Το πιο κάτω ποίημα, είναι αφιερωμένο στην κάθε μητέρα που γιορτάζει σήμερα!
Το ποίημα μιλά μέσα από τα μάτια μιας κόρης, η οποία βλέπει τη μαμά της να την φέρνει στον κόσμο και να τη μεγαλώνει με όλες τις δυσκολίες της ζωής, αλλά παρ’ όλα αυτά με όλη της την αγάπη. Και όπως κάθε παιδί που μεγαλώνει και κάθε έφηβος που θέλει να κρατήσει τη ζωή απ’ το μαλλί, έτσι και εδώ μια κόρη αποφασίζει να κρατήσει μόνη της τους ρυθμούς της ζωής της.
Θεωρώντας πως πλέον είναι αρκετά μεγάλη, παίρνει τους δρόμους για να φύγει μακριά από τους γονείς της. Αρχικά περνά ωραία και διασκεδάζει την ελευθερία της με όλη της την ψυχή. Όταν όμως η ζωή φέρνει τα πάνω κάτω, αντιλαμβάνεται πως η μόνη αληθινή αγάπη, κρύβεται στην αγκαλιά της μαμάς της.
Και όταν επιτέλους παίρνει την απόφαση να γυρίσει πίσω, ακούει τη φωνή της μαμάς της να της ψιθυρίζει πως κάθε μέρα (έστω και από μακριά) ήταν κοντά της… Τα πράγματα όμως δεν τελειώνουν τόσο απλά, αφού όταν η κόρη τελικά επιστέφει στο σπίτι της, ανακαλύπτει κάτι που δεν περίμενε.
Το ποίημα θέλει να δώσει 2 πολύ δυνατά μηνύματα:
1. Για τη δύναμη της μητρικής αγάπης, η οποία μπορεί να υπομένει και να συγχωράει το παιδί της.
2. Ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή, γι’ αυτό καλό είναι να κρατάμε κοντά μας και να εκτιμούμε τα άτομα που μας αγαπούν πραγματικά!
Διαβάστε ολόκληρο το ποίημα:
Μητέρα μου χρόνια πολλά και μια ευχή θα στείλω
Να είσαι πάντοτε καλά και να διαβάζεις καθαρά
Το γράμμα που σου αφήνω…
*
Σε ευχαριστώ με την καδιά που με έφερες στον κόσμο
Που με κρατούσες στην κοιλιά, σαν του Χριστού την αγκαλιά
Και στου κορμιού τον πόνο
Κι όταν γεννήθηκα στη γή, εσύ πρώτη γελούσες
Λες κι είχε η πλάση όλη γιορτή, όταν μου έδωσες φιλί
Και σιγοτραγουδούσες
*
Και όταν σου πρωτομίλησα, είπα μόνο «μαμά» μου
Αυτό μονάχα ζήτησα, το σώμα που εφίλησα
Να ναι πάντα κοντά μου
Τα βήματα μου μέτρησες, μέχρι να περπατήσω
τίποτα δεν μου στέρησες και τρόπο πάντα έβρισκες
για να μπορώ να ζήσω.
*
Κι όταν μεγάλωσα αρκετά, χάραξα μια πορεία
με τα δικά μου τα μυαλά, δήθεν με βήματα σωστά
έγραψα ιστορία.
Έτσι και έκανα στροφή, να φύγω μακριά σου
να ζήσω άλλην πια ζωή, να βρώ μια αλλιώτικη ροή
απ’ τα λεγόμενά σου
*
Μου έλεγες θα κρύωνα και εγώ όλο αντιδρούσα
Λες κι ήξερα θα πλήρωνα, με δάκρυα ανείπωτα
Τον τρόπο που μιλούσα.
Ξεχάστηκα λίγο καιρό, με φίλους και παρέα
Και τον δικό σου το καημό, έσβησα μες ένα λεπτό
Γιατί περνούσα ωραία
*
Φίλοι πολλοί με πρόδωσαν, και μ’ άφησαν μονάχο
Φιλί πικρό μου έδωσαν και την ψυχή μου τέλειωσαν
Με κάνανε όμως βράχο
Εσύ μου έλεγες ξανά, πως θα με περιμένεις
Και εγώ γελούσα δυνατά, γιατί δεν ήξερα καλά
Τον λόγο που επιμένεις
*
Κι όταν πια μεγάλωσα, είπα πως δεν αντέχω
Με όλους όταν μάλωσα, και στη ζωή τα σκάτωσα
Θυμήθηκα πως σε έχω
Έτσι και έκανα στροφή, να ρθώ στην αγκαλιά σου
Μα άκουσα τότε μια φωνή, σαν του ποτού επιρροή
Να μου φωνάζει «στάσου!»
*
Ήταν γλυκιά αυτή η φωνή, γιατί ήταν η μαμά μου
Που μου ψιθύριζε στο αυτί, πως κάθε βράδυ και πρωί
θα’ ναι πάντα κοντά μου.
Έτσι και ξύπνησα πρωί, τους δρόμους για να πάρω
Να κάνω μια επιστροφή, στης μυρωδιάς σου το φιλί
Με ευχή να σε προλάβω
*
Μα όταν γύρισα μαμά, εσένανε δεν είδα
Μου παν πως είσαι μακριά, μες του ουρανού την αρχοντιά
Και πως δεν έχω ελπίδα.
Τότε κατάλαβα καλά, για πιο λόγο μιλούσες
Έστω κι αν ήσουν μακριά, όσο κι αν μάτωσε η καρδιά
Εσύ μου τραγουδούσες
*
Και το τραγούδι το πικρό, με έκανε να μάθω
Έστω κι αν άργησα πολύ, όσο κι αν μου βγήκε η ψυχή
Πως μάνα πια δεν θα’ χω.
Σε ευχαριστώ τόσο πολύ, που ήσουνα κοντά μου
Λέξεις απλές που δεν μπορεί, όσο κι αν θέλει η ψυχή
να βγάλει η μιλιά μου.
*
Θα στέλνω γράμμα στον Θεό, τα χρόνια αυτής της μέρας
Για να θυμάσαι δεν ξεχνώ, και πάντοτε θα σου χρωστώ
Τη μέρα της μητέρας.
Στίχοι: Λουκία Χατζηλαζάρου
Δες επίσης: Μια συγκινητική ιστορία: Μάνα συγγνώμη και σε ευχαριστώ…
