Όταν ο ρατσισμός γίνεται κομμάτι των θεσμών και της κοινωνίας.
Τα γεγονότα γύρω από τις δολοφονίες στο Μιτσερό, που βλέπουμε να εξελίσσονται τις τελευταίες μέρες στο μικρό μας νησί, έχουν συγκλονίσει την κυπριακή κοινωνία.
Μαζί με τα πτώματα που «βγήκαν στην επιφάνεια» από το φρεάτιο του Μιτσερού, βγήκαν και οι ατασθαλίες του κράτους. Αυτά που τόσα χρόνια, κάποιοι, πολύ επιδέξια έκρυβαν κάτω από τον μανδύα του «πολιτισμένου Ευρωπαίου» πολίτη, με την επιλεκτική ευαισθητοποίηση.
Η νοοτροπία αυτή, καθώς και η αδιαφορία της κοινωνίας, για ατυχήµατα ή εγκλήματα που αφορούν αλλοδαπούς, έχει ριζωθεί βαθιά μέσα μας και δυστυχώς είναι δύσκολο να αλλάξει σε μια νύχτα.
1Για να αλλάξει αυτή η ρατσιστική νοοτροπία σε κοινωνικό επίπεδο, χρειάζεται χρόνος και πολλή προσπάθεια
Πρώτα απ’ όλα χρειάζεται να αλλάξουν νοοτροπία και τακτικές τα θεσµικά όργανα του κράτους, αυτά που είναι υπεύθυνα για την ίση μεταχείριση τέτοιων υποθέσεων, ανεξάρτητα από το χρώμα, θρησκεία, φυλή των εμπλεκομένων.
Μόνο έτσι θα μπορεί σταδιακά να εξελιχθεί η παιδεία για τέτοια θέματα και να επιτευχθεί η εξάλειψη της επιλεκτικής ευαισθησίας και του ρατσισμού της κοινωνίας.
Η μακάβρια και τυχαία ανακάλυψη (αφού κανείς δεν τις έψαξε ποτέ) των πτωμάτων στο λατομείο του Μιτσερού, καθώς και η αργοπορημένη κινητοποίηση της Αστυνομίας για ανεύρεση των ελλειπόντων προσώπων, αποδεικνύουν για ακόµα µια φορά την επιλεκτική ευαισθησία των κρατικών θεσµών.
Βλέπετε, η Mary Rose που ήταν Φιλιππινέζα και η 6χρονη κόρη της, µε πατέρα Ρουµάνο, είχαν δηλωθεί ως ελλείποντα πρόσωπα πριν από ένα χρόνο, από φίλη της µητέρας, επίσης Φιλιππινέζα. Ήταν πολύ βολικό να γίνει η αυθαίρετη υπόθεση ότι µάλλον θα έχουν πάει πίσω στη χώρα τους, και έτσι η Αστυνοµία, πέραν της καταγραφής της καταγγελίας, να µην τις ψάξει ποτέ.
Παρά το γεγονός ότι οι συνθήκες εξαφάνισης ήταν παράξενες, αφού το διαβατήριο της Mary Rose καθώς και της 6χρονης ήταν στο σπίτι, η αστυνομία αρκέστηκε στη δήλωση ως ελλείποντα πρόσωπα. Αυτό συνεχίστηκε ακόμα και μετά την καταγγελία της φίλης της Mary για τον μυστηριώδη “Ορέστη”, που όπως φάνηκε μετά από ένα χρόνο αυτός ήταν και ο δολοφόνος της.
Τα πιο κάτω αποσπάσματα είναι από μία επιστολή που τις τελευταίες ώρες κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο και φαίνεται πως γράφτηκε στις 19 Αυγούστου 2018, στην εφημερίδα «Πολίτης», από τον πρόεδρο του Συνδέσμου Οικιακών Βοηθών, κ. Λούη Κουτρουκίδη:
«Εν γίνεται ρε παιθκιά να εξαφανίζουνται πλάσματα στη Χώρα μας τζ’ να μεν φακκά πεννιά κανένας, ακόμα τζ’ η Αστυνομία. Όι Κύριε, τζ’ οι ξένοι έχουν ψυσσιή, εν τζ τζίνοι πλάσματα, αν τζ’ εμείς οι «ψευδό-Ευρωπαίοι», αποκαλούμε τες «μαυρούες». (…)Τζ’ επειδή είμαι καλά θκιεβασμένος, οποιανδήποτε άτομο ζει στην Ευρωπαϊκή Κύπρο, νόμιμα ή μη, έσσιη ίσα ανθρώπινα δικαιώματα. (…)
Μια Φιλιππινέζα εξαφανίστηκε, τζ’ κάποιες φίλες της, εκαταγγείλασην την εξαφάνιση στην Αστυνομία. Η Αστυνομία, μονομιάς λαλεί, «εννά επήεν στα κατεχόμενα», τραβούν τζ’ μια φωτογραφία στις εφημερίδες που λαλεί, «ελλείπον πρόσωπο», πάππαλλα, τζ’ ο Θεός βοηθός. Έννενι έτσι Κύριοι. Αν πραγματικά επήεν στα κατεχόμενα, πέρασε που κάποιον οδόφραγμα, τζ’ όσο παράνομο τζ’ αν ένι το καθεστώς, όποιος περνά που ποτζιή καταγράφουν το όνομα τους, διότι δείχνουν διαβατήριο, έντζιενι ούλλα ξαπόλυτα, τζ’ έννεν ούλλα εμπάτε σσιύλλοι αλέστε. (…)
Εν βαρκέσαι Κύριε Λούη, είντα χολοσκάς για μιαν Φιλιππινέζα, άηστην ολάν να παει, μπορεί να μεν χέλει να βρεθεί. Τζ’ το μωρό; Να το αφήκουμεν τζ’ τζίνο στους πέντε ανέμους; Εν βαρκούμαι Κύριε, θέλω να μάθω την αλήθκεια, μαζί με χιλιάδες μέλη του Συνδέσμου μου , κοντά στες δέκα σσιηλιάες μέλη. (…)
Ντροπή μας Κύριε Υπουργέ, αλλά έστω τζ’ αργά μπορείς να διατάξεις μιαν έρευνα, που πιθανό να σώσει τη ζωή της επόμενης, διότι να ‘σαι σίουρος, ένενι η τελευταία.»
2Πράγματι, όπως όλα δείχνουν η Mary Rose δεν ήταν η τελευταία
Αν όλοι, πρωτίστως σε ατομικό, αλλά και συλλογικό επίπεδο, αρχίσουμε να συμπεριφερόμαστε στους άλλους γύρω μας (ανεξαρτήτως εθνικότητας, θρησκείας, χρώματος κ.λπ.) όπως θα θέλαμε να μας συμπεριφέρονται κι αυτοί, τότε η κοινωνία μας -ίσως- γίνει πολύ καλύτερη.
Το κράτος, οι θεσμοί του, τα Μ.Μ.Ε., ακόμα και ο καθένας από εμάς, οφείλουμε να παραδεχτούμε τα λάθη μας και να αναθεωρήσουμε τις πρακτικές, τις νοοτροπίες και τις ιδεολογίες μας.
