Στρατός: Εν να γελάσεις, εν να κλάψεις, αλλά κυρίως… εν να έσσιεις εμπειρίες να θυμάσαι!

Ο θάλαμος είναι μικρός, γεμάτος εντάσεις, γέλια και παράνοια. Τα κρεβάτια, πάντα στρωμένα «αεροδρόμιο», κρύβουν από κάτω τους μούχλα, σκόνη από τις κάχλες και φαντάρους που έχουν παραιτηθεί από κάθε ελπίδα.

Οι φωριαμοί, τυπικά για ρούχα, καταλήγουν να είναι ψυγεία, ντουλάπια ή πεδία καβγάδων. Οι τσακωμοί ξεκινούν από μια πετσέτα που «πιάνει χώρο» και φτάνουν σε θεωρίες συνωμοσίας για τον λοχία.

Τα σενάρια πολέμου κάθε βράδυ είναι το αγαπημένο μας Netflix series, χωρίς οθόνη. Όσο για τον ύπνο; Πολυτέλεια για λίγους, αν δεν σε ξυπνήσει ο ροχαλίζων δίπλα σου, θα το κάνει ο θαλαμοφύλακας για να πας στο «νούμερο». Και τότε, απλώς αποδέχεσαι τη μοίρα σου!

Όπως λένε και στους ΟΗΚ είναι μια διαβολο-εβδομάδα, αλλά sorry bro είμαι οκαυ, εν επήα ΟΗΚ!

Στους μαχητές έχουμε 4 μαχητόσημα με τα εξής χρώματα: καφέ, δηλαδή εν έσσιεις υπόθεση, κίτρινο… πάλε εν έσσιεις υπόθεση, αλλά ντάξει κάτι κάμνεις, μπλε είσαι ένας τσιάκκος και τέλος κόκκινο είσαι Ο ΤΕΛΕΙΟΣ στρατιώτης! Που την άλλη, όμως, τι σημαίνει Εβδομάδα Μαχητών… σημαίνει κουβάλα, τρέχα, ιδρώσε, τζιαι μεν ρωτάς γιατί. Σου δίνουν εξάρτηση, κράνος, σακίδιο τζιαι G3, τζιαι μετά στέλλουν σε στα βουνά τζιαι στα λαγκάδια λες τζιαι είσαι σε αποστολή.

Ο στίβος μάχης τσακκίζει κορμιά, αλλά πιο πολλά τσακκίζει το ηθικό σου. Τα νυχτερινά μαθήματα, οι πορείες, τα σενάρια πολέμου, εναλλάσσονται με τέτοιο ρυθμό που χάννεις μέρες, ώρες, ίσως και την ψυχή σου. Είσαι κομπάρσος σε πολεμική ταινία… αλλά χωρίς αμοιβή, χωρίς break και χωρίς φώτα!

Το πρώτο «ΠΑΜ» που κάμνεις με το G3 σε ξυπνά πιο πολλά τζιαι που τον καφέ. Βολές με G3A3, G3A4, μηχανήματα που τρέμει το πεδίο. Είναι λες τζιαι είσαι πρωταγωνιστής σε Call of Duty, μόνο που η πίεση, η βρισιές του υπεύθυνου βολής και ο ιδρώτας είναι αληθινά. Στο διπλοκάμπινο με το όπλο στερεωμένο νιώθεις λες τζιαι μπαίνεις στη Γάζα.

Η μπαζούκα εν βαριά, αλλά τα δευτερόλεπτα που την κρατάς, νιώθεις λες τζιαι κρατάς τη δύναμη του Θεού. Τζιαι οι χειροβομβίδες; Ρίχνεις, καρδιοχτυπάς, τρέχεις τζιαι μετά ξαναρίχνεις, χωρίς πολλά λόγια…

Διπλοσκοπία είναι, η πιο underrated εμπειρία φιλίας και παρανομίας στον στρατό! Ο ένας καπνίζει, ο άλλος φυλάει τσίλιες. Αν ακουστεί ήχος, τζιείνοι οι δύο που πριν 5 λεπτά δεν μιλούσαν, κρατούν χεράκια τζιαι τρέχουν.

Άμαν ο άλλος θέλει να μιλήσει στο τηλέφωνο τα προσωπικά του με την κοπέλα του εσύ πρέπει να τον καλύπτεις! Τούτες οι στιγμές εν «ψυχοθεραπεία» πάνω στην σκοπιά. Συζητάς για τα πάντα, χωρισμούς, τη ζωή, το μέλλον σου. Αν έρτει κανένας ανώτερος ξαφνικά, το μόνο που σκέφτεσαι είναι «εν να πάμε στρατοδικείο ή απλά αναφορά;»

Πράσινη γραμμή: εν το άλλο επίπεδο σκοπιάς. Είσαι σε φυλάκιο που χωρεί μόνο εσένα τζιαι τα νεύρα σου, με τον Τούρκο απέναντι να σε καρφώνει σαν να τζιαι κάμνετε staring contest.

Κάθε μέρα πετροπόλεμος, βρισιές τζιαι ατελείωτο «τζαι ποιος είσαι εσύ ρε;». Οι διανυκτερεύσεις κόβονται, ο ύπνος ελαχιστοποιείται, αλλά εσύ στέκεσαι τζιαμέ. Ίσως γιατί έτσι εν να μάθεις εσύ ο ίδιος ποιος πραγματικά είσαι. Ίσως γιατί εν το μόνο μέρος που νιώθεις ότι κάμνεις κάτι «σοβαρό» που αξίζει. Τζιαι μέσα που το τίποτε, χτίζεις χαρακτήρα! Ή απλά αντοχή.

Νοσταλγείς κι εσύ αυτές τις στιγμές απ’ όταν ήσουν στρατιώτης;