«Τραγωδία στα Τέμπη». Αυτό διαβάζουμε κι ακούμε παντού από το μαύρο εκείνο ξημέρωμα της Τρίτης, 1ης Μαρτίου… Γιατί η άνοιξη δεν πρόλαβε να έρθει ποτέ για κάποιους; Πώς σε μια στιγμή η ανέμελη φοιτητική ζωή μετατράπηκε σε τραγωδία;
Κάπου διάβαζα πως ο μέσος όρος ηλικίας των επιβατών ήταν 30 χρονών. Η πλειοψηφία δηλαδή ήταν νεαροί φοιτητές, όπως χιλιάδες άλλοι που έφυγαν από την οικογένειά τους και πήγαν για σπουδές. Για ένα νέο ξεκίνημα, μια νέα ζωή. Για το επόμενο μεγάλο βήμα. Για να ανοίξουν τα φτερά τους. Για να κυνηγήσουν το όνειρο…
Δεν πρόλαβαν, όμως, να ζήσουν τη ζωή τους όπως ονειρεύονταν. Βλέπεις, κάποιο «ανθρώπινο λάθος» τους έκοψε το όνειρο! Ένα «πάμε κι όπου βγει», δεν τους έβγαλε πουθενά.
Κάποιους, η «κακιά η ώρα» τους «έπιασε στον ύπνο», άλλους τους βρήκε για ένα σνακ στο κυλικείο, άλλους να ακούνε μουσική στα headphones σε έναν δικό τους (καλύτερο) κόσμο, άλλους με ένα βιβλίο στο χέρι και άλλους να μιλάνε με τ@ αγαπημέν@ τους στο τηλέφωνο… Όλοι τους, όμως, είχαν ένα κοινό: Η ζωή τους έμελλε να αλλάξει εκείνη την καταραμένη στιγμή. Τίποτα δεν θα είναι πλέον το ίδιο.
«Να προσέχεις», «πάρε με όταν φτάσεις», «στείλε ένα μήνυμα να δω πως έφτασες καλά», «σε περιμένουμε», «θα σε δω αύριο», «σ’ αγαπώ»… Ίσως αυτά να ήταν τα τελευταία μηνύματα που έλαβαν στο κινητό τους. Ποιος ξέρει;
Τα τελευταία λόγια αγάπης, πάντως, δεν πρόλαβαν να ειπωθούν. Τα μάτια δεν πρόλαβαν να ειδωθούν. Τα χείλη δεν πρόλαβαν να ενωθούν. Οι αγκαλιές δεν πρόλαβαν να σφίξουν. Μια μάνα… ένας πατέρας, ο αδελφός, ο σύντροφος, έμειναν να περιμένουν μια απάντηση. Ένα μήνυμα που τελικά δεν εστάλη.
Και η κλήση θα παραμείνει αναπάντητη… Όπως και τα τόσα «γιατί» που βασανίζουν το μυαλό μας. Γιατί μιλάμε σήμερα για «τραγωδία»; Τι πάει να πει «ήταν η κακιά η ώρα»; Πώς έγινε όλο αυτό; Ποιος φταίει; Γιατί δεν έκαναν κάτι να σταματήσει το τρένο; Γιατί δεν λειτουργεί τίποτα σωστά σ’ αυτή τη χώρα; Τι ακριβώς γινόταν εκείνη τη στιγμή μέσα στο τρένο; Πώς ένιωθαν εκείνοι οι άνθρωποι βλέποντας… το τέλος να πλησιάζει;
Όλα αναπάντητα… Επειδή κανείς δεν είναι σε θέση να απαντήσει. Κανείς δεν θα αναλάβει την ευθύνη… Και δυστυχώς, μετά από μέρες, κάποιοι θα ξεχάσουμε. Θα γυρίσουμε πίσω στην καθημερινότητα, σαν να μην έγινε κάτι. Η μάνα, όμως, εκείνου του 23χρονου φοιτητή που δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του, δεν μπορεί να ξεχάσει. Δεν μπορεί να γυρίσει στην καθημερινότητα. Τίποτα δεν είναι το ίδιο. Τίποτα δεν μπορεί να της φέρει πίσω το παιδί της. Καμιά παραίτηση, καμιά δημόσια «συγγνώμη», ούτε τα «κροκοδείλια δάκρυα» των «ηγετών» στην τηλεόραση. Η ζωή της τέλειωσε εκείνη την καταραμένη στιγμή μαζί με του παιδιού της.
«Μάνα πονάω», «μαμά ακούσαμε ένα μπαμ, δεν ξέρω τι συμβαίνει», «φοβάμαι μαμά», «μαμά εγώ πρόσεχα, άλλοι δεν προσέχανε», «σας αγαπάω όλους να το ξέρετε», «μην με περιμένεις… δεν θα έρθω τελικά». Και τα μάτια έκλεισαν. Οι καρδιές μάτωσαν. Η αγκαλιά έμεινε άδεια. Το τηλέφωνο έμεινε νεκρό… Και μετά; Πόνος, θλίψη, απελπισία, θυμός, μοναξιά.
Να θυμάσαι… Στο «παιχνίδι» της ζωής τίποτα να μην θεωρείς δεδομένο! Το κάθε δευτερόλεπτο μπορεί να είναι και το τελευταίο.
