5 καταστάσεις που θα καταλάβουν ΜΟΝΟ όσοι υπηρέτησαν στο στρατό!

Πολλοί από μας ήρθαμε αντιμέτωποι με αυτό το δίλημμα: να φάμε το φαγητό της υπηρεσίας ή να παραγγείλουμε κάτι από έξω; Και ποια νομίζεις ότι ήταν η απάντηση τις πλείστες φορές; Μα φυσικά η παραγγελία, αφού το φαγητό της υπηρεσίας -ως συνήθως-:

• είτε δεν μας άρεσε (δεν ήταν από εκείνο που κάνει η μάνα μας ή ήταν όσπρια και ειδικά… φασόλια)
• είτε που απλά ήταν… «στότσιη» (δεν τρωγόταν με άλλα λόγια)!

Βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκαιο, υπήρχαν και οι περιπτώσεις που τρώγαμε από το φαγητό της υπηρεσίας ΜΟΝΟ αν «το συγκόφκαμε ότι ήταν καλό τζιαι… εμασκιέτουν νάκκον»!

Μερικά από αυτά τα φαγητά ήταν μεταξύ άλλων: το κοτόπουλο με πατάτες ή τα μακαρόνια με κιμά – τα αγαπημένα μας.

Μην μου πεις ότι διαφωνείς, γιατί μάλλον θα λες ψέματα! Ξέρεις από πρώτο χέρι ότι η κατάσταση με τις υπηρεσίες (πάντα) υπήρξε τραγική και σημείο διαμάχης μεταξύ μας, αφού ο «αγαπημένος» μας επιλοχίας όπως και να τα κατάφερνε κάθε φορά:

• συμπλήρωνε το έντυπο των υπηρεσιών (πραγματικά) όπως να ‘ναι, χωρίς να λαμβάνει υπόψη (τις πλείστες φορές) τις προηγούμενες υπηρεσίες που εκτελούσαμε. Αποτέλεσμα; Να «λύουμε» από τις «πιντέλες» των νούμερων.

• έκανε προ-κράτηση των καλύτερων νούμερων στις υπηρεσίες (σκοπιά, θαλαμοφυλακή, κ.τ.λ.) είτε για εκείνον, ή είτε για τους «παρέες του», και τα χειρότερα (βλέπε γερμανικό, 2-4 π.μ.) τα έδινε στους υπόλοιπους.

Βέβαια, υπήρχαν και οι περιπτώσεις που τύχαινε να «πέσεις επιφυλακή / κούνελλος» (κάτι σπάνιο για ‘μένα) αλλά ως συνήθως κάτι συνέβαινε (π.χ. αρρώστησε κάποιος). Έτσι, αναγκαστικά, κάποιος (ήμουν ένας από αυτούς) θα έπρεπε να γίνει ο Χοσέ Αρμάντο, ώστε να βγει το νούμερο!

Από τη μέρα της κατάταξής μας, μέχρι και τη μέρα της απόλυσής μας, οι ασκήσεις αποτελούσαν το σημαντικότερο (αλλά και ταυτόχρονα κουραστικότερο) κομμάτι της εκπαίδευσης μας.

Παραδείγματα όπως, η  καθημερινή γυμναστική,  οι οπλοασκήσεις (σε σημείο που μπορεί να φύγει και το χέρι σου), οι βολές σε πεδία μάχης, οι ΜΑΧΗΤΕΣ, τα Ε.Κ.Ε. ήταν μερικές ασκήσεις που είχαμε την τύχη να κάνουμε, αποκτώντας έτσι θετικές ή και αρνητικές εμπειρίες.

Το έχεις σίγουρα ακουστά, αφού μπορεί να το έκανες σε άλλους ή να το έχεις υποστεί ο ίδιος από κάποιον άλλον .

Το bulling έχει πλέον καταντήσει μόδα και δυστυχώς στο στρατό, παίρνει τη χειρότερη μορφή του. Και γιατί το λέω αυτό;

Ο στρατός είναι μια μικρή – κλειστή κοινωνία που δεν σε αφήνει να αντιδράσεις, να αναφέρεις ό,τι σου κάνουν στους ανώτερους σου, γιατί ξέρεις ότι μετά θα υποστείς τις χειρότερες συνέπειες.

Προσωπική εμπειρία:

Προσωπικά, υπήρξα θύμα bulling τον καιρό που είχα υπηρετήσει στο στρατό και πραγματικά ζούσα μια καθημερινή επίγεια κόλαση. Τόσο οι «παλιοί» όσο και μερικοί «σειράες» μου δεν με «πήγαιναν» καθόλου, με μισούσαν, επειδή όπως έλεγαν «ήμουν γιούι του λοχαγού και ρουφιάνος του». Και ο λόγος;  Ήμουν γραφέας του!

Το τι βρισιές και τι απειλές έχω ακούσει, τι πιντέλες νούμερων έχω βγάλει ένας Θεός το ξέρει.

Όμως αυτό είναι το λιγότερο που μπορεί να σου συμβεί (και να το εύχεσαι), γιατί το να σε πιάνουν από το λαιμό και να σε κτυπάνε πάνω στο φοριαμό για κάτι που δεν είπες, και οι άλλοι να είναι απλοί θεατές και να μην κάνουν απολύτως τίποτα, είναι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί.

Εκείνη τη στιγμή, αντιλαμβάνεσαι ότι ο κόσμος έχει φθαρεί και ο καθένας βλέπει μόνο την πάρτη του.

Η επιθεώρηση της Παρασκευής, αν θυμάσαι καλά, αποτελούσε τον «φόβο και τρόμο» για κάθε νέο ή παλιό στρατιώτη, αφού διακυβευόταν η διανυκτέρευση του Π-Σ-Κ σου.

Αν ήσουν τυπικός (δηλ. «ψάρι» με άλλα λόγια) και είχες όλο τον οπλισμό σου καθαρό, προβλεπόμενο και πλήρες, τη γλύτωνες.

Αν όμως όχι, ήσουν ο πρώτος υποψήφιος να βγεις αναφερόμενος και να αποχαιρετήσεις την διανυκτέρευση σου!

Έχει ζήσει κι εσύ αυτές ή παρόμοιες καταστάσεις; Ψήφισε πιο κάτω!