Οι 5+2 (σπαστικές) συμπεριφορές φίλων μας όποτε βλέπουμε ταινία μαζί!

Με το που παίζει η πρώτη σκηνή, την ώρα που ετοιμάζεσαι να βουττήσεις το σσιέρι μέσα στους σίταρους, ακούεις τζιείνο που ευχόσουν να μην ακούσεις ποτέ (όχι το: σε βλέπω σαν φίλο. Αυτό είναι από άλλο παραμύθι).

Πετάσσεται ο άλλος τζιαι λαλεί: “Ρε κοπέλλια, εν μου αρέσκει η ταινία“. Ξεκινάς να επαναπροσδιορίζεις τη θέση σου απέναντι στη θανατική ποινή. Ετοιμάζεται να πει κι άλλα.

Κοιτάζεις τον με το βλέμμα: You are dead to me. Ξαφνικά αρέσκει του η ταινία.

Υπάρχει σε 2 εκδοχές.

• Το αθόρυβο mode, για το οποίο δείχνουμε επιείκεια, αφού σίγουρα εν κουρασμένο το πλάσμα τζιαι το πολύ να φκάλεις καμιά selfie μαζί του για να γελάσετε ύστερα.

• Το mode κουγκρομηχανή – κάμνει σε να νομίζεις πως βλέπεις ταινία με σκηνοθέτη τον Michael Bay.

Όπως και να ‘χει, δείχνουμε μηδενική ανοχή στο φαινόμενο και φροντίζουμε να του αντινάσσουμε μιαν αξινόστραφη ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Το φαινόμενο  -μεταξύ άλλων- περιλαμβάνει: χρήση αντικειμένων που να καλύπτουν το οπτικό πεδίο σε συγκεκριμένες επίμαχες σκηνές, αναφώνηση κάθε τρεις τζιαι λλίο: “Ρε παιθκιά, τι με βάλλετε να θωρώ;” και βουττήματα του χεριού στην κουππούα με τα pop corn ανά 0.3 δευτερόλεπτα.

Επίσης, αυτή η ομάδα πληθυσμού μπορεί να βιώσει και after-effects, όπως το σύνδρομο τζυνηούν με-τζυνηούν με, εφιάλτες ή/και άκυρα τηλεφωνήματα χωρίς λόγο η ώρα 3 το πρωί (επειδή φοάται να πάει τουαλέτα).

Αμάνα μου, θυμάται μισή ώρα μετά που εξεκίνησε η ταινία ότι εξαναείδεν την. Λαλεί σου – θέλεις δεν θέλεις – το τέλος της, τζιαι σε κάθε σκηνή αναλύει σου τι θα γίνει σε λλίο.

Θεωρεί ότι επιτελεί κοινωνικό έργο. Η μόνη γνωστή-δοκιμασμένη μέθοδος αντιμετώπισης του είναι να στουππώσεις τα αυτιά σου τζιαι να φωνάζεις: λαλαλλαλαλα ώσπου να σιωπήσει.

Κατά καιρούς, δοκιμάστηκαν και μέθοδοι με τέλλα.

Βγαίνει σε διάφορες μορφές. Μπορεί να έφαε ήδη 2 φορές βραδινό ή να κάμνει καμιά δίαιτα με πολύ πιασάρικο όνομα (στο χωριό μου λαλούν την no carbs diet). Όπως και να έχει, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Απλώνει τη σσιερούκλα του τζιαι καθαρίζει ό,τι υπάρχει χωρίς διακρίσεις. Από το στόμα του βγαίνουν μόνο μουγκρητά, με εκλεκτή συνοδεία από κομματάκια chips.

Χαρακτηριστικό αυτού του τύπου παρέα είναι ο χρόνος ηρεμίας που μεσολαβεί από τη στιγμή που εκαθάρισε τα πάντα πανω στο τραπέζι, μέχρι τη στιγμή που εν να ρωτήσει: “Ρε κοπέλια, παίζει τίποτε για φαΐ“;

Ίσως το πιο σπαστικό είδος από όλα. Θέλει να σιγουρευτεί πως κατάλαβε σωστά την κάθε σκηνή, και πως όλοι οι υπόλοιποι κατάλαβαν σωστά τη σκηνή. ΚΑΘΕ ΣΚΗΝΗ.

Σαν να μην έφτανε τούτο, κάμνει τζιαι προβλέψεις για το τέλος. Τέλος, για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα,  συνδυάζεται εύκολα με σχεδόν όλα τα προαναφερθέντα είδη.

Αυτό το είδος παρέα, χάνει το 90% της ταινίας στην τουαλέτα. Φεύκει μόλις ξεκινά η πρώτη σκηνή, έρκεται σε μια φάση όταν ακούσει που τους υπόλοιπους το: “Ρε πελλέ, είδες το;” στο action της ταινίας, τζιαι μπορεί να προλάβει λίγο που την τελευταία σκηνή.

Τι να κάμουμε; You cannot beat nature. Σε μεμονομένες περιπτώσεις ο “κατούρης” απαιτεί να σταματά η ταινία όποτε φεύκει. Αν αντιμετωπίζετε τέτοιο πρόβλημα, απλά κλειδώστε τον στην τουαλέτα.

Τωρά που εγέλασες, σκέφτου τζιαι πε μας: Εσύ ποιος τύπος είσαι;