Το έγραψα πάμπολλες φορές, όπως μια χώρα έχει τη σημαία της και αυτή η σημαία σε κάνει να νιώθεις ένα αίσθημα υπερηφάνειας ακόμα και σε καιρούς κρίσης, όπως αυτή η σημαία σε καλεί στα 18 σου χρόνια να παραδώσεις 2 χρόνια από τη ζωή σου για να την υπηρετήσεις στο στρατό, όπως αυτή η σημαία σημαίνει όλη την ιστορία της χώρας σου, έτσι είναι και για κάποιες ομάδες κάποιοι ποδοσφαιριστές ορόσημα.
Για την S.S.D Parma Calcio 1923, όπως μετονομάστηκε μετά την οικονομική της καταστροφή η Parma που κάποτε άλωνε τα ευρωπαϊκά σαλόνια, αυτός ο παίκτης ορόσημο, ο παίκτης σημαία είναι ο Alessandro Lucarelli.
Ο Alessandro δεν είναι γέννημα-θρέμα της ομάδας, ούτε κατάγεται από την πόλη της. Γεννήθηκε στο Λιβόρνο το 1977 και τον Ιούλη που μας πέρασε έκλεισε τα 40 του χρόνια.
Είναι αδερφός του Cristiano Lucarelli (προπονητής στην Catania σήμερα), επίσης πολύ καλού ποδοσφαιριστή μεγαλώνοντας έτσι μέσα σε μια ποδοσφαιρική οικογένεια.
Αγωνιζόμενος σαν κεντρικός αμυντικός έκανε τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα στην Piacenza (παίζει στη Serie C) ενώ πέρασε από μερικές από τις μεγάλες ομάδες του ιταλικού ποδοσφαίρου, ανάμεσα σε άλλες η Fiorentina, το Palermo και η Genoa.
Όλα αυτά μέχρι το 2008 όπου μαζί με τον αδερφό του μεταπηδούν και οι δύο στην Parma. O Alessandro όμως πήγε για να μείνει.
Μπορεί στην καριέρα του να μην κέρδισε τρόπαια, αλλά σίγουρα κέρδισε καρδιές, καρδιές φιλάθλων που καρδιοχτυπούσαν στα κάγκελα όταν έβλεπαν την ομάδα τους να καταστρέφεται αργά και βασανιστικά.
Έβλεπαν την ομάδα να καταρρέει και να φθάνει στην τέταρτη τη τάξει κατηγορία και να πρέπει από εκεί, λιθαράκι με λιθαράκι, να ξαναφτιαχτεί όλη εκείνη η παρμεζιάνικη αυτοκρατορία και να δικαιώσουν την ιστορία τους, να βγουν νικητές έχοντας να παλέψουν με 2 πτωχεύσεις σε 10 χρόνια.
Ο Alessandro κέρδισε σίγουρα με το σπαθί του τον ορισμό του πραγματικού αρχηγού μιας ομάδας σε όλο το ποδοσφαιρικό πλανήτη!
Ξεκινώντας από τα “κάτεργα” της τέταρτης κατηγορίας, η Parma παίρνει απευθείας το εισιτήριο της ανόδου χωρίς να αντιμετωπίσει ιδιαίτερες αγωνιστικές δυσκολίες και φθάνει στην τρίτη κατηγορία (Lega Pro) με μοναδικό στόχο την απευθείας άνοδο στην Serie B.
Εκεί θα πρέπει να ανταγωνιστεί την εξίσου καλή Venezia FC που κατάφερε με 10 βαθμούς διαφορά να πάρει την άνοδο από την Parma και να την ρίξει σε μία μάχη που θυμίζει Κολοσσαίο, λιοντάρια, μονομάχους και έναν “Ιούλιο Καίσαρα” που με μια κίνηση του χεριού σου χάριζε ξανά το δώρο της ζωής ή σε έστελνε στη “νεκρική πύλη”.
Ποδοσφαιρικά, όλο αυτό ήταν ένα είδος play-off με 28 ομάδες και μόλις ένα χαρτάκι για την άνοδο στη δεύτερη κατηγορία.
Η Parma πάει απευθείας στους 16 λόγω βαθμών στην Α’ φάση και φτάνει στους 4 σε ένα μονό αγώνα με το ματς απέναντι στην Pordenone να φθάνει στα πέναλτι.
Mε το σκορ στο 5-5 και τον De Agostini της Pordenone να αστοχεί, την μπάλα παίρνει ο Ιταλός “Μέγας Αλέξανδρος”, εκτελεί το πέναλτι και στέλνει την Parma στο τελικό και τους φιλάθλους της και τους συμπαίκτες του στον 7ο ουρανό (στον τελικό ενάντια στην Alessandria η Parma πήρε τη νίκη και την άνοδο νικώντας 2-0).
Κανένας δεν περίμενε ποτέ ο Alessandro Lucarelli να αγαπηθεί τόσο από τον κόσμο της ομάδας, ούτε περίμεναν τέτοια αφοσίωση και ότι μια μέρα θα ήταν ο αρχηγός και ο στυλοβάτης της.
Ο Alessandro Lucarelli αγωνίστηκε (και συνεχίζει να αγωνίζεται) για τα χαμένα χρήματα του και των συμπαικτών του. Οργάνωσε μέχρι και έρανο για να μαζευτούν χρήματα να πάει η ομάδα με ιδιωτικά οχήματα μέχρι τη Γένοβα για τον τελευταίο αγώνα παρόλο που όλα ήταν προδιαγεγραμμένα.
Όταν τον ρώτησαν αν θα ακολουθούσε την ομάδα στη Serie D απάντησε:
“Μετά από επτά χρόνια στην ομάδα νιώθω τη φανέλα δικιά μου και είμαι έτοιμος να παίξω σε οποιοδήποτε επίπεδο για το σύλλογο”.
