Λένε πως η πόλη που σπουδάζεις γίνεται το σπίτι σου…

Για την ακρίβεια, όχι μόνο εμένα αλλά κάθε φοιτητή που ξέρω. Κι αν ποτέ δεν αντιμετώπισα προβλήματα ανασφάλειας, εκείνο το βράδυ του Σεπτέμβρη, βίωσα την μεγαλύτερη. Να αμφιβάλλεις για τον ίδιο σου τον εαυτό, αν μπορείς σε μια χώρα ξένη και άγνωστη, να αντεπεξέλθεις.

Τέσσερα χρόνια μετά και καθώς γράφω αυτό το άρθρο, τα δάχτυλα μου τρέμουν. Θυμάμαι το πρώτο μου βράδυ μακριά από το σπίτι μου και το έντονο συναίσθημα του φόβου.

Τόση ανασφάλεια πια;

Γελάω, επειδή αν μπορούσα να ταξιδέψω πίσω στον χρόνο, την ίδια επιλογή θα είχα κάνει. Θα επέλεγα να σπουδάσω στο ίδιο μέρος, στην πόλη που έγινε το σπίτι μου, με τους ίδιους ανθρώπους, αυτούς που έγιναν οικογένεια μου!

Οι δρόμοι που φάνταζαν κάποτε επικίνδυνοι και απρόσωποι, μετατρέπονται σε ρομαντικά σοκάκια που σε οδηγούν στο σπίτι σου.

Οι πολυκατοικίες που στέκονται ψηλά, επιβλητικά και αγόγγυστα, μετατρέπονται στο προσεγμένα διακοσμημένο σου διαμέρισμα. Ακόμα και τα τρένα που φουριόζικα κινούνται πάνω-κάτω, γίνονται για ‘σένα παιχνιδάκι και αποτελούν πια το αγαπημένο σου μέσο μεταφοράς.

Είναι οι βόλτες δίπλα από το ποτάμι, είναι οι φωτογραφίες στο πάρκο της γειτονιάς, είναι και τα ατέλειωτα βράδια με κουβέντα στο μπαλκόνι με φίλους.

Είναι ακόμα η ίδια διαδρομή, δεκάδες φορές την βδομάδα, από το σπίτι στο πανεπιστήμιο και πίσω! Είναι η χαρά του περιπτερά όταν σε δει, είναι ακόμα και το επικριτικό βλέμμα της γριούλας που μένει απέναντι το βράδυ που σε βλέπει να βγαίνεις.

Με τους ίδιους ανθρώπους! Οι διαδρομές που είναι χιλιοπερπατημένες και τα αστεία που είναι χιλιοειπωμένα. Είναι όλες αυτές οι συνήθειες που σιγά-σιγά μεγαλώνουν μέσα σου το δεσμό σου με αυτή την πόλη.

Είναι η αίσθηση της γλυκιάς ρουτίνας που σε δεσμεύει να αγαπάς αυτή την πόλη αιώνια.

Κι αν μια φορά εσύ αυτή την πόλη την νιώθεις σπίτι σου, εκείνη για άλλες χίλιες σε νιώθει πια δικό της παιδί.