Υπάρχουν πολλών ειδών ταξίδια: κάποιοι ταξιδεύουν για διακοπές, κάποιοι για δουλειά και κάποιοι άλλοι για να πάρουν μια καλύτερη γεύση του απέραντου κόσμου που τους περιμένει έξω από την πόρτα τους, γεμάτος από εμπειρίες, ιστορίες και αξέχαστες αναμνήσεις…
Εγώ προσωπικά, ταξίδευα όλη μου τη ζωή. Όταν έχεις ταξιδέψει τόσο πολύ, γίνεται ένα αναπόσπαστο μέρος του εαυτού σου, του δικού σου τρόπου ζωής… Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο εντοπίζεις, σχεδόν πάντα, ένα φτερό, κι αναλόγως του χώρου και του χρόνου στον οποίο βρίσκεσαι, η θέα μπορεί να έιναι ο,τιδήποτε. Μεταξύ μίας απέραντης κοιλάδας από σύννεφα που προσεγγίζουν τον ορίζοντα, ενός έναστρου ουρανού που φωτίζει το απόλυτο σκότος του σύμπαντος, ενός απέραντου ωκεανού που κρύβει αμέτρητα μυστήρια στο βυθό του ή μιας πόλης που ποτέ δεν κοιμάται τη νύχτα.
Το μόνο πράγμα που γνώριζα με βεβαιότητα ήταν ότι, κάποια στιγμή, θα έφευγα από το σπίτι μου χωρίς επιστροφή. Κατ’ αρχάς δεν ένιωθα ότι είχα ποτέ πραγματικά ένα μέρος που να μπορώ να αποκαλώ σπίτι. Ένιωθα περισσότερο στο σπίτι όταν ήμουν στο δρόμο, μακριά από τη καθημερινή μου ρουτίνα που με δένει σε ένα συγκεκριμένο χωρικό και χρονικό πλαίσιο. Έπειτα πάλι, θα μπορούσες να πει κανείς ότι άρχισα να ταξιδεύω για να βρω κάποιο μέρος που να μπορώ να αποκαλώ σπίτι, για να βρω κάτι το οποίο θα με κρατούσε πίσω και θα με παρότρυνε να εγκατασταθώ κάπου.
Κάθε φορά που φθάνεις σε ένα καινούριο προορισμό, ένα μέρος του εαυτού σου αλλάζει. Παίρνεις και μαζί σου, τα μάτια σου ανοίγουν λίγο περισσότερο, διευρύνονται οι πνευματικού σου ορίζοντες και επιστρέφεις λίγο πιο σοφός. Υπάρχουν τόσοι διαφορετικοίπολιτισμοί εκεί έξω, τόσα πράγματα που μπορείς να δεις και να κάνεις, τοσα παραπάνω που μπορείς να μάθεις. Μόνο όταν έχεις ολοκληρώσει τα πρώτα δυο-τρία ταξίδια συνειδητοποιείς πόσο ασήμαντος είσαι στην απεραντοσύνη του κόσμου, και σε μεγαλύτερο βαθμό του σύμπαντος, αλλά ταυτόχρονα το πόσο σημαντικός μπορεί να είσαι σαν άτομο μέσα από την πορεία δράσης που παίρνεις στη δική σου ζωή.
Κι όμως, σε αυτό τον απέραντο κόσμο των μυστηρίων, σε αυτό τον κόσμο γεμάτο από κρυμμένους θυσαυρούς που περιμένουν κάποιο πλανώδιο ταξιδιώτη να χαθεί γυρεύοντας το τίποτα – επειδή σε αντίθεση με τον τουρίστα που ταξιδεύει για να δει και να κάνει συγκεκριμένα πράγματα, ο ταξιδιώτης ταξιδεύει για να χαθεί. Έτσι όταν βρει ξανά το δρόμο του, να κουβαλάει μαζί του ένα μεγαλύτερο κομμάτι του θυσαυρού που λέγετε ‘φύση‘, ένα μεγαλύτερο κομμάτι του χάρτη που λέγετε ‘κόσμος’ και ένα μεγαλύτερο κομμάτι του εαυτού του που τον κάνει πιο ‘ανθρώπινο‘ – υπάρχουν τόσα και τόσοι που του λένε να μην ταξιδεύει…
Του λένε να μην ταξιδεύει αυτοί που είναι κοντά του. Οι γονείς του που θέλουν το καλό του. Οι καλύτεροι του φίλοι. Αυτοί που αγαπάει και αυτοί που τον αγαπούν. Του λένε να μην ταξιδεύει, αυτοί που δεν θέλουν να φύγει. Του το λένε όμως και αυτοί για τους οποίους δεν δίνει δεκάρα. To αφεντικό που νοιάζεται περισσότερο για το πρόγραμμα του επόμενου μήνα παρά τα όνειρά του. Ο σπιτονοικοκύρης που δεν θέλει να βρει κάποιον καινούριο και γενικότερα αυτοί που τους δυσκολεύει. Σαν να μην φτάναν όλα αυτά, παίρνει θέση το ημερολόγιο του γεμάτο υποχρεώσεις:
Ο γάμος κάποιου συγγενή τον επόμενο μήνα.
Τα μαθήματα του πανεπιστημίου που είναι αδιανόητο’ να χάσει.
Τα γενέθλια της μητέρας.
Αυτό το πάρτυ που κάνει ένας φίλος του κάθε χρόνο και ποτέ δεν το έχασε.
Του λένε να μην ταξιδεύει, επειδή του λένε ότι υπάρχουν τόσα άλλα πραγματα που πρέπει να κάνει.
Του το λένε οι πιστωτικές κάρτες και το χρεος.
Το κόστος της βενζίνης του αυτοκινήτου.
Το κόστος των διδάκτρων και των βιβλίων.
Το νοίκι του επόμενου μήνα.
Του λένε να μην ταξιδεύει επειδή δεν διαθέτει τα χρήματα. Προσπαθεί να τον προτρέψει το δελτίο ειδήσεων. Οι φωτογραφίες εξτρεμιστών, κρατώντας όπλα και φωρώντας μαύρα. Οι ιστορίες για ασθένειες, πολέμους και αγνοούμενα παιδιά. Τον παραπλανούν, ψεκάζοντας τον με ψευδαισθήσεις ότι οι άλλες χώρες δεν είναι ασφαλής, ότι είναι καλύτερα να μείνει σπίτι και να βάλει μεγαλύτερες κλειδωνιές. Προσπαθούν να τον εμποδίσουν επειδή δεν εμπιστεύονται τους άλλους ανθρώπους. Αυτοί που έχουν χαθεί στο κοινονικό άγχος. Αυτοί που δεν εμπιστεύονται ούτε καν τους εαυτούς τους. Και τον κυριεύουν με ένα φόβο που δεν μπορεί να εξηγήσει.
Σε αυτό τον κόσμο που του λέει να μην ταξιδέψει, ο ταξιδιώτης θα ταξιδέψει, όσοι κι αν είναι οι λόγοι που του λένε ‘όχι‘. Θα ετοιμάζει ένα σακίδιο και θα κατευθυνθεί σε νέους ορίζοντες. Και όταν αρχίσει το ταξίδι θα μαγευτεί. Θα βρει σιγά-σιγά τη δύναμη να εμπιστευτεί τον εαυτό του ώστε να μπορέσει να ζει χωρίς να κυριεύεται από φόβους και ανησυχίες. Θα εμπιστευθεί τους συνανθρώπους του, διαλέγοντας να μην πεισθεί από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ότι η ανθρωπότητα είναι ‘κακή‘. Αυτή η εικόνα δημιουργήθηκε επειδή τόσα χρόνια του πλασάρανε πάντοτε το κακό. Θα γνωρίσει άτομα που είναι περήφανοι για τις χώρες τους, αυτούς που ξεχειλά η καλοσύνη από τα βάθη της καρδιάς τους, πουθα τον γεμίσουν με ένα αίσθημα νοσταλγίας σαν να βρήκε ένα δεύτερο σπίτι σε μια ξένη γή. Θα βρει αξία σε πράγματα που δεν είναι ανάγκη να αγοράσει, θα μάθει ότι τα υλικά αγαθά του είναι επιπλέον βάρος. Παραθέτωντας το Fight Club του Palahniuk: Τα πράγματα που κατέχετε καταλήγουν να σας κατέχουν. Θα διαλέξει να φυλάξει χρόνο για τα ταξίδια, τα όνειρα, τη ζωή. Θα επιλέγει να ζει τη δική του ζωή και όχι τη ζωή που θέλουν οι άλλοι για αυτόν. Και όταν επιστρέψει από το ταξίδι του, θα μάθει να αγαπά περισσότερο.
Επειδή δεν υπάρχει τίποτα αρκετά παρόμοιο όπως τα ταξίδια, για να σας δείξει τι είχε πριν να φύγει.
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
