Τα 10 χαρακτηριστικά που πρέπει να έχουν οι καθηγητές (για να τους συμπαθούμε)!

Εντάξει, σίγουρα αυτό μας φαίνεται εντελώς προφανές, διότι αυτή είναι η δουλειά τους. Όμως σκεφτείτε: δεν έτυχε να πέσετε έστω σε έναν καθηγητή που δεν είχε ιδέα τι ήταν αυτό που δίδασκε;

Οι περισσότεροι λέκτορες πανεπιστημίου έχουν μάστερ, διδακτορικά κ.ο.κ. Αρκούν όμως αυτά για να σε καταστήσουν άτομο με ουσιώδεις γνώσεις πάνω στο ανάλογο αντικείμενο; Σίγουρα όχι. Είναι πολύ σημαντικά, δεν λέω, αλλά θα πρέπει και οι ίδιοι οι καθηγητές να φρεσκάρουν τακτικά τις γνώσεις τους, να παρακολουθούν τις ανάλογες εξελίξεις και να εμπλουτίζουν συνεχώς το ρεπερτόριό τους.

Εννοείται βέβαια, ότι πρέπει να ξέρουν και τις μεταδώσουν στους μαθητές. Εάν ξέρεις κάτι σωστά, τότε μπορείς και να το εξηγήσεις με απλό και κατανοητό τρόπο.

Κανείς δεν πείθει όταν δεν είναι ο εαυτός του, όσο συμπαθητικός και να είναι ο ρόλος που υποδύεται. Αν ένας καθηγητής μπει στην τάξη και σου δίνει την αίσθηση ότι είσαι σε μια παράσταση που πρέπει να ξέρεις τα λόγια, αλλά δεν σου τα έδωσε κανείς, αυτόματα κι εσύ θα υιοθετήσεις αργά ή γρήγορα έναν ρόλο που ταιριάζει στην κατάσταση. Εκτός κι αν σπουδάζεις θέατρο, αυτό όχι μόνο δεν είναι απαραίτητο, αλλά και ενοχλητικό.

Εκτός από αυτό, θα πρέπει το ενδιαφέρον και εκτός μαθήματος για τους φοιτητές να είναι γνήσιο. Προσωπικά προτιμώ να γίνεται τυπική δουλειά χωρίς πολλά πολλά, παρά να βλέπω υποκριτικό ενδιαφέρον…

Κάτι αρκετά δύσκολο, αλλά με την εμπειρία μπορεί να επιτευχθεί. Θα πρέπει να υπάρχει ένα πρόγραμμα, αλλιώς δεν γίνεται ουσιαστικό μάθημα, αλλά θα πρέπει σύμφωνα με τη διαθέσιμη ώρα να επιτραπεί και λίγο να… ξεφύγει η συζήτηση.

Ο σωστός καθηγητής οδηγεί την τάξη σε μια διαθεματική συζήτηση, πολλές φορές και σχετική με το μάθημα. Έτσι, γίνεται καλύτερη αφομοίωση της ύλης και επίσης περνάμε και καλύτερα την ώρα μας.

Επίσης, αν για κάποιο λόγο δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί ένα μάθημα ή μια εξέταση, πάντα υπάρχει και δεύτερο πλάνο στο νου του!

Πώς θα γίνει ενδιαφέρον το μάθημα, όταν ξέρεις ακριβώς τι θα γίνει στο επόμενο λεπτό; Οι σωστοί καθηγητές δεν είναι τόσο προβλέψιμοι! Όταν μέχρι και τις εργασίες βαριέσαι να τις κάνεις, κάτι πάει στραβά.

Σε κάθε μάθημα θα πρέπει να υπάρχει και κάτι που θα το κάνει ενδιαφέρον και δεν θα κάνει τους φοιτητές να πέσουν με τη… μούρη στο κινητό.

Εντάξει, εκτός και αν κάποιος φοιτητής είναι τελείως αδιάφορος, δεν φταίμε εμείς – όταν στο ένα μάθημα παρακολουθούμε και στο άλλο κάνουμε scroll στο facebook.

Κάποιος λόγος θα υπάρχει που βαριόμαστε!

Όπως προείπαμε, αν υπάρχει διάθεση για αληθινή επικοινωνία, όλα γίνονται. Το καθήκον των καθηγητών δεν είναι να μπαίνουν μέσα, να παραδίδουν μάθημα και να φεύγουν. Δεν μιλάνε σε ρομπότ, αλλά σε ανθρώπους που ο καθένας τους είναι ξεχωριστός.

Ένα “καλημέρα“, μια διακριτική προσοχή όταν ένας φοιτητής δεν δείχνει στα καλύτερά του, είναι πολύ απλά και ταυτόχρονα κάνουν τον κάθε καθηγητή να κερδίζει πολλούς πόντους στην εκτίμησή μας.

Όπως και ο καθένας μας, έτσι και ο καθηγητής, θα πρέπει να αξιολογεί τακτικά και αντικειμενικά τον εαυτό του και να γίνεται συνεχώς καλύτερος. Επιπλέον, κάνει μια δουλειά η οποία φτάνει σε αρκετό κόσμο οπότε θέλει δεν θέλει θα υπάρξουν κάθε είδους αξιολογήσεις.

Λογικό λοιπόν να υπάρχει και αρνητική κριτική. Με αυτό τον όρο εννοούμε όχι κακόβουλα σχόλια (αν και ακόμα κι αυτά έχουν τον λόγο τους κάποιες φορές) αλλά εποικοδομητική κριτική με επιχειρήματα – αυτή (οφείλει να) είναι κάτι παραπάνω από αποδεκτή.

Από τα αγαπημένα μου. Σε όλους μας αρέσει ο καθηγητής μας να είναι άνετος και σίγουρος, για να μας καθοδηγεί ανάλογα αλλά και να είναι συμπαθητικός γενικότερα. Όταν όμως είμαι σε ένα μάθημα και κάθε δευτερόλεπτο όλο το attitude του καθηγητή φωνάζει “είμαι ο καλύτερος και το ξέρω“, θέλω απλά να σηκωθώ και να φύγω, αλλά έχε χάρη που πλήρωσα το μάθημα και θέλω να του μπω και στη μύτη.

Λατρεύω γενικά να ρίχνω τους αλαζόνες από το βάθρο τους, όπως μου αρέσουν πολύ και όσοι είναι μεν χαρισματικοί και με αυτοπεποίθηση, αλλά ταπεινοί χωρίς να καυχιούνται για κάτι.

Αν πραγματικά αξίζει κάποιος, θα φανεί από τις πράξεις του.

“Why so serious?” όπως λέει και ο Joker που αγαπώ από το δημοτικό – σε αντίθεση με τα υπόλοιπα παιδιά που θαύμαζαν τον Batman. Εάν δεν υπάρχει και λίγο γέλιο στην καθημερινότητά σου, την πάτησες. Είναι κάτι που χρειαζόμαστε όλοι ανεξαιρέτως, σε όσο μεγαλύτερες δόσεις γίνεται, κάθε μα κάθε μέρα.

Δεν γίνεται βέβαια όλοι οι καθηγητές να είναι η ψυχή της παρέας, είναι ανάλογα και με τον χαρακτήρα. Όμως πολλοί από εμάς θυμούνται κάτι που τους έκανε να γελάσουν ή τουλάχιστον να υπάρχει σύνδεση με αυτό. Μπορεί να γίνει στο μάθημα – σας το εγγυώμαι!

Δεν είναι εύκολο να είσαι καθηγητής και πανεπιστημίου κιόλας όπου οι απαιτήσεις πολλαπλασιάζονται. Ούτε είναι εύκολο να κάνεις όλα αυτά που είπαμε κάθε μέρα τέλεια.

Επίσης, θα τύχουν στην τάξη παντός είδους φοιτητές, από ήσυχους και καλόβολους μέχρι άτομα που μπορούν να σε εκνευρίσουν με το οτιδήποτε. Γι’ αυτό, χρειάζεται υπομονή και επιμονή, η οποία είναι μεν ανθρώπινο χαρακτηριστικό αλλά σταδιακά αποκτάται και με την εμπειρία.

Το σημαντικότερο… μακράν! Αν μπει μέσα κάποιος καθηγητής σε φάση “δεν έχω καμιά όρεξη να παραδώσω μάθημα” οι φοιτητές θα το καταλάβουν, όσο κι αν προσπαθεί να το κρύψει.

Εντάξει, όλοι δικαιούμαστε να έχουμε τις κακές μέρες μας και το καταλαβαίνω, αλλά το να είναι κάποιος έτσι κάθε μέρα και να μη δείχνει έστω τον ελάχιστο ενθουσιασμό για τη δουλειά του, κάνει και τους άλλους να βαριούνται.

Όταν ο ίδιος ο καθηγητής βαριέται τη ζωή του, δεν μπορεί να απαιτήσει να ενδιαφερθούμε κι εμείς. Αντίθετα, κάποιος που με κάθε του λέξη δείχνει ότι ΤΟΥ ΑΡΕΣΕΙ αυτό που κάνει, συνεπαίρνει και τους υπόλοιπους!

Αυτά είναι λοιπόν τα 10 κυριότερα χαρίσματα που οι καθηγητές πρέπει να έχουν ή να προσπαθούν να τα αποκτήσουν… και σίγουρα αν τα διαθέτουν θα τους θυμόμαστε σίγουρα και μετά το πανεπιστήμιο!

Εσείς τι άλλο πιστεύετε πως πρέπει να διαθέτουν οι σωστοί καθηγητές;

Δες επίσης: Οι 7 βασικοί τύποι καθηγητών που όλοι γνωρίσαμε (και σίγουρα θα ξαναδούμε)!