Μπορεί στους νεότερους το όνομα Ευγένιος Γκέραρντ να μην λέει πολλά αλλά για όσους είχαν την τύχη να ζήσουν την εκπληκτική πορεία του στον ΟΦΗ από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 μέχρι και το 2000 είναι συνώνυμο μιας πανέμορφης ποδοσφαιρικής ιστορίας.
Ο Ολλανδός, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, φτάνει στην ομάδα της Κρήτης το καλοκαίρι του 1985. Στην πρώτη του χρονιά παίρνει τον ΟΦΗ μέχρι την 2η θέση του ελληνικού πρωταθλήματος (ποτέ ξανά δεν έφτασε τόσο ψηλά ο Όμιλος Φίλων Ηρακλείου) ενώ το 1987 κατακτά το μοναδικό, μέχρι σήμερα, κύπελλο Ελλάδος του Όμιλου επικρατώντας στον τελικό του Ηρακλή.
Δεν έμεινε όμως μέχρι εδώ. Την επόμενη σεζόν οι μαυρόασπροι φτάνουν μέχρι τους 16 του κυπέλλου Κυπελλούχων και το 1994 μέχρι τους 16 του τότε κυπέλλου UEFA κάνοντας την Κρήτη γνωστή σε όλη την Ευρώπη και για το ποδόσφαιρο της.
Ο “Mister”, όπως τον αποκαλούσαν οι Κρητικοί, έμεινε στον ΟΦΗ μέχρι το 2000. H επίδοση αυτή τον κάνει τον μακροβιότερο προπονητή σε πάγκο ελληνικής ομάδας και μάλλον δύσκολα θα καταριφθεί.
Πέρα όμως από τις αγωνιστικές επιτυχίες, ο μεγάλος Γκέραρντ έγινε Κρητικός. Αν και γεννημένος στην Ολλανδία, αγάπησε το νησί, τους ανθρώπους του και την νοοτροπία τους με αποτέλεσμα να κατοικήσει μόνιμα στο νησί.
Μπορεί να δούλεψε και σε άλλες ομάδες αργότερα (ανάμεσα στις οποίες και ο ΑΠΟΕΛ το 2001) αλλά ποτέ δεν ξέχασε την αγαπημένη του Κρήτη.
Γι΄αυτό και όταν έκανε την εμφάνιση του στο “Γεντί Κουλέ“, καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι εξαιτίας του Πάρκινσον που τον κατέβαλε, αποθεώθηκε και ας μην μπορούσε να συνειδητοποιήσει καλά – καλά τι γινόταν.
Επειδή ο Γκέραρντ είναι όλα όσα αγαπούμε πραγματικά στο άτιμο το ποδόσφαιρο. Πήρε μια ομάδα χωρίς μεγάλες διακρίσεις από το χέρι και την έκανε μια από τις πλέον υπολογίσιμες δυνάμεις στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Παράλληλα, αν και ξένος, δέθηκε με τον τόπο με ένα τρόπο που μόνο η στρογγυλή θεά και η αύρα της μπορούν να “δέσουν” άνθρωπο!
