Όλοι περιμένουμε εκείνη τη στιγμή που θα γίνουμε επιτέλους 18 χρονών, ενήλικοι, υπεύθυνοι, ανεξάρτητοι…
Κατά πόσο όμως αυτή η προσδοκία μας ανταποκρίνεται και στην (κυπριακή) πραγματικότητα;
1Πόσο πραγματικά θέλουμε να είμαστε ανεξάρτητοι μόλις γίνουμε 18;
Πόσα περιθώρια ανεξαρτησίας δίνονται από το οικογενειακό περιβάλλον του νέου 18χρονου;
Άκουγα κάτι Ολλανδούς συμφοιτητές όταν έκανα μεταπτυχιακό στο Άμστερνταμ να λένε πως πρέπει να δουλεύουν παράλληλα με τις σπουδές τους, γιατί πρέπει να πληρώνουν και ενοίκιο στους γονείς τους. Όταν το άκουσα είπα δεν μπορεί, θα έπεσα σε περίπτωση.
Αργότερα έμαθα πως αυτό είναι κάτι συνηθισμένο στο εξωτερικό…
Μόλις το παιδί, μετά από 18 χρόνια συντήρησής του από τους καλούς του γονείς, γίνει ένας ευτυχισμένος και υγιής ενήλικας, βγαίνει εκεί έξω και ζει τη ζωή ΤΟΥ η οποία πλέον ανήκει στον ίδιο και σε κάνεναν άλλο.
2Τι ισχύει στη δική μας περίπτωση;
Μόλις γίνουμε 18, βγαίνουμε έξω να γιορτάσουμε την “ανεξαρτησία” μας… η οποία κρατάει μέχρι τις 4 το πρωί που θα επιστρέψουμε σπίτι (των γονιών μας).
3Ναι, εννοείται πως οι περισσότεροι μετά τα 18 φεύγουμε από το σπίτι για σπουδές ή βρίσκουμε μια δουλειά.
Αυτό όμως ΔΕΝ μας κάνει αυτόματα ανεξάρτητους. Συχνά στηριζόμαστε σε μεγάλο βαθμό στην οικογένειά μας, σε τόσο μεγάλο βαθμό που δεν μας επιτρέπει να μεγαλώσουμε και να ωριμάσουμε σαν άτομα.
4Γιατί αργεί τόσο να σπάσει αυτός ο δεσμός μας με την οικογένεια;
Το φταίξιμο είναι και των δύο πλευρών. Πρώτα έχουμε τους γονείς, οι οποίοι τρέχουν συνέχεια πίσω από τα (ενήλικα!) παιδιά τους για να προσέξουν να “μην φατσσιήσουν τα μούτρα τους“. Έπειτα έχουμε τα (ενήλικα και πάλι) παιδιά που με την παραμικρή δυσκολία θα τρέξουν για βοήθεια στους γονείς.
5Κάπως έτσι δημιουργείται μια περίεργη σχέση γονιού – ενήλικου παιδιού η οποία δημιουργεί προβλήματα στις ζωές και των δύο.
Το πιο πιθανόν είναι το παιδί να δυσκολεύεται πολύ στο να παίρνει σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή του.
Ο γονιός θα συνεχίσει για όλη του τη ζωή να έχει προτεραιότητά του το παιδί του (και όχι αυτό δεν είναι το σωστό).
6Σε καμία περίπτωση δεν λέω πως πρέπει να πάψει να αγαπά και να νοιάζεται το παιδί τον γονιό (ή το αντίστροφο).
Και σε καμία περίπτωση δεν λέω πως πρέπει να σταματήσει να στηρίζει ο ένας τον άλλο στις δύσκολες στιγμές. Αυτό που λέω πως πρέπει να σταματήσει είναι η εξάρτηση. Να καταλάβουν και οι 2 πλευρές ότι πλέον ο καθένας βαδίζει στον δικό του δρόμο και έχει την δική του προσωπική ζωή.
Και όσο το συντομότερο το συνειδητοποιήσουν αυτό, τόσο το καλύτερο και για τους δύο.
Δες επίσης: Κόρες VS Γιοι: Οι διαφορές στην αντιμετώπιση από τους Κυπραίους γονείς μας!
