Τα 100 χρόνια της Vogue μεταφράζονται σε περίπου 280 εξώφυλλα και σε ένα τεράστιο όγκο δημοσιευμένου και μη αρχείου. Όλα αυτά, μοιρασμένα σε 12 δωμάτια στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου.
Κι απ᾽ τον Σεπτέμβριο μέχρι και σήμερα αυτή η έκθεση ήταν η καλύτερη που έχω δει στο Λονδίνο, συγκριτικά και με την έκθεση Louis Vuitton series 3 και Chanel Mademoiselle Privè.
Μάλιστα μετά από αυτήν την έκθεση, αποφάσισα ότι τον επόμενο που θα ακούσω να μου λέει ότι η μόδα δεν είναι τίποτα παραπάνω από ωραία ρούχα, θα τον στείλω μια βόλτα στη National Portrait Gallery.
Ναι, η μόδα είναι ντελικάτα φορέματα, ομορφιά, στυλ ⋅ είναι όμως και η αντανάκλαση όλων των πολιτιστικών αλλαγών που ήρθαν με το πέρασμα του χρόνου. Κι αυτό ακριβώς θα δει κάποιος αν επισκεφθεί την έκθεση της Vogue. Το ανδρόγυνο look της δεκαετίας του 20, οι αριστοκρατικές κυρίες με φορέματα υψηλής ραπτικής του 50, τα tomboys κορίτσια των 60’s, τα μοντέλα της χρυσής εποχής των 90᾽ς, είναι όλα εκεί. Όλες οι κοινωνικές αντιλήψεις περί ταυτότητας, ισότητας που κρύβει το στυλ κάθε δεκαετίας έχουν φωτογραφηθεί στα εξώφυλλα της Vogue που βρίσκονται κρεμασμένα στους τοίχους των δωματίων.
Πρόκειται για ένα αντίστροφο timeline– σαν να σου λέει κάποιος μια ιστορία ξεκινώντας την από το τέλος- από τα πρόσφατα εξώφυλλα του 21ου αιώνα μέχρι τις πρώτες μέρες τις αγγλικής Vogue που γεννήθηκε κυριολεκτικά μέσα στο χάος του ΑΠΠ, και υπό τους ήχους της jazz μουσικής το 1916. Μέσα στα 100 χρόνια ύπαρξης της, η βρετανική Vogue κέρδισε επάξια τον τίτλο “η βίβλος της μόδας”. Εξ αρχής στόχος της αγγλικής Vogue ήταν να συνδυάσει τη μόδα με τις τέχνες, τον πολιτισμό ακόμη και με την πολιτική, κι αυτό την οδήγησε και στην επιτυχία, που δεν οφείλεται μόνο στις εξαιρετικές ικανότητες των φωτογράφων της, αλλά και στο γεγονός ότι κατάφερε να εντάξει την βρετανική κουλτούρα στις σελίδες της. Αυτό είναι ξεκάθαρο όταν βλέπεις το πορτραίτο της πριγκίπισσας Νταϊάνα ή αυτό της Μάργκαρετ Θάτσερ ή ακόμη και τις φωτογραφίες της Irving Penn, η όποια μέσα από το φακό της προσπαθούσε να συλλάβει τη μεταπολεμική λιτότητα στους δρόμους του Λονδίνου.
Η έκθεση ξεκινάει με την Kate Moss να ποζάρει στον φακό του Mario Testino το 2008.
Και ενώ τα χρώματα της φωτογραφίας και το σκηνικό παραπέμπουν σε πίνακα της αναγέννησης, η αψεγάδιαστη Kate Moss σε επαναφέρει στον 21ον αιώνα. Η κομψή τούλινη κοριτσίστικη φούστα της έρχεται σε απόλυτη σύγκρουση με το στρατιωτικό jacket της, το ζευγάρι work-boots που φοράει και την σέξι πόζα που έχει πάρει. Προχωρώντας, στο βάθος του δωματίου βρίσκεται μια τεράστια τοιχογραφία πορτραίτο του Alexander McQueen από τον Tim Walker. Εάν υπάρχει ένας σχεδιαστής για τον όποιο πρέπει να είναι περήφανη η βρετανική μόδα, αυτός είναι ο McQueen και δεν ήταν δυνατόν να λείπει από μια τέτοια έκθεση.
Χρειάστηκε περίπου μια ώρα και ένα τέταρτο για να εξερευνήσω όλους τους χώρους της έκθεσης, να ξεφυλλίσω παλιά τεύχη της Vogue και να θαυμάσω τη δουλειά του αγαπημένου μου Tim Walker, του Mario Testino, του θρυλικού Helmut Newton, του Patrick Demarchelier, και άλλων πολλών. Ο κατάλογος με τα ονόματα των φωτογράφων είναι εντυπωσιακός, όπως ακριβώς και ο κατάλογος των μοντέλων: Cindy Crawford, Naomi Campbell, Twiggy, Cara Delavigne κ.ά.
Το περίεργο, αλλά συνάμα και το πιο ξεχωριστό σε αυτή την έκθεση, είναι ότι δεν πρόκειται να βγεις από κανένα δωμάτιο και να θυμάσαι τα ρούχα.
Aκόμη και αν πρόκειται για υπεροχές δημιουργίες φτιαγμένες από την ίδια τη Chanel ή τον Gaultier. Από κάθε δωμάτιο σου μένουν εικόνες κολλημένες στο μυαλό, εικόνες που αν και σκόπιμα δημιουργήθηκαν για τις σελίδες του περιοδικού καταφέρνουν είτε να σε πάνε πίσω στο χρόνο, είτε να σε ταξιδέψουν σε μέρη που δεν έχεις βρεθεί ποτέ. Eίναι προφανές ότι η Vogue στις φωτογραφήσεις της χρησιμοποιεί ένα “φίλτρο αισιοδοξίας” για να παρουσιάζει τον κόσμο που θα ήθελες να ζεις και όχι αυτόν στον όποιο ζεις.
Έχει κατηγορηθεί πολλές φορές γι᾽ αυτό, αλλά η απάντηση της νυν αρχισυντάκτριάς της Vogue, Alexandra Shulman είναι αφοπλιστική:
“Δεν είναι λάθος να αφήνεις τους ανθρώπους να ονειρεύονται“.
Ουσιαστικά όμως, η Vogue η ίδια, ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι όνειρο για πολλούς.
Και γράφοντας αυτό, αναρωτιέμαι αν ήμουνα αρκετά αντικειμενική, όταν όλοι όσοι με γνωρίζουν καλά, ξέρουν πως ανάμεσα στους πολλούς βρίσκομαι κι εγώ. Είτε ήμουνα όμως αντικειμενική είτε όχι , κάνεις δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι η μόδα και το στυλ πέραν του γεγονότος ότι λειτουργούν ως μια πολιτιστική καταγραφή, είναι πηγή έμπνευσης, η όποια με τη σειρά της οδηγεί στη δημιουργικότητα. Και η Vogue στα 100 της χρόνια πέρα από ναός της μόδας και του στυλ, είναι και ναός της δημιουργικότητας και της έκφρασης. Ίσως γι᾽ αυτό στο φωτογράφο Cecil Beaton η Vogue να έμοιαζε παράδεισος.
” Όταν πεθάνω θέλω να πάω στη Vogue”
Cecil Beaton
Kάνε Like στη σελίδα StudentLife Trends, για να μη χάνεις κανένα άρθρο!