Είναι γεγονός ότι με τις οικονομικές συνθήκες που επικρατούν στο αγαπημένο μας νησί, οφείλουμε (σαν καλά παιδιά) να στηρίξουμε και λίγο τους γονιούς μας και να μην τους τρώμε τον μισό μισθό τους κάθε μήνα. Τις περισσότερες περιπτώσεις (κακά τα ψέματα) το πρόγραμμα του πανεπιστημίου μας -με σωστό προγραμματισμό- μας δίνει την ευχέρεια να δουλέψουμε και λίγο part time να βγάζουμε τουλάχιστον τις εξόδους μας και κανένα ρούχο!
Δεν λέω τώρα να “σσσιστείτε” στην δουλειά, αλλά όποια δουλειά και να κάνετε στον ελεύθερο χρόνο σας είναι πολύ καλή. Ούτε λέω να σταματήσετε να διαβάζετε τελείως και να πιάσετε δουλειά, για να συνεισφέρετε οικονομικά (με το να γίνετε μέρος του ΑΕΠ μας), αλλά πιστεύω ότι μπορείτε να τα συνδυάζετε! Μια δουλειά part time θα σας δώσει αρκετές περισσότερες ικανότητες που θα βοηθήσουν περαιτέρω, θα ζουμίσει το βιογραφικό σας και θα γεμίσει και λλίον το πουντζίν σας!
Για όσους δουλεύουν απ’ την άλλην, πρέπει να σας συγχαρώ στην ιδιότητα σας να συνδυάζετε πανεπιστήμιο και δουλειά. Θέλει άθλο και κόπο, κάτι που γίνεται εύκολο φυσικά με το πέρασμα του χρόνου. Για όλους εσάς (όπως και εμένα), τη μέρα που πληρωνόμαστε είμαστε κάπως έτσι:
Για όλους όσους πληρωνόμαστε, αλλά και για όσους δεν δουλεύουν υπάρχουν κάποια στάδια, ένα δράμα που ζούμε κάθε μήνα. Αυτός ο φαύλος κύκλος των χρημάτων (και της διαχείρησης τους) είναι γνωστός σε όλους μας και δεν λέει να σταματήσει Π-Ο-Τ-Ε!
Στάδιο 1: PAYDAY! YYYYAAAYYY!
Χρειάζεται να πω περισσότερα; Είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου!
Στάδιο 2: BIG-SPENDER!
Παράγωγο από το αγγλικό ρήμα spend το οποίο σημαίνει ΞΟΔΕΥΩ! Βασικά ξεκινάς και πετάσσεις λεφτά παντού! Να πληρώσεις τζιαμέ, να αγοράσεις το άλλο, να φκείς στις μπουάτ και στα club σου… Μεγάλη λίστα! Τούτη η συμπεριφορά λογικά κρατά 5-10 μέρες (έβαλα πολλές να σας πιάσω ούλλους μέσα-εμένα λίφκουν που τις 2 μέρες!).
Στάδιο 3: Έρχεται το μέσο του μήνα!
Και εδώ ξεκινούμε και στερέυουμε. Πολλά λογικό, εν η δεύτερη εβδομάδα (εφάμεν τα ούλλα στην πρώτη).
Στάδιο 4: Ξεκινούν τα parties και όλη η διασκέδαση!
Πολλά λογικό όταν ξεκινάς και τραβάς το ζωνάρι σου λίο και σφίγκεσε να μεν ξοθκιαστείς, εν να ξεκινήσουν τα “δυνατά” events σε clubs, εν καρναβάλια-halloween, εν αργίες, έχεις γενέθλια, τραπέζια…ΟΤΙ φανταστείς!
Το προ-τελευταίο στάδιο: Μερική άρνηση!
Ξεκινούν τα όργανα τωρά, όπως και οι προβληματισμοί:
“Καλά οι άλλοι ένταλως αγοράζουν τζίνα τα i-phones ρε πελλέ; Πόσα βαστούν;”
Χωρίς καμιά απάντηση όμως!
“Εν γίνεται να είμαι μόνο εγώ έτσι. Έβρε την δύναμη σου..έχει και άλλους σαν εμένα και χειρότερα!”
Feeling #grateful <3
“Μα αφού εν αγόρασα πολλά πράματα, Θεέ μου κλέφκουν μας σε τούτη την χώρα. Περιπέζουν μας. Ένεν εγώ που φταίω εν τα λεφτά και φέφκουν πολλά γλίορα (μόνα τους?)!”
Ακόμα εν το δέχουμαι…
“ΟΚ. Τον άλλον μήνα εν θα αγοράσω τίποτε, εν να προσέχω να μεν την ξαναπάθω και εν κρίμα. Πρέπει να είμαι πιο συγκρατημένη/ος, πρέπει να φυλάξω λεφτά (θέλω να πάω ταξίδι το καλοκαίρι)!“
Feeling #pumped!
Και όταν πλέον έχεις ξεμείνει από όλα και όλους….
Τελευταίο στάδιο: Κλάμα και τηλέφωνο τον παπά!
- -“Παπά, έκοψα νάκκο μέσα τούτον τον μήνα, μπορείς να μου τανίσεις κάτιτις παραπάνω που τις πεζίνες, τα ενοίκια, τα ρεύματα, κοινόχρηστα, σέρβις αυτοκινήτου κ.ά.;”
- -“Γιατί μόνο τούτο τον μήνα εκόψες μέσα; Κάθε μήνα η ίδια υπόθεση, πάεις και δουλειά άισ’ τον μπελά σου πως εν να μας βοηθάς και νακκουρί!”
Και εσύ έχεις πλέον φτάσει στα όρια της ελεημοσύνης και παίρνεις ύφος αλά Kristen Wiig στην ταινία Bridesmaids:
