Αγαπητέ άνθρωπε,
Όσο εσύ επιβιώνεις,
Τις νύκτες τυλίγεσαι στη ζεστασιά του σπιτιού σου.
Γεμίζεις το στομάχι σου, αδειάζεις το πιάτο σου.
Γεμίζεις σακούλες με σκουπίδια και ένα σωρό αντικείμενα.
Ξαπλώνεις κοιτάζοντας την οθόνη μιας συσκευής,
Τυλίγεις πιο σφικτά τη κουβέρτα.
Κρύα νύκτα κι απόψε. Ελπίζεις να σε πάρει σχετικά γρήγορα ο ύπνος.
Γιατί ξυπνάς πρωί. Δουλειά, πανεπιστήμιο, υποχρεώσεις.
Επιβιώνεις τουλάχιστον. Αλλά ούτε κι αυτό το εκτιμάς.
Μιλάς για εξαθλίωση, για εξευτελισμό της ανθρώπινης σου υπόστασης,
για δουλειές που δε σε γεμίζουν, για το χρόνο που σπαταλάς να ικανοποιήσεις τους άλλους…
Που δε σου μένει χρόνος.
Λοιπόν, όσο εσύ επιβιώνεις, κάποιος άλλος αγωνίζεται να ζήσει.
Διωγμένος, στριμωγμένος, κουρασμένος. Όσο εσύ επιβιώνεις, χιλιόμετρα μακριά, ένα κορίτσι αγωνίζεται να ζήσει, μόλις έχει υποστεί κλειτεριδεκτομή.
Όσο εσύ ανοίγεις τα βιβλία βαριεστημένα, κάποιος δεν έχει καν βιβλία. Δεν έχει τη πολυτέλεια της ‘εκπαίδευσης’. Κι όμως, αγαπά να μαθαίνει.
Όσο εσύ αγοράζεις ειδικά προϊόντα διατροφής, μετράς το βάρος σου καθημερινά, κάποιος άλλος πεθαίνει από την πείνα.
Δεν διαθέτει καν τα βασικά.
Όσο εσύ αγοράζεις μπουκάλες εμφιαλωμένου νερού, κάπου αλλού δεν διαθέτουν καν καθαρό νερό.
Όσο εσύ δουλεύεις, κάποιος άλλος μένει άνεργος.
Όσο εσύ σπουδάζεις, κάποιος άλλος αναγκάζεται να δουλέψει.
Δεν είναι και τόσο δύσκολο να επιβιώνεις, σωστά; Πόσο μάλλον να ζεις.
Όσο εσύ ξεχνάς να ζήσεις, κάποιος άλλος παλεύει να επιβιώσει. Δεν είναι οι συνθήκες ευνοϊκές για όλους.
Αν διαβάζεις αυτό το κείμενο τώρα, είσαι ασφαλής, διαθέτεις στέγη, τροφή, κάλλυμα από το κρύο, από τη ζέστη. Ίσως να διαθέτεις πολλά περισσότερα από αυτά που ζητά κάποιος για να ζήσει.
Όταν έρχονται εκείνες οι μέρες που ανησυχείς για κάτι ασήμαντο, να θυμάσαι πόσο τυχερός είσαι τις υπόλοιπες.
Γιατί υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που δεν έχουν καν επιλογή: να ζήσουν ή απλώς να επιβιώσουν;
