Η κυρία Κούλα είναι δευτεροετής φοιτήτρια στο τμήμα Λογοθεραπείας του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Κύπρου (ΤΕΠΑΚ). Είναι ένας άνθρωπος που “έκλεψε” 4 χρόνια από την οικογένειά της για να έρθει στη Λεμεσό για να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα. Αυτό από μόνο του λέει πολλά.
Με αυτή της την κίνηση όμως, θυσίασε αρκετά πράγματα, τα οποία λίγοι αφήνουν για μια τέτοια κίνηση. Πολλοί σε αυτή την ηλικία το θεωρούν “χάσιμο χρόνου”.
Μπορεί να κάνει και ένα μήνα να πάει πίσω στο σπίτι της, προκειμένου να διαβάσει για τις εξετάσεις και να πετύχει τον στόχο της!
Πάμε να δούμε όλα όσα μας είπε:
Γεια σου κα Κούλα. Είσαι 50 χρονών, έχεις τη δική σου οικογένεια, παιδιά, εγγόνια… Τι είναι αυτό που σε έκανε να τα αφήσεις όλα αυτά για 4 χρόνια και να έρθεις Λεμεσό για να σπουδάσεις;
Η μεγάλη μου αγάπη για μάθηση και γνώση! Ήταν όνειρο ζωής για ‘μένα! Από τον καιρό που αναγκάστηκα να αφήσω το σχολείο στην Α’ γυμνασίου, ήταν πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι κάποτε ο τροχός θα γυρίσει και θα έρθει και η δική μου σειρά να εκπληρώσω αυτό το όνειρο.
Πόσο εύκολο ήταν για εσένα να πάρεις μια τέτοια απόφαση και γιατί διάλεξες τη Λογοθεραπεία;
Η απόφαση δεν ήταν εύκολη. Το συζήτησα με την οικογένεια μου και όταν πήρα το “πράσινο φως” τίποτα πλέον δεν με κρατούσε μακριά.
Το τίμημα φυσικά που πληρώνω είναι μεγάλο – το να ζω μακριά από την οικογένεια μου, χάνοντας πολλές στιγμές από τη ζωή των παιδιών και των εγγονιών μου. Το ίδιο φυσικά ισχύει και γι’ αυτούς.
Όμως ξέρω ότι 4 χρόνια είναι και θα περάσουν πολύ γρήγορα. Άλλωστε, έχουν περάσει ήδη τα πρώτα δύο.
Επέλεξα τη Λογοθεραπεία περισσότερο από περιέργεια και γιατί μου κέντρισαν το ενδιαφέρον κάποια μαθήματα. Μπαίνοντας όμως στο πανεπιστήμιο σιγουρεύτηκα ότι έκανα τη σωστή επιλογή!!
Πώς ήταν η διαδικασία του να μπεις ξανά πίσω από τα θρανία για να διεκδικήσεις μια θέση στο Πανεπιστήμιο;
Το να ξαναπάω πίσω στα θρανία και να ζήσω 5 χρόνια στο εσπερινό σχολείο, ήταν για ‘μένα η ομορφότερη εμπειρία της ζωής μου. Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω θα το ξανάκανα απ’ την αρχή!
Στη Ζ’ τάξη του εσπερινού αποφάσισα να δώσω Παγκύπριες και είπα ότι είναι να γίνει θα γίνει.
Αν δεν τα κατάφερνα, θα έλεγα ότι τουλάχιστον προσπάθησα, επειδή ήθελα να ζήσω αυτή την εμπειρία.
Πώς το πήραν τα άτομα της οικογένειας σου όταν τους ανακοίνωσες ότι θα τους “εγκαταλείψεις” για να πας για σπουδές;
Η οικογένειά μου ήταν προετοιμασμένη για αυτή μου την απόφαση γιατί ήξεραν από την αρχή ότι αν τα κατάφερνα να περάσω, θα προχωρούσα. Με στήριξαν και με βοήθησαν στο να μη νοιώθω τόσες ενοχές για αυτή μου την απόφαση.
Τι θα συμβούλευες τους νέους φοιτητές οι οποίοι έχουν την ευκαιρία να σπουδάσουν αλλά δεν την εκμεταλλεύονται σωστά;
Το μόνο που έχω να τους πω είναι να μη χάνουν τις ευκαιρίες που τους δίνονται, γιατί η ζωή δεν γυρίζει πίσω για να επανορθώσουν!
Να μην αφήνουν τα χρόνια να πηγαίνουν χαμένα.
Κάποιοι θα έδιναν τα πάντα για να βρίσκονταν στη θέση τους και κάποιοι άλλοι περιμένουν 30 ολόκληρα χρόνια για να ζήσουν αυτό το όνειρο! Ευχαριστώ! 🙂
