Όσα συμβαίνουν όταν οι κολλητές σου φεύγουν για σπουδές στο εξωτερικό…

Κάποιοι Ελλάδα, άλλοι Αγγλία, άλλοι ακόμα πιο μακριά και εσύ στην Κύπρο… Έρχεται ο καιρός μετά από τόσα χρόνια  να γίνεις φοιτήτρια.

Προτίμησαν την ξενιτιά. Το ήξερες από καιρό ότι πιθανότατα να έφευγαν. Μα δεν το ήθελες και ούτε ήθελες να περάσει τόσο γρήγορα ο καιρός. Τρόμαζες στη στιγμή που θα τις έβλεπες για τελευταία φορά στην πόλη σου, ή στο αεροδρόμιο.

Φοβόσουν μη βάλεις τα κλάματα, φοβόσουν πως δεν θα το άντεχες. Ναι, φοβόσουν τόσα πολλά…

Δεν θέλεις να αφήσεις από την αγκαλιά σου τις κολλητές σου.  Δεν θέλεις  να τις δεις να μπαίνουν στο αυτοκίνητο και να φεύγουν, ούτε να απομακρύνονται προς την είσοδο του αεροδρομίου με δάκρυα στα μάτια.

Δεν έχεις άλλωστε και άλλη επιλογή. Θα γνωρίσεις και άλλα παιδιά στο δικό σου πανεπιστήμιο, σου λένε όλοι. Θα κάνεις καινούριες φίλες…

Αυτές είναι οι φίλες σου, οι κολλητές σου, αυτές που μαζί τους πέρασες τα πάντα. Αυτές  που σε είδαν σε όλα τα όμορφα και όλα τα άσχημα,  που ξέρουν όλες σου τις ιδιοτροπίες, τις αδυναμίες σου, που σε έχουν δει να κάνεις τις πιο μεγάλες χαζομάρες!

Ζηλεύεις ότι κάποια άλλη μπορεί να πάρει τη δική σου θέση στη ζωή τους. Ζηλεύεις που θα έχουν κάποιαν άλλη για διπλανή στις διαλέξεις του Πανεπιστημίου, ενώ τόσα χρόνια ήταν οι δικές σου διπλανές. Που πάντα σας έκανε παρατήρηση η καθηγήτρια επειδή μιλούσατε.

Ζηλεύεις που δεν θα είσαι πια η πρώτη που θα μαθαίνει ποιο αγόρι γνώρισαν ή με ποιον βγήκαν ραντεβού.

Ζηλεύεις που θα πίνουν με συμφοιτήτριες τους τον απογευματινό τους καφέ και που θα πηγαίνουν για ψώνια στο εμπορικό με κάποιες άλλες.

Σκέφτεσαι ότι δεν θα είσαι μαζί τους όταν αυτές δεν είναι καλά, ούτε  θα μπορούν να σε πάρουν τηλέφωνο και να τους λες “κλείνω και έρχομαι”.

Δεν θα είναι απέναντι σου όταν θα σου παραπονούνται πως πάχυναν ή να σου ζητάνε τη γνώμη σου για το τι χρώμα να βάψουν τα μαλλιά τους. Θα τις βλέπεις πίσω από μιαν οθόνη, και ο χρόνος θα σου φαίνεται τόσο λίγος κάθε φορά που θα μιλάτε από video call ή από Skype.

Εκείνη την παλιομέρα του αντίο. Και εκείνη η μέρα επαναλαμβάνεται, ξανά και ξανά. Κάθε φορά που επιστρέφουν και φεύγουν ξανά. Πιάνεις τον εαυτό σου να τις πεθυμάς πολύ συχνά και να περιμένεις τόσο πολύ τη στιγμή που θα επιστρέψουν και θα τις σφίξεις στην αγκαλιά σου.

Τα σκέφτεσαι όλα τόσο έντονα και τα μάτια σου βουρκώνουν. Μα γιατί; Δεν το συνήθισες τόσες φορές;

Οι κολλητές σου είναι για ‘σένα τα πάντα όλα. Και τις θέλεις δίπλα σου, μαζί σου.

“Μα δεν πειράζει, είναι πάντα μέσα μου“… σκέφτεσαι και τις αποχαιρετάς για ακόμη μια φορά.

 Αφιερωμένο στις κολλητές μου.