Ναι, πάει καιρός ρε ΄σύ που έχουμε να τα πούμε, θυμάμαι και όχι θολά, που ήμασταν μικροί καμιά φορά και παίζαμε, πάντα ήσουν εκείνο το καλό το παιδί. Και τώρα που μεγαλώσαμε, καμιά φορά που σε έβλεπα εδώ και εκεί, λέγαμε “Τι κάμνεις ρε ξάδερφε;” και ένα “Να ‘σαι καλά” πάντα στο τέλος, και ήσουν πάντα με το χαμόγελο ρε φίλε.
Θυμάμαι ο μικρός, καμάρι της ποδοσφαιρικής Πάφου, με ήθος, λεβέντης, παικταράς.
Και τώρα τι; Σε σκότωσε η μεγάλη σου αγάπη; Σκοτώθηκες για την μεγάλη σου αγάπη; Για τον ΠΑΟΚ και το ποδόσφαιρο ρε Νάσο, κάθε Νάσο;
Όχι ρε, για την τρέλα, την βλακεία και την ηλιθιότητα του κάθε ξεφτιλισμένου οπαδού, που είναι τσιράκι της κάθε “χαλασμένης” διοίκησης!
Γιατί αυτός δεν αγάπησε ποτέ πραγματικά το άθλημα, δεν αγάπησε ποτέ πραγματικά τη δική του ομάδα, φανατισμένος με παροπίδες η μόνη του έγνοια να μισεί τη δική σου ομάδα, τη δική μου ομάδα, την ομάδα που δεν είναι “δική του”.
Και τώρα τι; Αυτοί που μένουν πίσω τι; Έφυγες και συννέφιασε ο ουρανός, γιατί ήσουν μάγκας, γιατί έφυγε ένα ακόμη χαμόγελο.
Έφυγε το καλύτερο παιδί, “είναι κανόνας παλιός και απαράβατος” λέει ένα τραγούδι, να “φεύγουν πρώτα τα καλύτερα παιδιά“.
Το που θέλω να καταλήξω σε αυτό το άρθρο, είναι το ότι δεν αξίζει αυτό κανένας, φίλοι μου. Βάλτε τέλος στον φανατισμό, βάλτε τέλος στον ανεξέλεγκτο οπαδισμό, βάλτε τέλος σε αυτή την τρέλα, αγαπήστε το άθλημα, αγαπήστε το ποδόσφαιρο, κρατήστε τα όμορφα ρε παιδιά. Τίποτα άλλο.
Ναι ‘σαι καλά εκεί πάνω Νάσο!
