“Μπαίνω στο ανσανσέρ. Πατώ το 3. Πρώτη πόρτα δεξιά. Γράφει 306. Χτυπώ. Ακούγεται ο σκύλος. Ανοίγει την πόρτα το πιο όμορφο και στρογγυλό πρόσωπο. Μαντεύω πάντα το φαΐ από την μυρωδιά. Έχει πάντα κεφτέδες με πατάτες τηγανιτές. Το ράδιο να παίζει φουλ Καζαντζίδη.
Αφήνω την τσάντα μου στην πολυθρόνα, δίπλα από την τηλεόραση. Πηγαίνω αμέσως στο δωμάτιο του Μάκη. Παίζω με τον σκύλο. Μου λέει το παραμύθι με το κόκκινο ποδήλατο και πάντα εγώ είμαι ο νικητής. Η ώρα 4 έχει Ροζ Πάνθηρα και βιάζομαι να διαβάσω για να προλάβω να τον δω… Κάθε νύχτα, ξανά και ξανά…“
1Ο καιρός αγρίεψε. Όλοι περπατούν γρήγορα. Αγχώνονται. Βιάζονται να ζήσουν. Και δεν ζουν.
Ένα δειλινό, σαν και τούτο, μετά από μια δύσκολη μέρα, ήμουν και χάλια ψυχολογικά, χτύπησε το κινητό. Ήταν η γιαγιά μου. “Έκαμα σούπα λουβάνα. Εν να ‘ρτεις να φάμε;“. “Εν ξερω γιαγιά. Έχω τζιαι θκιαβάσματα τωρά…“, είπα. Πόση αγάπη κρύβουν άραγε τούτες οι δύο προτάσεις της γιαγιάς;
2Ήμουν στο αυτοκίνητο όταν με πήρε τηλέφωνο.
Μόλις κλείσαμε σταμάτησα κάπου και άρχισα να κλαίω σαν μωρό. Είχα τόση ανάγκη, ειδικά εκείνη τη στιγμή να ακούσω κάτι γλυκό. Κι αποφάσισα να πάω να τη δω. Εξάλλου τι είναι δυo ώρες μπροστά στην αιωνιότητα;
Χτύπησα και μόλις άνοιξε η πόρτα είδα το πιo χαρούμενο πρόσωπο. Χαρούμενο διότι τελικά με είδε. Άραγε ποιo άλλο πρόσωπο θα χαρεί τόσο με την παρουσία μου; Είδε τα κόκκινα μάτια μου και με ρώτησε “Tι έσσιεις γιε μου;“. “Tίποτε“, απαντώ με βραχνή φωνή. “Έλα ποδά στην κουζίνα να σου κάμω καφέ.“
Απ’ την μια ο καφές, απ’ την άλλη οι κουβέντες της, έγιανα. Σαν γέρικη πέρδικα έμοιαζε, που άνοιγε μεγαλόχαρα τις φτερούγες της για ζεστάνει τα μωρά της.
Λίγο πριν φύγω την κοίταξα, της χαμογέλασα και της είπα: “Αγαπώ σε γιαγιά.”
Θα βρεθεί ποτέ άλλωτε ένας τέτοιος άνθρωπος για ‘μένα;
3Μία απ’ τις παιδικές μου αναμνήσεις, ίσως η πιο δυνατή, ήταν ένας διάλογος μας.
Περπατούσαμε στο δρόμο και δίπλα μας πέρασε μια πολύ ηλικιωμένη γυναίκα. Κι εγώ αθώα, λέω στη γιαγιά μου που μου κρατούσε το χέρι: “Να κάμουμε μια συμφωνία γιαγιά: Εν θέλω να γεράσεις ποτέ!“
Όμως τα χρόνια περνούν. Και δεν επιστρέφουν με τίποτα πίσω..
4Γι’ αυτό όλοι εσείς εκεί έξω δώστε αγάπη…
Τώρα που μπορείτε. Γιατί θα ‘ρθεί μια μέρα που θα έχετε μόνο μνήμες και φωτογραφίες για να φυλάτε.
Κι ακόμα κάτι. Δοκίμασε να πας απροόπτα στη γιαγιά και ίσως… ίσως να νιώσεις ότι ένιωσα κι εγώ εκείνη τη νύχτα…
Δες επίσης: Και όταν αυτός το ξεχνά, εγώ θα του το υπενθυμίζω…
