Ώρα 9.00: «Τι να φορέσω σήμερα;»
Κοιτάζεις λίγο έξω που το παράθυρο, τσεκάρεις και στα πεταχτά το app που κατέβασες για το weather prediction και σκέφτεσαι:
«Ντάαααααξει ρε, εν στην Κύπρο που είμαι». Φορείς ένα κοντομάνικο και πιάνεις και μια ζακετούα, έτσι για τα μάτια του κόσμου (της μάνας σου κυρίως).
Πρωτού φκεις που σπίτι, ακούεις τη μάμα σου: «Πιάσε ομπρέλααααααααααααααααα»!
Ρίχνεις ακόμα μια ματιά έξω (γιατί έχεις και μάτι μετεωρολόγου), κοιτάζεις το ρολόι σου (άρκησες πάλε), οπότε χωρίς δεύτερη σκέψη, φεύγεις έτσι…
Φτάνεις Πανεπιστήμιο, όλα καλά (απόδειξη: η φώτο κάτω). Άκου ομπρέλες και πελλάρες…
Μια ώρα μετά, οι πρώτες βροχές κάνουν την εμφάνισή τους. Ακούεις τους τσίγκους των σούπερ εγκαταστάσεων του πανεπιστημίου σου να διαμαρτύρονται.
«Ρε, βρέσhει έξω…»
Επικρατεί ο ίδιος παινικός που θα επικρατούσε αν ανακοινωνόταν ότι εμφανίστηκαν στο πανεπιστήμιο κρούσματα του ιού Έμπολα – Τα συγχαρητήρια ισχύουν και σε έτσι περίπτωση…;
First thoughts: «Όι ρεεε, προχτές έπλυνα το αυτοκίνητο» !!
Πλησιάζει η ώρα να φύγεις. Ο κόσμος (που άλλοτε διασκορπίζεται στο ηλιούδιν, χαλαρά, πίνοντας φραπέ) είναι μαζεμένος μέσα στο κτίριο και παρακολουθεί τα νερά χασκιασμένος.
Μόλις βρέξει, ο Κυπραίος κάτι παθαίνει ρε φίλε, συγχύζεται! Κάπως έτσι:
Η ώρα της κρίσης έφτασε: Πιάνεις τη τσεντούα/βιβλία/ζακέτα σου βάζεις τα στο κεφάλι (γιατί τάχα κόφκει) και….…ΒΟΥΡΑΣ.
Μίνι heart attack 1: «Επάρκαρα στο χωράφι….»
Βλέπεις το χωράφι. Νομίζεις ότι είσαι στην Αλυκή της Λάρνακας.
Μίνι heart attack 2: «Επάρκαρα στο τέρμα του χωραφιού…»
…Γιατί περιπαίζεις εκείνους που σκοτώνονται για ένα parking μπροστά – μπροστά.
«Άμπα και περπατήσουν λίγο…», εσκέφτηκες το πρωί! Ε, λούστου τα τωρά! (Κυριολεκτικώς…)
Η λάσπη και τα νερά φτάνουν ως τον αστράγαλο κι εσύ περπατάς σαν αστροναύτη της ΝΑΣΑ σε επικίνδυνη αποστολή.
Έφτασες στο αυτοκίνητο. Μπαίνεις μέσα, λασπώνοντας οτιδήποτε αγγίζεις/πατάς. Αύριο εν να καθαρίζεις χαλάκια…
Βλέπεις τον εαυτό σου που το καθρεφτάκι με τρόπο (μα κυρίως με τρόμο). Μοιάζεις κάπως έτσι:
Αρχίζεις να οδηγείς:
1. Εν βλέπεις Θεό μπροστά σου (γι’ αυτό και ελπίζεις να μην τον δεις σύντομα!!!!!)
2. Οι καθαριστήρες σου συμπεριφέρονται λες και είναι possessed.
3. Ο κόσμος οδηγεί σιγά. Πολλά σιγά. Εν θα φτάσουμε ποτέ…
4. Όποτε ένα αυτοκίνητο της αντίθετης κατεύθυνσης ρέσσει που δίπλα σου, απλά νομίζεις πως ήρτε τσουνάμι και ήβρε σε.
5. Να σκεφτείς σοβαρά καμιά συνεταιρική ενοικίαση βάρκας…
6. Αποκλειστικά για σήμερα, το τριγωνάκι ανακυρήσσετε επίσημα σε θάλασσα Τριγωνακίου.
Φτάνεις στον προορισμό σου. Ακόμα βρέχει. Κατεβαίνεις, περπατάς αργά, χωρίς αυτοσχέδιο κάλυμμα αυτή τη φορά.
Ό, τι έγινε, έγινε. Εν σε κανούν τα χάλια σου…;
Σκέφτεσαι: «Αν πει ποτέ και βρέξει τσας παραπάνω, εν να μας πάρει ούλλους δαμέσα!!!»
Βρίσκεις κάποιον φίλο σου. Στάσσεις ολόκληρος.
– «Ου μάνα μου, μα έφαες νερά…;»
– «Όι. Απλά είχα μια έντονη συνύπαρξη με το υδάτινο στοιχείο σήμερα.»
5 λεπτά μετά που φτάνεις στον προορισμό σου, βγαίνει ο ήλιος. Η αντίδρασή σου:
Τελικά ναι… Έπρεπε να πιάσεις ομπρέλα το πρωί.
*Special thanks: Στη Μικαέλλα, που τράβηξε τη φωτογραφία από το Ucy και τη Ραφαέλλα που μου έδωσε την ιδέα για το άρθρο 🙂