Σήμερα λοιπόν εγκαινιάζω κάτι που θεωρώ πιο προσωπικό, αφού με πολλή σκέψη αποφάσισα πως πρέπει και στη δική μας σελίδα να δημοσιεύονται οι απόψεις που έχουμε για το κυπριακό πρωτάθλημα και γενικότερα για το ποδόσφαιρο από τη δική μου πλευρά.
Είναι μέρες που σκέφτομαι με ποιο θέμα να ξεκινήσω. Με αφορμή την προχθεσινή ήττα της Ομόνοιας και όσα είχε σαν συνέπεια, αποφάσισα πως απο εδώ πρέπει να ξεκινήσω. Πρέπει να ξεκινήσω καταθέτοντας την άποψη μου για την κατάσταση της Ομόνοιας και πού πιστεύω ότι είναι το πρόβλημα, πού πρέπει να γίνουν αλλαγές.
Η Ομόνοια λοιπόν, μια ομάδα που απασχολεί περισσότερο απο το ήμισυ του κυπριακού οπαδισμού, η κατάσταση της Ομόνοιας όμως είναι ένα θέμα που πρέπει να απασχολεί όλο το κυπριακό φίλαθλο κοινό.
Θα αναρωτιέστε πολλοί γιατί;
Γιατί η Ομόνοια από πάντα ήταν η ομάδα που ξεχώριζε, η ομάδα του πάθους και του λαού, μία ομάδα που επιβάλλεται να είναι δυνατή και να πρωταγωνιστεί.
Ξεκινώντας λοιπόν, από την ώρα που ανακοινώνεται πως μένουν εκτός αποστολής οι δύο της ποδοσφαριστές (Κατελάρης και Kanu) και ως λόγος ο μεταξύ τους καυγάς, και να ακούω από παντού τη μουρμούρα “Μα καλά, ο Πάμπος πού ήταν” και “Τι θα κάμει τωρά ο Πάμπος;” εκτός από τον αποκλεισμό από την αποστολή.
Η απάντηση, πάντα σαν άποψη μου, είναι πως ο Πάμπος δεν πρέπει να κάνει τίποτα. Είναι δουλειά του Team Manager, ρόλος άγνωστος όχι μόνο στην Ομόνοια αλλά σχεδόν σε όλες τις κυπριακές ομάδες.
Ο Team Manager είναι αυτός που πρέπει να ενεργεί σε τέτοιες καταστάσεις. Απεναντίας στην Ομόνοια υπάρχει αντί αυτού, ο αρχηγός ποδοσφαιρικού τμήματος, ρόλος και θέση που θυμίζει παλαιολιθική εποχή και δεινόσαυρους!
Το ποδόσφαιρο άλλαξε και μαζί πρέπει να αλλάξει και η νοοτροπία της Ομόνοιας, πρέπει να βρει τον τρόπο να αποκτήσει εκείνη την υπεροχή που είχε κάποτε και την έκανε να μοιάζει αδάμαστη.
Η αλλαγή της νοοτροπίας θα ξεκινήσει και από τους φίλους της Ομόνοιας, που δείχνουν έμπρακτα την αγάπη στην ομάδα τους, εδώ και πολλά χρόνια, που είναι ακόμα εκεί στα τσιμέντα να της δείχνουν πως δεν θα πάψουν ποτέ.
Να λιγοστέψει η μουρμούρα, να αφήσουν την ομάδα να δουλέψει και να αποδείξουν στο “κακό κύτταρο” της ομάδας τους πως το εμβόλιο έρχεται. Ο κόσμος της Ομόνοιας πρέπει να σταματήσει να αφήνει να εκμεταλλεύονται την αγάπη του.
Από ψες αλλά και εδώ και εβδομάδες επι τάπητος θέμα είναι η απομάκρυνση του Πάμπου Χριστοδούλου από τη θέση του προπονητή.
Η κινηση αυτή, κατ’ εμένα, δείχνει απόλυτα λανθασμένη, ο κ.Χριστοδούλου είναι ένας καταξιωμένος και εγνωσμένης αξίας προπονητής, απέδειξε πάμπολλες φορές τι μπορεί να κάνει με μικρά μπατζετ και με μαζεμένα ρόστερ και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει.
Με την ίδια λογική που η Ομόνοια προχώρησε σε αποδέσμευση του Πάμπου σήμερα και η Manchester United έπρεπε να διώξει τον Jose Mourinho ή προ πολλών χρόνων τον Sir Alex κατά τα πέτρινα χρόνια της ομάδας των κόκκινων διαβόλων.
Και τώρα τι δηλαδή χωρίς τον Πάμπο; Από την μία μέρα στην άλλη αλλάζουν οι ομάδες αν αλλάξει ο προπονητής; Ναι, πολλά παράδειγματα έχουμε, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι κίνηση πανικού.
Άρα πού μπορεί να βρίσκεται τελικά το πραγματικό πρόβλημα στην Ομόνοια;
Οι άνθρωποι της διοίκησης πρέπει να το πάρουν απόφαση πως πρέπει να κλείσουν κάθε εξωτερική διοχέτευση στην ομάδα και να ενεργήσουν με μόνο συμφέρον το “λαμπρό μέλλον” της Ομόνοιας.
Απο την σκοπιά τώρα του Team Manager αλλά και ενός ίσως μελλοντικού Προπονητή, που έχω ως επάγγελμα, θεωρώ ότι πρέπει να σχολιάσω και το φετινό ρόστερ.
Οι μεταγραφές του κ.Χριστοδούλου σε συνεργασία με τον κ.Παπαιώαννου αλλά και με τις επαφές του Κύπριου προπονητή στο εξωτερικό ήταν στοχευμένες, μαζεμένες και ποιοτικές.
Πρόκειται για ένα από τα πιο ποιοτικά ρόστερ που είδα στην Ομόνοια τα τελευταία 5-6 χρόνια. Μου αρέσει να παρακολουθώ τις μετεγγραφικές εξελίξεις στις ομάδες και πόσο μάλλον όταν ξέρω ότι επέρχονται ριζικές αλλαγές.
Ναι, πολλοί διαβάζοντας θα πείτε, “μα ο τάδε και ο τάδε; Εν τους θωρείς ένταλως παίζουν;” και απαντώ πως είναι απόλυτα λογικό σε 15 προσθήκες να υπάρξουν κάποιες που να μην αποδώσουν όσο περιμένει ο προπονητής αλλά και ο απαιτητικός κόσμος μίας ομάδας που πρέπει να πρωταγωνιστεί.
Ακόμα, είναι πολλές φορές που λέω ότι αν πιάσω το ρόστερ της ομάδας και το βάλω με τον ίδιο προπονητή σε μία άλλη ομάδα του κυπριακού πρωταθλήματος μπορεί τα αποτελέσματα να είναι εντελώς διαφορετικά, άρα αλλού είναι ο “όγκος” και πρέπει να βρεθεί το “φάρμακο”.
Αυτό που πιστεύω περισσότερο για την Ομόνοια είναι: Κάτω τα κεφάλια, καλή επιλογή στην νέα τεχνική ηγεσία και ακόμα να δοθεί χρόνος στους ποδοσφαιριστές, ειδικά τώρα με τον νέο προπονητή.
Όχι άλλες βεβιασμένες κινήσεις που θα είναι ίσως μοιραίες, να κλείσουν οι εξωτερικοί παράγοντες που τσιγκλούν την ομάδα, ακόμα περισσότερο πείσμα και αγάπη απο τον κόσμο και πιστεύω σε ένδοξες μέρες για την Ομόνοια.
Το άρθρο πιο πάνω ήταν απλά μια κατάθεση άποψης, ουδεμία έκφραση οπαδικής προτίμησης καθώς προτιμώ την σκοπιά του φιλάθλου και τον αγνό ποδοσφαιρικό διάλογο.
