Η Μαρία Γεωργιάδου έχει αφοσιώσει σημαντικό κομμάτι της ζωής της στο χορό. Από τότε που θυμάται η ίδια τον εαυτό της, όπως μας είπε, ο χορός ήταν κομμάτι της ζωής της, ενώ πρόσφατα αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά πλέον, με τη μεγάλη της αγάπη.
Δες όλα όσα μας είπε παρακάτω:
Γεια σου Μαρία, καταρχάς πες μας λίγα λόγια για τον εαυτό σου.
Το όνομα μου είνα Μαρία Γεωργιάδου, είμαι 27 χρονών, έχω σπουδάσει διαφήμιση στην Αγγλία, στο δημιουργικό κομμάτι, όχι το επιχειρηματικό. Έχω και κάποια χόμπι που κάνω στον ελεύθερο μου χρόνο και το πιο σημαντικό από όλα είναι ο χορός και η γυμναστική, βόλτες με φίλους και ψώνια τα άλλα.
Πώς έγινε και ασχολήθηκες με τον χορό; Τι σε παρακίνησε να μπεις στον συγκεκριμένο χώρο;
Ο χορός ξεκίνησε από την αρχή της ζωής μου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι να χορεύω.
Μπορώ να σου πω οτι χόρευα πριν καν περπατήσω, αν μου επιτρέπεται αυτή η έκφραση.
Ο χορός ήταν εκεί από το ξεκίνημα της ζωής μου, αν όχι από τα 3, από τα 5 μου χρόνια ήμουν σε μια σχολή χορού.
Εννοείται πως οι μαμάδες συνήθως παρακινούν τις κόρες τους σε τέτοιου είδους χόμπι. Είναι επιλογή του παιδιού όμως αν θα του αρέσει, αν δεν του αρέσει, αν θα μείνει αν θα φύγει.
Εγώ έμεινα γιατί με εκφράζει, είναι ένας τρόπος να εκφράσεις τα συναισθήματα σου, οποια και αν είναι αυτά, είτε είναι χαρά, λύπη, θυμός, αγωνία οπότε ο χορός μπήκε στη ζωή μου από τα 5 μου χρόνια.
Μέσα σε αυτά τα 20 περίπου χρόνια με ποια είδη χορού ασχολήθηκες;
Είχα ξεκινήσει όπως ξεκινούσαν όλοι σχεδόν με λάτιν, ελληνικούς χορούς. Δηλαδή, τότε τουλάχιστον, στην παιδική μας ηλικία δεν ήταν διαδεδομένο το breakdance, το hip hop. Ήταν περισσότερο το ελληνικό στοιχείο, το λάτιν, προς τους γενικούς χορούς.
Σήμερα, πού είσαι πιο αφοσιωμένη; Με ποιους χορούς ασχολείσαι;
Κάνω παραπάνω λάτιν, τανγκό. Έκανα και bellydance, υπήρχε στη ζωή μου για περίπου 3 χρόνια. Ξέρω και λίγο hip hop αλλά απλά κάποιες κινήσεις όπως και κάποιους άλλους χορούς που είναι πιο διαδεδομένοι στο εξωτερικό αλλά πλέον τους έχουμε και στην Κύπρο όπως το dancehall, ένας χορός που προέρχεται από την Jamaica. Μου αρέσει και ο συγκεκριμένος χορός που πλέον υπάρχει και στην Κύπρο αλλά όχι τόσο όσο το λάτιν και το ταγκό.
Γιατί επέλεξες ειδικά το λάτιν και το τανγκό;
Βασικά είμαι περισσότερο στο τανγκό παρά το λάτιν. Το λάτιν χωρίζεται σε 2 κατηγορίες. Υπάρχει η κατηγορία του ballroom, που σημαίνει χορός που γίνεται σε ένα δωμάτιο που αυτή η κατηγορία είναι διαφορετική από τους λάτιν. Το λάτιν θεωρείται η σάλσα…
Υπάρχουν δηλαδή είδη που αποκλείεται να είναι εντός ενός δωματίου;
Είναι ο όρος το ballroom π.χ. το βάλς θεωρείται ballroom χορός δεν θεωρείται λάτιν χορός. Ο λάτιν χορός είναι πιο του δρόμου χορός. Δηλαδή το βάλς, για να πάρω το συγκεκριμένο είδος χορού δεν μπορεί να γίνει στο δρόμο, θέλεις δωμάτιο ενώ η σάμπα, ας πούμε, είναι πιο street style.
Τώρα εγώ είμαι παραπάνω στο τανγκό. Το τανγκό είναι μέσα στους ballroom γιατί χορεύεται μέσα σε ένα δωμάτιο αλλά υπάρχουν 2 είδη τανγκό. Υπάρχει το κανονικό, το παραδοσιακό τέλος πάντων, τανγκό και το αργεντίνικο τανγκό. Το αργεντίνικο τανγκό είναι κατηγορία από μόνο του.
Και η διαφορά του από το κανονικό ποια είναι;
Η κινησιολογία τους, περίπου, είναι η ίδια απλά το κανονικό είναι πιο “αυστηρής” μορφής. Το αργεντίνικο είναι πιο ελεύθερης διασκευής, αν μπορώ να το πω έτσι. Εγώ είμαι και στα 2 είδη, μου αρέσουν και τα δύο αλλά αν μπορούσα να επιλέξω ένα θα ήταν το αργεντίνικο.
Γενικώς το τανγκό είναι ο χορός του πάθους. Τελεία. Θέλεις πολύ πειθαρχία για να κάνεις το τανγκό γιατί παρ’ όλο που θεωρείται ο χορός του πάθους είναι ένας αρκετά δύσκολος χορός. Δύσκολος με την έννοια οτι πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος, πειθαρχημένος.
Δηλαδή το χέρι πρέπει να είναι εκεί που πρέπει, ούτε πιο πάνω, ούτε πιο κάτω. Το σώμα σου πρέπει να είναι εκεί που πρέπει και το πόδι. Το πόδι και στο αργεντίνικο τανγκό και στο κανονικό είναι ίσιο, όπως είναι το πόδι μιας μπαλαρίνας δηλαδή ναι, υπάρχουν στιγμές που το πόδι μιας μπαλαρίνας θα λυγίσει για μια κίνηση αλλά συνήθως είναι κοφτές οι κινήσεις, αυστηρές όπως είναι οι κινήσεις του μπαλέτου.
Και επειδή το μπαλέτο δεν είναι εύκολος χορός, πόσο μάλλον το τανγκό αλλά είναι πάθος και γι’ αυτό μου αρέσει πολύ!
Υπάρχει κάποια στιγμή σου που να έχει να κάνει με τον χορό και να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες;
Νομίζω πως αν έχω να θυμάμαι κάποιες στιγμές από το χορό είναι οι παραστάσεις. Γιατί ήμουν σε σχολή χορού, όπως είπα, από τα 5 μου μέχρι και τα 18 όταν θα έφευγα για Αγγλία, εντάξει όχι την ίδια, είχα αλλάξει σχολές χορού ανάλογα με το είδος που ήθελα να πάω και να δοκιμάσω διάφορα είδη χορού.
Δεν είμαι άτομο προσηλωμένο μόνο σε ένα είδος. Είχα ξεκινήσει με εκείνα που είπαμε πριν, τον ελληνικό, τον γενικό, τον freestyle και λίγους λάτιν χορούς. Το λάτιν παρέμεινε σταθερό αλλά όσο μεγαλώνεις αλλάζουν οι προτιμήσεις σου. Μετά από αυτό, δοκιμάστηκα και στο bellydance και μετά είχα πάει σε σχολή που έκανα αποκλειστικά ταγκό.
Αλλά αυτό που έχω να θυμάμαι από το χορό είναι οι παραστάσεις μου. Στο bellydance και το ταγκό δεν είχα μπει σε γιορτές γιατί δεν είχα και τον χρόνο να αφιερώσω λόγω του σχολείου αλλά σαν πιο μικρή, ναι. Οι παραστάσεις, οι κόποι μια χρονιάς μπροστά σε κοινό νομίζω είναι το καλύτερο συναίσθημα.
Τι σημαίνει δηλαδή για ‘σένα ο χορός;
Για ‘μένα ο χορός είναι κάτι σαν τη θρησκεία.
Είναι βέβαια πολύ διαφορετικό τι σημαίνει για ΄μένα ο χορός με το τι κάνει στους ανθρώπους. Το τι κάνει ο χορός στους ανθρώπους δεν είναι μόνο να πηγαίνεις να χορεύεις εκεί και να κάνεις ένα είδος γυμναστικής, ένα είδος αθλήματος. Ο χορός σου διδάσκει και κάποιες αρχές τις οποίες μπορεί να μην τις συνειδητοποιείς από την αρχή αλλά σιγά – σιγά. Δηλαδή, όταν πας σε μια σχολή χορού θα δεις οτι υπάρχουν τάξεις.
Αυτή η τάξη χορού αποτελείται από παραπάνω από 1 άτομο, αποτελείται από μια ομάδα με παιδιά που υπάρχει δασκάλα οπότε το πρώτο πράμα που μαθαίνει ένα παιδί είναι να συνεργάζεται γιατί είναι όλοι μια ομάδα. Άρα δεν είναι μόνο να εξασκώ το σώμα μου αλλά να εργάζομαι και ομαδικά.
Το μωρό πρέπει ότι διδαχτεί από την καθηγήτρια του να το κάνει. Άρα μαθαίνει να ακολουθά οδηγίες, δηλαδή μαθαίνει να είναι πειθαρχημένο. Ενδυναμώνεται, όπως είπαμε, το ομαδικό του πνεύμα και η υπακοή του γιατί αν δεν υπακούσει την δασκάλα του και κάνει ότι θέλει δεν θα βγει κάτι ωραίο. Σκέψου τώρα 10 άτομα που βρίσκονται σε μια τάξη, που η καθηγήτρια προσπαθεί να βγάλει μια χορογραφία, ο καθένας να κάνει ότι θέλει, θα είναι χάος.
Μαθαίνουν ακόμα να ακολουθούν μια στρατηγική γιατί κατά τη διάρκεια της σχολή χορού, όπως ίσως και ‘συ είδες σε παραστάσεις, υπάρχει μια χορογραφία. Για να γίνει αυτή η χορογραφία απαιτούνται κι άλλα πράγματα εκτός την τεχνική των βημάτων. Πρέπει να συνεργάζομαι, πρέπει να υπακούω, να τα κάνω σωστά, πρέπει να συγκεντρώνομαι στα βήματα μου, όποτε ο χορός αυξάνει και την συγκέντρωση του παιδιού.
Αυτά είναι τι προσφέρει ο χορός. Τώρα για ‘μένα ο χορός, εκτός από θρησκεία, δεν ξέρω αν έχω τα λόγια να χαρακτηρίσω την αγάπη μου για τον χορό. Αν ρωτήσεις τους συγγενείς και τους φίλους μου, που με ξέρουν πολύ καλά, πες μου ένα χόμπι που αντιπροσωπεύει την Μαρία θα σου πουν ο χορός. Τελεία και παύλα (γέλια).
Ποια είναι η άποψη σου για τον χορό στην Κύπρο; Πώς αντιμετωπίζεται, πώς προβάλλεται και όλα όσα έχουν να κάνουν με τον χορό στην Κύπρο γενικά.
Ωραία ερώτηση. Εντάξει, ο χορός στην Κύπρο σε σχέση με το πώς ήταν και το πώς έχει καταλήξει έχει βελτιωθεί πάρα πολύ. Τουλάχιστον από την δική μου οπτική γωνία σαν Μαρία, βλέπω οτι πολλοί γονείς αντιλαμβάνονται πλέον εκείνα που είχαμε πει πιο πριν, τι μπορεί να δημιουργήσει ο χορός στα παιδιά τους και τα στέλνουν να μάθουν χορό. Οπότε υπάρχει μια θετική εξέλιξη στην ιστορία του χορού στην Κύπρο.
Πλέον ο κόσμος είναι πιο ανοιχτός στο θέμα του χορού γιατί ο χορός πέρα του οτι ενώνει ανθρώπους, ενώνει και εθνικότητες. Και η Κύπρος σαν ένα μικρό νησί, που μπορεί να είμαστε λίγο πιο συντηρητικοί, άρχισε να διευρύνεται αυτό (η ένωση εθνικοτήτων).
Εντάξει, ο χορός είναι ένα άθλημα το οποίο όμως είναι και τέχνη.
Όλα τα σπορ είναι και άθλημα και τέχνη γιατί πρέπει να έχεις το ταλέντο. Ναι, μπορεί να χτιστεί το ταλέντο αλλά όταν υπάρχει έμφυτο είναι πιο εύκολο να εξελιχτεί.
Τα χορευτικά δρώμενα στην Κύπρο νομίζω πως είναι σε μια πολύ καλή πορεία. Υπάρχουν αρκετές σχολές, χαίρομαι που βλέπω παραπάνω ανθρώπους που μπαίνουν σε αυτό το άθλημα – τέχνη γιατί δεν έχουν να χάσουν κάτι, μόνο να κερδίσουν έχουν με τον χορό γιατί, όπως είπα και στην αρχή, ο χορός εξωτερικεύει τα συναισθήματα οπότε παρά να θυμώνω με τον άλλο καλύτερα να το βγάλω στο χορό έτσι θα ηρεμήσεις.
Αλλά χαίρομαι που βλέπω νέους που ασχολούνται επαγγελματικά με αυτό γιατί η Κύπρος είναι ένα μικρό νησί και πολλές φορές είμαστε και λίγο “συντηρητικοί” σαν λαός, πολλοί πιστεύουν πως με το να σπουδάσω χορό, κάτι που πίστευα και εγώ στο παρελθόν και γι’ αυτό δεν το σπούδασα, οτι δεν θα βρουν δουλειά εκτός αν μείνουν στο εξωτερικό. Η Κύπρος δεν είναι ούτε Αγγλία ούτε Αμερική. Πλέον αυτό δεν αποτρέπει τους νέους μας να σπουδάσουν αυτό το πράγμα.
Χαίρομαι που βλέπω καθηγητές χορού να φέρνουν κι άλλα είδη στην Κύπρο, τα οποία υπάρχουν στο εξωτερικό. Φέρνουμε καινούργια είδη χορού που είναι καλό να τα μαθαίνουμε γιατί είμαστε και εμείς μέρος αυτού του κόσμου. Οπότε δεν υπάρχει λόγος να μένουμε πίσω σε εκείνα που ξέρουμε. Πάντα ο άνθρωπος είναι καλά να διευρύνει τις γνώσεις του και εκείνοι που μπορούν, οι δασκάλοι, να τις μεταφέρουν παρακάτω.
Πιστεύεις πως ο χορός είναι κάτι που μπορούν να το κάνουν όλοι;
Ναι! Από τη στγμή που ξέρεις πως να περπατάς, αυτομάτως ξέρεις και πως να χορεύεις. Γιατί ο χορός είναι βήματα, τι πιο εύκολο. Δηλαδή άμα σου δείξω να κάνεις ένα βήμα στα αριστερά δεν θα το κάνεις; Αμα σου δείξω ένα βήμα στα δεξιά, δεν θα το κάνεις; Αμα σου δείξω ένα βήμα πίσω; Άμα σου δείξω ένα βήμα μπροστά; Άρα χορεύεις!
Δεν υπάρχει κάτι άλλο, είναι τα βήματα. Εντάξει, σε μια σχολή χορού, όταν κάποιος θα ξεκινήσει χορό για πρώτη φορά, δεν θα τον πάρουν κατευθείαν στα βαθιά ξέροντας πως δεν ασχολήθηκε ξανά με τον χορό, σιγά – σιγά. Γι΄αυτό υπάρχουν και, εξ’ όσων γνωρίζω γιατί επαγγελματίας χορεύτρια δεν είμαι αλλά λόγω του ότι έζησα μέσα σε σχολές χορού ξέρω πως λειτουργούν οι σχολές, οι τάξεις.
Υπάρχει το syllabus που είναι το “να μάθω το βήμα”, τον ορισμό του γιατί ο κάθε χορός έχει τα δικά του βήματα, την θεωρία. Ο κάθε χορός έχει τα δικά του βήματα και το κάθε βήμα έχει την δική του ονομασία όποτε όταν θα είσαι σε πιο εξελιγμένο επίπεδο όταν θα σου πει κάποιος “κάνε μου αυτό το βήμα” αμέσως θα το κάνεις γιατί το ξέρεις, το έμαθες. Αυτό είναι το syllabus.
Μετά θα έρθεις πίσω στην πρακτική σου που είναι το δεύτερο κομμάτι και είναι αλληλένδετο με το syllabus. Χωρίς πρακτική δεν μπορείς να έχεις syllabus και χωρίς το syllabus δεν μπορείς να έχεις πρακτική.
Για να κλείσουμε, ποια θα ήταν η συμβουλή που θα έδινες σε άτομα που θέλουν να ασχοληθούν με τον χορό;
Να το κυνηγήσουν! Πρέπει να το κάνουν, είναι μια απόφαση στο μυαλό, τίποτε άλλο. Πρακτικά όλα μπορούν να γίνουν.
Για να είμαι ειλικρινής, με μια προσωπική εμπειρία, γιατί και εγώ πλέον στα 27 μου αποφάσισα να ασχοληθώ επαγγελματικά με το χορό, είχα πάει σε μια σχολή και μου είχε πει μια δασκάλα χορού να ξεκινήσουμε από τις βάσεις.
Οι βάσεις ποιες είναι; Το μπαλέτο και το μοντέρνο μπαλέτο το οποίο, υπό κανονικές συνθήκες για να μπορείς να είσαι σε καλό επίπεδο πρέπει να ξεκινήσεις από πολύ μικρή, από την ηλικία των 3 με 5 χρονών και εγώ που είμαι 27 δεν έχω ιδέα από μπαλέτο. Αλλά το δοκίμασα και από το 3ο μάθημα η δασκάλα μου είπε: “Μπράβο Μαρία! Είμαι συγκλονισμένη!“
Αυτή ήταν η αντίδραση της, με την καλή έννοια συγκλονισμένη, γιατί κατάφερα να κάνω μια κίνηση που η υπόλοιπη τάξη δεν το κατάφερε και που είχε ξεκινήσει από τον Σεπτέμβρη.
Τίποτε δεν είναι αδύνατο. Άμα το θέλεις πραγματικά, μπορείς να το κάνεις είτε είσαι 7 ή 27 ή 37. Ο χορός δεν έχει ηλικία για ‘μένα προσωπικά!
Ευχαριστούμε την Μαρία και της ευχόμαστε κάθε επιτυχία στο μέλλον!
Δες επίσης: Οι μαζορέτες του Πανεπιστημίου Κύπρου έχουν τη δική τους ιστορία!
