Πολλές φορές θεωρούμε κάποια πράγματα δεδομένα και αυτονόητα, όπως για παράδειγμα το να μπορούμε να κολυμπήσουμε στην αγαπημένη μας παραλία, να πιούμε το φραπέ μας σε ένα café, να απολαύσουμε αγαπημένους καλλιτέχνες live σε μια μουσική σκηνή ή να κάνουμε το επάγγελμα των ονείρων μας!
Για κάποιους, δυστυχώς αυτά δεν είναι δεδομένα. Κι αυτό γιατί; Επειδή ως κράτος και ως κοινωνία δεν δίνουμε τη δυνατότητα πρόσβασης στα Άτομα με Αναπηρίες (ΑμεΑ) σε όλα όσα εμείς θεωρούμε αυτονόητα και μπορούμε να απολαμβάνουμε κάθε ώρα και στιγμή.
Με αφορμή ένα πρόσφατο συμβάν που έτυχε στον φίλο Αντρέα Βοσκό, πήραμε την πρωτοβουλία να κάνουμε αυτήν τη συνέντευξη, επειδή το δικαίωμα της ελεύθερης πρόσβασης είναι ατομικό δικαίωμα και θέμα ισότητας που μας αφορά όλους!
Ο Αντρέας, λοιπόν, δεν μπορούσε να μεταβεί στην αγαπημένη του παραλία, εξαιτίας του ότι ο πεζόδρομος κατά μήκος της παραλίας (στην περιοχή Ορόκλινης) περνά πάνω από τη ξύλινη ράμπα που οδηγεί στην αμμουδιά…
Δες πιο κάτω όσα μας είπε ο Αντρέας:
– Γεια σου Αντρέα. Αρχικά πες μας τι σπουδάζεις και ποια είναι τα hobbies σου;
Σπουδάζω μουσική, από μικρός ήθελα να κάνω κάτι σ’ αυτόν τον τομέα. Δεν ήξερα σίγουρα αν θα ασχοληθώ πιο «σοβαρά» με αυτό, όμως, το ανακάλυψα στην 3η λυκείου όταν έγραφα Παγκύπριες εξετάσεις.
Τα hobbies μου, εκτός από το να παίζω μουσική ακόμη κι στον ελεύθερο μου χρόνο, είναι και το κολύμπι. Επίσης, μου αρέσει πολύ να βλέπω ποδόσφαιρο. Πρόσφατα είχα ασχοληθεί και με τον χορό, ενώ πιο παλιά, όταν ήμουν σε καλύτερη φυσική κατάσταση, έκανα ιππασία, Kung Fu, έπαιζα ping-pong, αλλά όχι σε επαγγελματικό επίπεδο, όπως επίσης και badminton!
– Πώς είναι η ζωή για ‘σένα στο πανεπιστήμιο όπου φοιτάς (αντιμετωπίζεις κάποιες δυσκολίες/ πώς σε αντιμετωπίζουν οι συμφοιτητές σου); Θεωρείς ότι σου συμπεριφέρονται ρατσιστικά;
H ζωή μου στο πανεπιστήμιο σε γενικές γραμμές είναι πολύ καλή! Το περιβάλλον είναι πολύ ευχάριστο και για εμένα είναι μια έξοδος, παρόλο που μερικοί το θεωρούν αγγαρεία.
Θεωρώ πως αρκετοί από τους φοιτητές δεν με βλέπουν ίσο μαζί με αυτούς, με θεωρούν κατώτερο. Το αναγνωρίζω από τα μάτια, δηλαδή με τον τρόπο που με κοιτούν…
Η διάκριση απέναντί μου, δυστυχώς φαίνεται και από αρκετά σημεία του πανεπιστημίου όπου δυσκολεύομαι να πάω, αλλά ευτυχώς με βοηθάνε οι φύλακες. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν και άνθρωποι που με βλέπουν ίσο με αυτούς!
– Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζεις γενικότερα στην καθημερινότητά σου (π.χ. για πρόσβαση σε χώρους αναψυχής, παραλίες, Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, κλπ.);
Σχεδόν πάντα έχω την ίδια απορία πριν πάω κάπου: «Υπάρχει άραγε πρόσβαση;» Η απάντηση είναι ότι στους πλείστους χώρους δεν υπάρχει ή αν υπάρχει δεν θα τηρούνται οι προδιαγραφές.
Για παράδειγμα, κάτω Λήδρας σε όλα τα καταστήματα -εκτός από 1- δεν υπάρχει ράμπα για να έχω πρόσβαση, για να μην σχολιάσω για την τουαλέτα γιατί δεν θα βρω απάντηση. Επίσης, δεν υπάρχει πρόσβαση σε καμία από τις μουσικές σκηνές. Για να βγω να τραγουδήσω με ανεβάζουν οι φίλοι μου, διότι δεν μπορώ να κάνω άλμα 3 cm, πόσο μάλλον να κάνω άλμα 1.30 m!
Άρα, εγώ δεν μπορώ να πάω να δουλέψω σ’ αυτές, πράγμα που είναι πολύ ρατσιστικό απέναντι μου.
– Θεωρείς ότι η σύγχρονη κυπριακή κοινωνία έχει ωριμάσει απέναντι στα άτομα με αναπηρία;
Έγιναν κάποια σημαντικά πράγματα, αλλά έχουμε σίγουρα πολλή «δουλειά» ακόμα. Κυρίως στην αντίληψη πρώτα από τους αρμόδιους και έπειτα από τον κόσμο. Για παράδειγμα, ακόμα και σε πολλούς κρατικούς χώρους που πήγα δεν υπήρχαν τα βασικά για να τηρούνται τα προσωπικά δικαιώματα ενός ατόμου με ιδιαιτερότητες.
Ο τρόπος για να επιλυθεί αυτό το πρόβλημα, είναι κατά τη γνώμη μου, να φύγουν οι «παλιοί» και να έρθουν οι νέοι με ιδέες και οράματα. Σίγουρα, θα βοηθούσε επίσης τα άτομα με ιδιαιτερότητες να μην περιθωριοποιούνται και να έχουν θέσεις μέσα σε συμβούλια για παράδειγμα σε χτίρια, ώστε να μπορούν να βλέπουν στην πράξη αν είναι όντως προσβάσιμα!
– Τα μέτρα που πρέπει να παρθούν για να διευκολυνθεί η ζωή των ΑμεΑ στην Κύπρο, έχουν ειπωθεί δεκάδες φορές. Ωστόσο, τα περισσότερα από αυτά παραμένουν σε θεωρητικό επίπεδο και δεν εφαρμόστηκαν ακόμη. Ποιο από αυτά τα μέτρα θεωρείς ότι πρέπει να τεθεί άμεσα σε εφαρμογή για να έχεις ίσες ευκαιρίες;
Να υπάρχουν προσβάσεις παντού! Επίσης, όσοι παρκάρουν σε πεζοδρόμια να παίρνουν πρόστιμο έως και 500€.
Το κράτος οφείλει να φτιάχνει σωστούς αναπηρικούς χώρους στάθμευσης, όχι μόνο να βάφουν μπλε τον δρόμο. Δηλαδή πρέπει δίπλα να υπάρχει ράμπα και όχι πεζοδρόμιο, ώστε να μπορούμε κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο να μετακινηθούμε με ευκολία. Επίσης να είναι πιο πλατιοί οι χώροι στάθμευσης για να μπορεί να ανοίγει η πόρτα χωρίς κίνδυνο να περάσει από πάνω μας κάποιο επερχόμενο όχημα!
– Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον σου;
Ονειρεύομαι να γίνω μουσικός/τραγουδιστής και να κάνω εμφανίσεις σε κάποια προσβάσιμη μουσική σκηνή! Για να γίνει αυτό πρέπει και εύχομαι μια μέρα να γίνουν όλες οι μουσικές σκηνές προσβάσιμες για όλα τα άτομα.
Θεωρώ ότι το ίδιο το κράτος δημιουργεί την «αναπηρία», διότι αν υπήρχαν οι απαραίτητες προσβάσεις θα ήμασταν όλοι έξω, θα πηγαίναμε όπου θέλαμε χωρίς να ρωτάμε κάθε φορά τα αυτονόητα!
– Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να στείλεις σε όλους όσους θα διαβάσουν αυτήν τη συνέντευξη;
Ότι τα όρια τα βάζουν όσοι δεν τολμούν! Να μην φοβούνται να γίνουν αυτό που θέλουν και να μην τα βάζουν ποτέ κάτω, γιατί όλα είναι πιθανά σ’ αυτόν τον κόσμο.
