Ο Γιώργος Παπαδόπουλος αποτελεί παράδειγμα ποδοσφαιριστή – φοιτητή αφού όχι μόνο τελείωσε τις πανεπιστημιακές του υποχρεώσεις με 8,3 γενικό βαθμό, αλλά κατάφερε να πάρει μεταγραφή στην Ανόρθωση με την πολύ καλή του παρουσία στα γήπεδα της 2ης κατηγορίας.
Γιώργο, πώς ξεκίνησε η ιστορία σου με το ποδόσφαιρο;
Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο στην ηλικία των 8 χρονών μαζί με τον κολλητό μου στο ΘΟΙ Λακατάμιας. Ξεκινήσαμε χωρίς μεγάλες βλέψεις αλλά σιγά – σιγά άρχισα να συνδυάζω τις προπονήσεις με το σχολείο και άρχισα να καταλαβαίνω πως τα πράγματα σοβαρεύουν. Στα 16 μου σοβάρεψε για τα καλά αφού με κάλεσαν στην Εθνική Παίδων. Αυτό ήταν το καθοριστικό σημείο γιατί ως τότε ήμουν σε μια μικρή ομάδα της περιοχής μου, αλλά όταν σε καλούν Εθνική, συνειδητοποιείς πως μπορείς να κάνεις κάτι περισσότερο. Κάπου εκεί, το πήρα πιο σοβαρά. Εκεί καθόριζα λίγο τον χρόνο μου, το πρόγραμμα μου. Ήμουν στο Λύκειο και η ζωή μου ήταν σχολείο – μπάλα – διάβασμα. Ήμουν και καλός μαθητής! Τότε ήμουν καλός μαθητής για να μην ανησυχούν οι γονείς μου και να μπορώ να παίζω μπάλα. Μετά από μερικά χρόνια όμως καταλαβαίνεις πως για σένα το κάνεις!
Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με την πρώτη κατηγορία;
Στα 18 μου έφυγα από το ΘΟΙ, πήγα στον Ερμή ενώ παράλληλα υπηρέτησα κανονικά την στρατιωτική μου θητεία. Εκείνη η περίοδος και αν ήταν δύσκολη. Για 2 χρόνια η ζωή μου ήταν συνέχεια στην πρίζα. Η σωματική αλλά και η ψυχολογική κούραση που βίωνα ήταν απίστευτη! Έμεινα 4 χρόνια στον Ερμή, και μετά ακολούθησα κάποιες συμβουλές να πάω στη Β’ κατηγορία να πάρω παιχνίδια στα πόδια μου. Εξάλλου στα πρώτα χρόνια μου στον Ερμή στην Α’ κατηγορία άρχισα και το πανεπιστήμιο και στην αρχή ήταν λίγο περίεργο να συνδυάζω το πανεπιστήμιο με την Α’ κατηγορία. Ήταν η σεζόν που έπαιξα γύρω στα 11 – 12 παιχνίδια με τον Ερμή και ήταν κάπως περίεργο αλλά για να πω την αλήθεια δεν μου φάνηκε τόσο δύσκολο γιατί προερχόμουν από το συνδυασμό στρατού και ποδόσφαιρο που ήταν πιο δύσκολο.
Όταν λες ήταν δύσκολο να συνδυαστούν, τι εννοείς;
Απλά, εγώ δεν έκανα ποτέ φοιτητική ζωή! Δηλαδή ούτε όταν ήμουν στον Ερμή στην Α’ κατηγορία, ούτε όταν πήγα Δερύνεια να παίξω, ούτε όταν ήμουν στην ΑΠΕΠ. Αυτά τα 4 χρόνια που ήμουν πανεπιστήμιο δεν έκανα ποτέ φοιτητική ζωή, να χαρώ, να βγαίνω έξω, αυτό που έχουν όλοι στο μυαλό τους σαν φοιτητική ζωή. Έπρεπε πάντα να έχω το πρόγραμμα μου. Για παράδειγμα τα μαθήματα μου πάντα τα προγραμμάτιζα το πρωί γιατί το απόγευμα είχα προπόνηση. Έπρεπε να ξυπνώ πρωί, να φάω σωστά, να πάω πανεπιστήμιο. Το μεσημέρι, πάλι, να φας σωστά, να κάνεις ακόμα ένα μάθημα και αμέσως να φύγεις για προπόνηση.
Ήταν και ο Πανεπιστημιακός αθλητισμός στον οποίο συμμετείχες. Πως σε επηρέαζε αυτό;
Στον Πανεπιστημιακό Αθλητισμό, συμμετείχα κανονικά και τα 4 χρόνια στην ομάδα του Πανεπιστημίου Κύπρου στο ποδόσφαιρο αλλά δεν μπορούσα να προπονούμαι, απλά πάντα ήμουν παρών στα παιχνίδια. Δεν συνέβαλε στο να κρατηθώ σε φόρμα γιατί προπονήσεις έκανα μόνο με τις ομάδες μου. Εκείνο που μου έδωσε ο Πανεπιστημιακός Αθλητισμός ήταν οι γνωριμίες που έκανα γιατί ήταν άνθρωποι με παρόμοιες, με τις δικές μου, εμπειρίες. Δηλαδή ήταν άνθρωποι που και εκείνοι είχαν την ομάδα τους και είχαν και το Πανεπιστήμιο, δηλαδή βιώναμε λίγο – πολύ το ίδιο πράγμα. Υπήρχε και μια διαφορά από τον επαγγελματικό αθλητισμό. Στον επαγγλεματικό αθλητισμό κάπου υπάρχει και το οικονομικό που όσο μεγαλώνεις αρχίζει να παίζει το ρόλο του, γίνεται όλο και πιο σημαντικό. Στον Πανεπιστημιακό Αθλητισμό το έκανες απλά επειδή σου άρεσε, και αν σου άρεσαν οι άνθρωποι που ήσουν μαζί τους, ήταν επιλογή σου. Εγώ ήμουν πολύ τυχερός γιατί και τα 4 χρόνια που ήμουν εκεί, οι ανθρώποι που είχα να κάνω μαζί τους, και οι συμπαίκτες μου και οι προπονητές μου, όλοι στο Πανεπιστήμιο Κύπρου ήταν απίστευτοι.
Πόση κατανόηση, πόση στήριξη είχες από το Πανεπιστήμιο σαν αθλητής;
Στήριξη ή έξτρα βοηθήματα ή απαλλαγές ή διευκολύνσεις, αθέμιτες, σε σχέση με άλλους φοιτητές δεν είχα ποτέ. Πάντα η αντιμετώπιση που είχα είναι «πρώτα είσαι φοιτητής και μετά ποδοσφαιριστής» αλλά έδειχναν μια ευαισθησία πάντα, όσο αφορούσε θέματα εξετάσεων, δηλαδή εξετάσεις που συμπίπταν με αγώνες. Ειδικά τον πρώτο χρόνο που είχα και ταξίδια με την Εθνική Ελπίδων, ο καθηγητής Κώστας Χατζηγιάννης μου άλλαξε την ενδιάμεση εξέταση και ήταν πολύ σημαντικό για μένα γιατί ήταν και η πρώτη. Έδειχναν ιδιαίτερη ευαισθησία σε θέματα που είχαν να κάνουν με την συμμετοχή μου με την Εθνική. Δεν είχε να κάνει όμως με την οργάνωση του Πανεπιστημίου, δηλαδή να υπάρχει ένα πλαίσιο που να βάζει τους αθλητές και να τους βοηθά. Μπορεί να διαλέγουμε πιο νωρίς μαθήματα αλλά εναπόκειται στην προσωπική ευαισθησία και κατανόηση του εκάστοτε καθηγητή. Εκείνους που θα ευχαριστούσα είναι τους καθηγητές μου, που χωρίς να το ξέρει κανένας, έδειξαν κάποια ευαισθησία εκείνα τα 4 χρόνια και το Αθλητικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Κύπρου που είναι άτομα που εκτιμώ αφάνταστα, και είναι δίπλα στους αθλητές. Μπορεί να μην υπάρχει το οργανωτικό πλαίσιο αλλά εκείνοι οι άνθρωποι είναι δίπλα στους αθλητές γενικά. Ιδιαίτερα για μένα, πιο κοντά μου ήταν ο Αντρέας Καλλινίκου που πραγματικά, όχι μόνο μαζί μου, οποιοσδήποτε συμμετείχε στην ομάδα ποδοσφαίρου, και μπορούν να το επιβεβαιώσουν και τα άλλα παιδιά, ήταν δίπλα μας. Είτε ήταν βοήθεια για την προπόνηση ή απλά μια κουβέντα, ο Καλλινίκου πάντα ήταν εκεί και τον ευχαριστώ για αυτό!
Πώς συνεχίστηκε η ζωή σου μετά τις σπουδές σου;
Πέρσι τελείωσα, είχα την σεζόν μου στην ΠΑΕΕΚ Κερύνειας στην Β’ κατηγορία γιατί τα τελευταία 3 χρόνια ήμουν στην Β’ κατηγορία για να πάρω παιχνίδια στα πόδια μου, πράγμα για το οποίο νιώθω πολύ καλά. Φέτος ήρθε η πρόταση από την Ανόρθωση και δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να την αρνηθώ! Ήταν μια ευκαιρία για μένα να επανέλθω στην Α’ κατηγορία και να δείξω πως όλα εκείνα τα χρόνια που ήμουν στην Β’, που πάλευα υπό αντίξοες συνθήκες κάποιες φορές, πιο δύσκολες από την Α’ κατηγορία, δεν πήγαν χαμένα.
Ποια είναι η διαφορά στην προβολή της Α’ κατηγορίας με τις πιο κάτω;
Αυτό που έθιξες τώρα είναι η πιο σημαντική διαφορά των 2 κατηγοριών στην Κύπρο. Γιατί με τη Α’ κατηγορία ασχολείται η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου. Ασχολείται η μεγάλη πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης, έχει τηλεοπτική κάλυψη και είναι πολύ εύκολο κάποιος και να μην θέλει να την παρακολουθήσει, να την ακολουθεί κατά κάποιο τρόπο. Δηλαδή δεν θα πας σε ένα καφέ και να δεις να παίζει στην τηλεόραση ένα παιχνίδι Β’ κατηγορίας, ενώ πολύ εύκολα θα παίζει ένα παιχνίδι Α’ κατηγορίας. Η διαφορά είναι τεράστια στο θέμα προβολής και το κάνει ακόμα πιο δύσκολο για αυτούς που πάνε κάτω να παίξουν να μπορούν να ξανάρθουν πάνω. Πας σε ένα πρωτάθλημα που πρέπει να «ακουστείς», να κάνεις δηλαδή ακόμα παραπάνω από εκείνα που χρειάζονται. Δεν υπάρχει προβολή. Δηλαδή, στην Α’ κατηγορία μπορεί 1 – 2 παιχνίδια να είναι αρκετά ενώ στην Β’ κατηγορία μπορεί να κάνεις 2 – 3 χρόνια και η προβολή που έχεις μπορεί να είναι μηδαμινή.
Ποια θεωρείς την πιο μεγάλη σου επιτυχία;
Θεωρώ πως ακόμα δεν πέτυχα κάτι, εννοώ κάτι πολύ μεγάλο. Ακόμα δεν νιώθω γεμάτος, νιώθω ότι έχω πράγματα να πετύχω και δεν θεωρώ πως πέτυχα κάτι άξιο αναφοράς, να το καθορίζω ως μεγάλη επιτυχία. Θεωρώ πως ακόμα δεν ήρθε. Απλά μια από τις στιγμές που θα μου μείνουν παραπάνω σαν εμπειρία ήταν ένα παιχνίδι που κάναμε με την Εθνική Ελπίδων εναντίον της Γερμανίας και ήταν κάποια πράγματα που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση γιατί πρώτη φορά τα ζούσα και νομίζω πως αρκετοί από εκείνη την εντεκάδα τα ζούσαν για πρώτη φορά. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε 11 παίκτες που ενώ παίζαμε Τρίτη, το περασμένο Σαββατοκυρίακο είχαν παίξει Bundesliga. Στο γήπεδο υπήρχαν 13 χιλιάδες κόσμος, οι 2,5 χιλιάδες ήταν δωρεάν εισιτήρια για παιδιά δημοτικών σχολείων που έδειχνε και την κουλτούρα τους. Για όλους μας που συμμετείχαμε σε εκείνο το παιχνίδι ήταν η πρώτη φορά που παίζαμε μπροστά από 13 χιλιάδες κόσμο. Δεν αντιμετωπίσαμε κάτι εχθρικό, όλοι ήταν φιλικοί, ακόμα και οι παίκτες που αμείβονταν με χιλιάδες ευρώ και έβλεπες και πριν και μετά το παιχνίδι πως οι Γερμανοί σε αντιμετώπιζαν με τον δέοντα σεβασμό. Σίγουρα το επίπεδο τους ήταν πολύ πιο ψηλό από το δικό μας αλλά μας αντιμετώπισαν παντού, και στα αποδυτήρια και στις υποδοχές, με τον δέοντα σεβασμό. Αυτή ήταν μια στιγμή που ξεχωρίζω.
Μια συμβουλή για τους φοιτητές – αθλητές;
Για τους νέους, γενικά, που είναι αθλητές θα τους έλεγα να μην βασιστούν ποτέ εξ’ ολοκλήρου στον αθλητισμό. Ναι, να πιστεύουν στα όνειρα τους και να τα προσπαθούν όσο μπορούν αλλά πάντα να φροντίζουν και την πανεπιστημιακή τους καριέρα. Όχι επειδή το ποδόσφαιρο ή οποιοδήποτε άλλο άθλημα έχει ρίσκα και μπορεί να τραυματιστείς. Να επικεντρώνονται στο άθλημα τους και να πιστεύουν στα όνειρα τους απλά να το κάνουν με ένα άλλο σκεπτικό, όπως το έκανα και εγώ. Το να ασχολείσαι με την πανεπιστημιακή σου μόρφωση σου αφαιρεί πολύ άγχος. Το γεγονός πως έπαιζα ποδόσφαιρο μου αφαιρούσε άγχος από το Πανεπιστήμιο και το διάβασμα αλλά ακόμα πιο σημαντικό, το γεγονός πως φρόντιζα για τη μόρφωση μου αφαιρούσε άγχος από το γεγονός πως μπορεί να μην πετύχω σαν ποδοσφαιριστής. Το ζω χωρίς την έξτρα πίεση που έχουν άλλοι αθλητές που δεν φροντίζουν για την μόρφωση τους. Η προσωπική μου άποψη είναι πως μπορείς να κάνεις και τα 2. Λένε πως είναι δύσκολο. Μπορείς όταν θέλεις. Θυσιάζεις πολλά πράγματα αλλά μπορείς. Εκείνοι που είναι αθλητές και αρχίζουν σπουδές μπορεί να σκέφτονται αν συνδυάζονται. Έχω να τους πω πως ναι, συνδυάζεται φτάνει να τα θέλεις πολύ και τα 2. Αν θέλεις πολύ και τα 2 σημαίνει πως θα κάνεις και τις ανάλογες θυσίες, που είναι αρκετές έχω να πω, και μπορείς να τα καταφέρεις. Να μην σκέφτονται καν το ενδεχόμενο να εγκαταλείψουν το ένα από τα 2, αλλά να σκέφτονται πως σίγουρα θα πρέπει να αφήσουν άλλα πράγματα.
