Έχασες (πάλε) τα κλειδιά σου; Ο απόλυτος οδηγός για να τα βρίσκεις κάθε φορά!

Ξεκινάς να κοιτάζεις στα κλασικά μέρη που βάζεις συνήθως τα κλειδιά σου. Το τραπεζάκι στο σαλόνι, το γραφείο που (δεν) διαβάζεις, τους πάγκους της κουζίνας, το ράφι της τουαλέτας, πάνω στην πόρτα.

Εν χασιμιά. “Μήπως εν μέσα στην τσέπη μου;”. Ξανακοιτάζεις. Άνοιξεν η γη τζιαι εκατάπιεν τα.

Φίλες και φίλοι, κλειδιά υπάρχουν!

Συγκεντρώθου. Τι έκαμνες πριν; Έβλεπες τηλεόραση. Σηκώνεις τον καναπέ πάνω, γυρίζεις τον, ψάχνεις στα κενά. Τίποτε. Ανοίεις το ψυγείο –έσσιει χάζι λαλείς– φκάλλεις τα ούλλα έξω. Τα μισά εν λιγμένα by the way, αποτυχία.

Κοιτάζεις μέσα στο φούρνο, πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού, μέσα στα κόφλεξ – τρώεις τζιαι λλία επί της ευκαιρίας-, ανακαλύπτεις ένα νέο ερμάρι που εν είχες προσέξει μέχρι σήμερα. Δειλά-δειλά ανοίγεις και ένα box-file σου. Ίντα τσσιάνςς να εν τζιαμέ…

Κατεβάζεις που τον πάγκο αλεύρι, ζάχαρη, σόδα, πορτοκάλια και ξεκινάς να κάμεις… φανουρόπιτα.

Κοιτάζεις το κατοικίδιο σου, σκέφτεσαι: “λαλείς;”. Ψάχνεις κάτω που το χαλί, μέσα στα μαξιλάρια, τζιείνο το σακάκι που έσσιεις να φορέσεις που το 2009 –μόλις εθυμήθηκες γιατί-, επιχειρείς να ελέγξεις άπλυτα και σκουπίδια, περνάς τη στάχτη της φουκούς που εξονυχιστικό έλεγχο –επήαινε μια σουβλούα τωρά-.

Πιάνουν σε τα ψυχολογικά σου. “Είχα που τα αλήθκεια κάποτε κλειδιά; Τι είναι η πραγματικότητα; Γιατί εν με ήθελε η Μαρία στο νηπιαγωγείο; Πόσο εξαρτημένοι είμαστε πλέον από τον καταναλωτισμό;“

Ένα μικρό κομμάτι μέσα σου εύχεται να μεν τα έβρεις ποτέ. Έγινε τόσο οικείο το συναίσθημα της απουσίας τους, που δεν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου χωρίς αυτό.

Ήρθε η ώρα να βάλεις τα μεγάλα μέσα. Ήλπιζες να μη φτάσει ποτέ αυτή η στιγμή, αλλά είσαι αναγκασμένος.

-Μάμμααααααα; Είδες τα κλειθκιά μου;

-Εν πάνω στο τραπεζάκι στο σαλόνι.

Κοιτάζεις. Εν τζιαμέ. Τωρά ξέρεις.

Πόσες φορές σου έτυχε τούτο το πράμα;

Δες επίσης: Όλες οι στιγμές “αδυναμίας” που η μάμα μας εφάνηκε χρήσιμη τελικά!