Ζούμε στον 21ο αιώνα. Η τεχνολογία, η ιατρική και γενικά όλες οι επιστήμες έχουν κάνει άλματα γεωμετρικής προόδου κάνοντας τη ζωή των ανθρώπων στις ανεπτυγμένες χώρες πιο εύκολη.
Υπάρχει όμως κάτι που παρά την πρόοδο της ζωής, παραμένει στάσιμο και πολλές φορές κάνοντας βήματα προς τα πίσω. Δεν είναι άλλο από την ίδια μας τη κοινωνία και τους ανθρώπους που την απαρτίζουν.
Πολλές χώρες βιώνουν το φάντασμα της οικονομικής κρίσης. Συγκεκριμένα η χώρα μου, η Ελλάδα, βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα επί 7 συναπτά έτη χωρίς να φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ.
Αναμνήσεις από την χρεοκοπία της χώρας το 1896 αναβιώνουν ξανά και ξανά. Ακούμε συνεχώς για οικονομικά ελλείματα, για μνημόνια, κανείς όμως δεν μιλάει για την πραγματική χρεοκοπία, αυτή της ίδιας της κοινωνίας.
Παρακάτω θα σας διηγηθώ ενα περιστατικό που βίωσα πριν λίγες μέρες.
Κάθε Τρίτη στη γειτονιά μου έχει λαϊκή αγορά. Όπως και τις άλλες φορές έτσι και την ημέρα εκείνη κατέβηκα για τις αγορές μου. Φωνές παντού. Οι οπωροπώλες από τη μία για να πουλήσουν τα προϊόντα τους, οι πελάτες από την άλλη για να καταφέρουν όσο πιο συμφέρουσες τιμές μπορούν.
Διάφορες φιγούρες και άνθρωποι όλων των ηλικιών βγήκαν για να αγοράσουν ο καθένας ότι χρειάζεται. Πολλοί από αυτούς συγκρατημένοι στις αγορές τους λόγω του χαμηλού οικογενειακού προϋπολογισμού, ελέω οικονομικής κρίσης. Αφού ολοκλήρωσα την τελευταία μου αγορά, άρχισα να κατευθύνομαι για το σπίτι.
Φεύγοντας μέσα στις πολυφωνίες των ανθρώπων ακούω μια λεπτή φωνή να λέει ”Μια βοήθεια να πάρω ένα ψωμί παλικάρι μου”. Γυρίζω και βλέπω μία ηλικιωμένη κυρία γύρω στα 70. Μαυροντυμένη με την κούραση και την ταλαιπωρία να είναι ζωγραφισμένη στο γερασμένο πρόσωπό της. Ομολογώ ότι στην αρχή δεν έδωσα σημασία και βάδιζα προς το σπίτι μου.
1Καθώς έφευγα κοντοστάθηκα και γύρισα το βλέμμα μου πίσω
Η κυρία συνέχιζε με τα ίδια λόγια παρακαλώντας τους περαστικούς. Ο κόσμος να περνάει από δίπλα της σαν να μην υπάρχει καθόλου, σαν να μην άκουγαν την τρεμάμενη της φωνή.
2Χαμήλωσε το βλέμμα της και δάκρυα άρχισαν να υγραίνουν τα μάτια της.
Χωρίς δεύτερη σκέψη πηγαίνω στον φούρνο που ήταν ακριβώς δίπλα μου και αγοράζω ένα καρβέλι ψωμί και πηγαίνω και της το δίνω. Η έκφραση του προσώπου της άλλαξε, φωτίστηκε, λες και κάποιος της έδωσε ένα χαρτοφύλακα γεμάτο ράβδους χρυσού. Μέσα από τα μάτια της έβλεπα την δική μου γιαγιά.
Τα λόγια της; ”Ευχαριστώ πολύ αγόρι μου. Ο Θεός να σ’ έχει καλά”. Γύρισε την πλάτη και χάθηκε μέσα στους υπόλοιπους. Κανέις δεν έδωσε σημασία κανείς δεν είπε τίποτα.
3Σκοπός της παραπάνω διήγησης, δεν είναι να φανώ εγώ ο καλός και ο φιλεύσπλαχνος, ενώ οι υπόλοιποι οι κακοί της υπόθεσης.
Είναι η αφορμή για να θίξω με τον πιο δυνατό τρόπο την χρεοκοπία μιας κοινωνίας που αδιαφορεί για τον συνάνθρωπο. Μιας κοινωνίας που αντικειμενικά ενώ περνάει μια τρομερά δύσκολη περίοδο, νοιάζεται μόνο για τον εαυτό της.
4Δεν τίθεται θέμα ρατσισμού προς τις ευπαθείς οικονομικά ομάδες, αλλά θέμα ανθρωπιάς.
Μια χώρα ή μια επιχείρηση κηρύσσει πτώχευση λόγω κακής διαχείρησης των οικονομικών της, μια κοινωνία όμως λόγω των ίδιων των πολιτών της. Και πιστέψτε με αυτό το είδος χρεοκοπίας είναι το χείριστο όλων.
Ας σταματήσουμε λοιπόν να θεωρούμε πρόβλημα το ότι δεν μπορούμε να αγοράσουμε το δέκατο ζευγάρι παπούτσια που είδαμε στην βιτρίνα του καταστήματος ή το νέο μοντελο του κινητού που ήδη έχουμε και ας εστιάσουμε στα πραγματικά προβλήματα.
Δεν αντιλέγω ότι ο καθένας ανεβαίνει το δικό του Γολγοθά και ότι αξιολογεί τα προβλήματά του με τον δικό του τρόπο. Σεβαστό και δεκτό.
5Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπό μας, όχι απαραίτητα οικονομικά αλλά πάνω απ’ όλα ηθικά και ψυχολογικά.
Εφόσον το καταφέρουμε θα αισθανθούμε καλύτερα ως κοινωνία και πρώτα απ’ όλα εμείς οι ίδιοι.
Μια χρεοκοπημένη χώρα, όσα δεινά και να περάσει κάποια στιγμή θα καταφέρει να σταθεί και πάλι στα πόδια της.
Μια χρεοκοπημένη κοινωνία όμως, ακόμη και όλο τον πλούτο να έχει στα χέρια της είναι καταδικασμένη να χαθεί.
