Μόνο με το άκουσμα της λέξης καρκίνος σε πιάνει πανικός, και έρχονται στο μυαλό σου τα χειρότερα. Συγκεκριμένα το γεγονός μου ανακοινώθηκε όταν ήμουν στο εξωτερικό με το πρόγραμμα Erasmus+.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Η μητέρα μου εντόπισε στο στήθος της ένα μεγάλο “κουβάρι”. Αρχικά, δεν έδωσε σημασία, νομίζοντας ότι ήταν κάτι απλό. Έτσι για περίπου δύο μήνες το αμέλησε, μέχρι να επισκεφτεί το γιατρό της τον Οκτώβρη. Εκείνο το διάστημα, για κάποιο περίεργο λόγο, και ο γιατρός την καθησύχασε, λέγοντας της ότι πρόκειται για αδένωμα και χρειάζεται επέμβαση για να αφαιρεθεί, ωστόσο χωρίς να είναι κάτι σοβαρό. Έτσι και έγινε. Όπως σε κάθε εγχείριση, το “αδένωμα” έπρεπε να σταλεί για βιοψία.
Και κάπου εδώ έρχονται τα κακά νέα: Στο χημείο δεν μπορούσαν να προσδιορίσουν εάν αφορούσε κάτι άκακο ή κακό, και έτσι έπρεπε να σταλεί στην Αμερική για επανεξέταση. Μετά απο ένα μήνα έφτασε η διάγνωση, με κάπως ακαθόριστα αποτελέσμα κλίνοντας όμως προς την αρνητική πλευρά, δηλαδή προς κακοήθη όγκο στο μαστό.
Έτσι ξεκίνησε ένας νέος κύκλος…
Έπρεπε να υποβληθεί ξανά σε δεύτερη επέμβαση για να αφαιρεθεί ο αδένας από το μαστό. Επίσης, δύο μήνες μετά από την δεύτερη επέμβαση, ξεκίνησε την ακτινοθεραπεία της στο Ογκολογικό της Τράπεζας Κύπρου (η θεραπεία περιλάμβανε 25 συνολικά ακτινοθεραπείες, φαρμακευτική αγωγή για 5 χρόνια, παρακολούθηση από το γιατρό καθε δύο μήνες, και συχνές μαστογραφίες.)
Μετά από αυτή την περιπέτεια υγείας της μητέρας μου ευχαριστώ τον Θεό για 2 πράγματα: Πρώτο, για το γεγονός ότι επρόκειτο για καρκίνο του μαστού στα αρχικά του στάδια, εξού και έκανε ακτινοθεραπείες και όχι χημειοθεραπείες, και δεύτερο, για την οικογένεια που μου έδωσε.
Μέσα από αυτή τη διαδικασία καταφέραμε να βγούμε δυνατοί, προσπαθώντας μέσα από τη δική μας στάση να ενδυναμώσουμε την μητέρα μου και να μην μοιρολογούμε. Με αυτό τον τρόπο καταφέραμε να αντιμετωπίσουμε την ασθένεια, όχι σαν καρκίνο, αλλά ως μια οποιαδήποτε ασθένεια που μπορεί να σου περάσει μετά από συγκεκριμένη αγωγή. Και πιστεύω ότι η ψυχολογία μας, βοήθησε τη μητέρα μου να μην αγχωθεί, να μην στενοχωρηθεί και να σταθεί δυνατή σε ολόκληρη τη διαδικασία.
Πολύς κόσμος με ρωτούσε από ενδιαφέρον πώς ήταν η κατάσταση της μητέρας μου, με ανησυχία και κάποιο τόνο θλίψης και εγώ να απαντώ με απόλυτη ηρεμία πως είναι μια χαρά και κάνει τις θεραπείες της. Πολύ σημαντικό είναι ότι μετά από την δεύτερη επέμβαση, έμεινε με άδεια στο σπίτι μόνο για 2 εβδομάδες και μετά συνέχισε κανονικά τη δουλειά της, λες και δεν συνέβαινε τίποτα. Έτσι, η όλη κατάσταση πέρασε χαλαρά, χωρίς να αγχωνόμαστε πέρα από το κανονικό και να προκαλούμε προβλήματα στους εαυτούς μας.
Έχοντας περάσει αυτή την εμπειρία (έστω και μερικώς από απόσταση), συμβουλεύω όσους περνούν τα ίδια, να προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να στηρίξουν φίλους και συγγενείς, χωρίς να νομίζουν ότι είναι το τέλος του κόσμου. Δίνοντας τους έτσι, με αυτό τον τρόπο, δύναμη στον αγώνα αυτό!
P.S. Μαμά σ’αγαπώ.
Δες επίσης: Όσα μας είπε για τη νίκη του στον “αντίπαλο” ο φοιτητής Ραφαήλ Στυλιανού!
