κοινωνία έχει αρχίσει να αποδέχεται το γεγονός αυτό.
Υπάρχουν ακόμα άτομα που υποστηρίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, γιατί περι αυτού του ζητήματος πρόκειται. Διανύουμε δύσκολες μέρες. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να στηρίζουμε έμπρακτα τα ανθρώπινα δικαιώματα, σε όλες τις διαστάσεις.
Κλείνοντας θα αναφερθώ σε ένα ερώτημα που συνήθως μας θέτουν όλοι…
«Όταν στο μέλλον ένα απο τα παιδιά σου, σου ανακοινώσει ότι είναι ομοφυλόφιλο, τότε θα εκφέρεις άποψη….;».
Η απάντηση μου είναι ότι πρώτιστα αυτά που με ενδιαφέρουν και είναι ότι πιο σημαντικό, είναι: να σέβονται τον άνθρωπο, να αγαπούν, να αποδέχονται οποιονδήποτε μπορεί να διαφέρει απο αυτούς, αλλά περισσότερο από όλα να είναι ευτυχισμένοι, όπως αυτοί ορίζουν τη λέξη “ευτυχία”. Δεν θα ήθελα να γίνουν ρατσιστές, φασίστες ή γεμάτοι μισαλλοδοξία.
Γιατί από αυτό το είδος ανθρώπων κινδυνεύει η κοινωνία και όχι απο αυτούς που θέλουν να ευτυχήσουν και να ζήσουν, όπως οι ίδιοι ονειρευτήκαν.
Δέσποινα Χριστοφόρου
Δες επίσης: «Κοινωνική Κατακραυγή»
