«Αν έβλεπαν όσα είδα εκείνη την μέρα, δεν θα έπιναν ούτε εκείνοι…»

Θυμάμαι ήμασταν πολλά άτομα. Όλοι έπιναν ελεύθερα, αφού το πάρτι ήταν open bar. Οι περισσότεροι είχαν ήδη μεθύσει.

Και ο Νικόλας ήπιε. Πάντα έπινε αλλά δεν τον επηρέαζε ποτέ και έτσι δεν αγχωνόταν. Και τώρα φαινόταν καλά.

Δεν έμοιαζε να τον ένοιαζε, καθώς συνέχιζε να πίνει και ας είχε και πάνω από μισή ώρα δρόμο να οδηγήσει για σπίτι του. Ήρθε μόνος και θα έφευγε μόνος απ’ ότι μας είπε.

Ξεκίνησε και ο Νικόλας. Τον παρακαλούσαμε να έρθει μαζί μας, και ας έπαιρνε το αυτοκίνητο του την άλλη μέρα. Στο δικό μας αυτοκίνητο θα οδηγούσε η Μαρία.

Όσο και αν επιμέναμε όμως, αυτός έβαζε πείσμα και θύμωνε περισσότερο που δεν του είχαμε εμπιστοσύνη. Πράγματι φαινόταν καλά, όπως και τις άλλες φορές που έπινε αλλά δεν τον έπιανε καθόλου.

Λίγο παραπάνω ήπιε, τι θα μπορούσε να συμβεί άλλωστε; Αφού ήταν συνηθισμένος.

Μας έπεισε και τον αφήσαμε να πάει μόνος του. Στον αυτοκινητόδρομο ξεκινήσαμε μαζί. Ο Νικόλας ήταν πίσω και εμείς μπροστά. Οδηγούσε μια χαρά και ας είχε πιει τόσο ποτό. Π

Περνούσε η ώρα και εμένα πήγαιναν να κλείσουν τα μάτια μου – είχε πάει ήδη 4μισι τα ξημερώματα.

Πριν προλάβω όμως να τα κλείσω, άκουσα τον πιο δυνατό ήχο που είχα ακούσει μέχρι σήμερα. Και τότε ήταν που είδα τα πάντα να φεύγουν… όσα δεν θα’ θελα να δω ποτέ.

Είδα το αυτοκίνητο του Νικόλα διαλυμένο, είδα μιαν άσφαλτο να γυαλίζει από θρύψαλα γυαλιών,  κόκκινη από αίμα, με έναν Νικόλα να φεύγει…

Να φεύγει έτσι απλά, στα 24 του, με χίλια όνειρα ανεκπλήρωτα, με τόσους ανθρώπους να κλαίνε για τον χαμό του, με μια ζωή μισή και ατέλειωτη.

Όχι δεν ήταν εκεί… Ο Νικόλας έφυγε. Τον είδα να φεύγει.

Πόσοι νέοι ακόμα πρέπει να φύγουν για να καταλάβεις ότι το ποτό και η οδήγηση δεν πάνε μαζί;!

• Αν θα πάρεις αυτοκίνητο, μην πιεις ποτό.

• Αν θα πιεις ποτό, μην πάρεις αυτοκίνητο.

Και τέλος σκέψου: Αν θα πιεις ποτό, ποιος θα ‘θελες να σε πάρει σπίτι; Το ταξί, η αστυνομία, το ασθενοφόρο ή η νεκροφόρα;